¹ E veu a min a palabra de Iahveh, dicindo: ² Vai e clama aos ouvidos de Xerusalém, dicindo: -Así di Iahveh: Lémbrome de ti e da tenrura da túa mocidade, o amor do teu desposorio, de cando me seguías no deserto, por terra non sementada. ³ Santo era Israel para Iahveh, primicias da súa colleita; todos os que comían dela pagábano, e o mal viña sobre eles -di Iahveh-. ⁴ Escoitade a palabra de Iahveh, casa de Xacob, e tódalas familias da casa de Israel. ⁵ Así di Iahveh: -Que inxustiza atoparon en min os vosos pais, para se afastaren de min? Fóronse tras da vaidade e se ficaron baleiros. ⁶ En lugar de se preguntar: "Onde está Iahveh, que nos fixo subir da terra de Exipto, que nos levou polo deserto, por unha terra deserta e despoboada, terra seca e escura, unha terra pola que ninguén pasou e onde ningunha persoa habitou? ⁷ Eu levéivos a unha terra fértil, para que comésedes do seu froito e das súas delicias; pero viñestes e contaminastes a miña terra, e convertestes a miña herdanza en abominación. ⁸ Os sacerdotes non preguntaban: "Onde está Iahveh?" Os que se ocupaban da lei non me coñecían, os pastores rebelábanse contra min, e os profetas profetizaban no nome de Baal, e andaban tras cousas que non aproveitan. ⁹ Polo tanto, aínda hei de contender convosco - di Iahveh - e cos fillos dos vosos fillos contenderei. ¹⁰ Pasade, pois, ás costas de Quitim e ollade, mandade xente a Cedar e observade atentamente, e vede se houbo cousa semellante: ¹¹ Mudou algunha nación os seus deuses? (aínda que eses non son deuses) Pois o meu pobo mudou a miña gloria polo que non aproveita. ¹² Espantádevos, ceos, por isto, e tremede, quedade en extremo desolados - di Iahveh -. ¹³ Porque dous males fixo o meu pobo: abandonáronme a min, fonte de augas vivas, e cavaron para si cisternas, cisternas escachadas que non reteñen a auga. ¹⁴ É un escravo Israel ou un servo nacido na casa? Por que se converteu en presa? ¹⁵ Contra el ruxiron os leóns, ruxiron forte, e fixeron da súa terra unha desolación; as súas cidades están queimadas, sen habitantes. ¹⁶ Mesmo os homes de Menfis e de Tafnes raparon a túa cabeza. ¹⁷ Non che aconteceu isto por ter abandonado a Iahveh o teu Deus, cando El te guiaba polo camiño? ¹⁸ E agora, que fas camiño a Exipto para beber as augas do Nilo? Ou que fas rumbo a Asiria para beber as augas do Éufrates? ¹⁹ Castigarate a túa propia maldade! E as túas apostasías condenarante! Recoñece, pois, e mira que é malo e amargo deixar a Iahveh o teu Deus, e non ter temor de min, di Iahveh, Deus dos exércitos. ²⁰ Porque hai tempo que rompín o teu xugo e arrinquei as túas ataduras; pero ti dixeches: non quero servir! Porque sobre todo outeiro alto e debaixo de toda árbore frondosa botábaste coma prostituta. ²¹ Pero Eu planteite como vide escollida, toda ela de cepas xenuínas. Como, pois, te volviches diante de min bacelo dexenerado de vide allea? ²² Aínda que te laves con lixivia e empregues moito xabón, a mancha da túa iniquidade aínda está diante de min, di Iahveh Deus. ²³ Como podes dicir: non estou manchada, non fun detrás dos baales? Mira o teu proceder no val, recoñece o que fixeches. Es unha dromedaria desbocada e lixeira que enredou os seus pasos, ²⁴ asna montesa afeita ao deserto! que no seu ardor ule o vento, quen poderá reprimir o seu celo? Todos os que a busquen, non se han fatigar, atoparana sempre disposta. ²⁵ Garda os teus pés de andar descalzos e a túa gorxa da sede. Mais dixeches: non hai remedio, non! Amo os estranxeiros, e detrás deles andarei! ²⁶ Como se avergoña o ladrón cando é descuberto, así será avergoñada a casa de Israel: os seus reis, os seus príncipes, os seus sacerdotes e os seus profetas; ²⁷ os que din á madeira: "ti es o meu pai," e á pedra: "ti enxendráchesme." Porque eles volvéronme as costas, e non a cara; pero no tempo da súa calamidade dirán: érguete e sálvanos! ²⁸ Mais onde están os teus deuses, os que fixeches para ti? Que se levanten, a ver se poden salvarte no tempo da túa calamidade! Porque segundo o número das túas cidades son os teus deuses, Oi Xudá. ²⁹ Por que contendedes comigo? Todos vós vos rebelastes contra min, di Iahveh. ³⁰ En balde ferín os vosos fillos, eles non aceptaron a corrección. A vosa espada devorou os vosos profetas coma un león destrutor. ³¹ Oi xeración, atendede á palabra de Iahveh! Fun eu un deserto para Israel? Ou unha terra de tebras? Por que di o meu pobo: somos libres, non volveremos máis a ti? ³² Esquécese unha virxe dos seus enfeites, ou unha noiva do seu atavío? Pois o meu pobo esqueceume por innumerables días. ³³ Que ben preparas o teu camiño para buscar o amor! Por iso aínda ás malvadas ensinaches os teus camiños. ³⁴ Tamén nas túas sandalias atopouse sangue da vida de pobres inocentes; non os atopaches forzando a entrada. Pero a pesar de todo isto, ³⁵ aínda dis: son inocente, certamente a súa ira afastouse de min. Velaquí, entrarei en xuízo contigo porque dis: non pequei. ³⁶ Por que dás tantas voltas mudando o teu camiño? Tamén por Exipto serás avergoñada como fuches avergoñada pola Asiria. ³⁷ Tamén de alí sairás coas mans na cabeza; porque Iahveh rexeitou a aqueles en quen confías, e non prosperarás con eles.