¹ Cando se decidiu que deberiamos embarcarnos para a Italia, foron entregados Paulo e algúns outros presos a un centurión da compañía Augusta chamado Xulio. ² E embarcamos nunha nave adramitena que estaba para partir cara as rexións da costa da Asia, fixémonos ao mar acompañados por Aristarco, un macedonio de Tesalónica. ³ Ao día seguinte chegamos a Sidón. Xulio tratou a Paulo con benignidade permitíndolle ir aos seus amigos e ser atendido por eles. ⁴ De alí partimos e navegamos ao abrigo da illa de Chipre porque os ventos eran contrarios. ⁵ E despois de navegar atravesando o mar fronte as costas da Cilicia e da Panfilia, chegamos a Mira de Licia. ⁶ Alí o centurión atopou unha nave alexandrina que ía para a Italia e embarcounos nela. ⁷ E despois de navegar lentamente por moitos días, e de chegar con dificultade fronte a Gnido, pois o vento non nos permitiu avanzar máis, navegamos ao abrigo de Creta, fronte a Salmón ⁸ e costeándoa con dificultade, chegamos a un lugar chamado Bos Portos, preto do que estaba a cidade de Lasea. ⁹ Cando xa pasara moito tempo e a navegación se tornara perigosa, pois mesmo xa pasara o xexún, Paulo aconsellábaos, ¹⁰ dicíndolles: -Amigos, estou vendo que de seguro esta viaxe vai ser con prexuízo e graves perdas, non só do cargamento e da nave, senón tamén das nosas vidas. ¹¹ Pero o centurión confiou máis no dito polo patrón e o capitán do barco que no que dicía Paulo. ¹² E como o porto non era axeitado para invernar, a maioría tomou a decisión de facerse ao mar dende alí, por se lles era posible arribar en Fenice, un porto de Creta que mira cara o nordeste e o sudeste, e pasar o inverno alí. ¹³ Cando comezou a soprar un moderado vento do sur, crendo que lograran o seu propósito, levantaron áncoras e navegaron costeando Creta. ¹⁴ Pero non moito despois, dende terra comezou a soprar un vento furacanado que se chama Euroclidón ¹⁵ e sendo azoutada a nave, e non podendo facer fronte ao vento abandonámonos a el e deixámonos levar á deriva. ¹⁶ E navegando ao abrigo dunha pequena illa chamada Clauda, con moita dificultade puidemos suxeitar o esquife. ¹⁷ Despois que o alzaron, usaron amarras para cinguir a nave; e temendo encallar nos bancos da Sirte, arriaron as velas e abandonáronse á deriva. ¹⁸ Ao día seguinte, mentres eramos axitados furiosamente pola tormenta, comezaron a botar a carga pola borda. ¹⁹ E ao terceiro día, coas súas propias mans, botaron ao mar os aparellos da nave. ²⁰ Como nin o sol nin as estrelas apareceron por moitos días, e unha tempestade non pequena abatíase sobre nós, dende entón fomos abandonando toda esperanza de salvarnos. ²¹ Cando pasaran moitos días sen comer, Paulo púxose en pé en medio deles e dixo: -Amigos, se me fixerades caso e non tiveramos saído de Creta, aforrabamos este prexuízo e perda. ²² Pero agora aconséllovos que teñades bo ánimo, porque non haberá perda de vida entre vós, agás a do barco. ²³ Porque esta noite estivo na miña presenza un anxo do Deus de quen son e a quen sirvo, ²⁴ dicindo: -Non temas, Paulo, has comparecer ante o César, e Deus concedeuche a vida de todos cantos navegan contigo. ²⁵ Polo tanto, tede bo ánimo amigos, porque eu confío en Deus que será exactamente como se me dixo. ²⁶ Pero temos que encallar nalgunha illa. ²⁷ E chegada a décimo cuarta noite, mentres eramos levados á deriva no mar Adriático, a iso da medianoite os mariñeiros sospeitaban que se estaban achegando a terra. ²⁸ Botaron a sonda e acharon que había vinte brazas, pero un pouco máis adiante volveron a botar a sonda e acharon quince brazas de profundidade. ²⁹ E temendo que nalgún lugar foramos dar contra as rochas, botaron catro áncoras pola popa e ansiaban que amencera. ³⁰ Pero como os mariñeiros trataban de fuxir da nave e baixaran o esquife ao mar, baixo o pretexto de que ían botar as áncoras dende a proa, ³¹ Paulo dixo ao centurión e aos soldados: se estes non permanecen na nave, vós non poderedes salvarvos. ³² Entón os soldados cortaron as amarras do esquife e deixaron que se perdera. ³³ E cando amencía, Paulo animou a todos a que tomaran algún alimento, dicindo: -Hai xa catorce días que, velando continuamente estades en xaxún, sen tomar alimento ningún. ³⁴ Por iso aconséllovos que comades, porque isto é preciso para a vosa supervivencia, pois non se perderá nin un só cabelo da cabeza de ningún de vós. ³⁵ Unha vez dito isto, colleu o pan e deu grazas a Deus en presenza de todos, e partíndoo comezou a comer. ³⁶ Entón todos, tendo xa bo ánimo, tomaron tamén alimento. ³⁷ En total eramos na nave duascentas setenta e seis persoas. ³⁸ Unha vez cheos, alixeiraron a nave botando o trigo ao mar. ³⁹ Cando se fixo de día, non recoñecían a terra, pero podían distinguir unha enseada que tiña praia e decidiron lanzar a nave cara a ela, por se lles era posible encallala. ⁴⁰ E cortando as áncoras, deixáronas no mar, afrouxando ao mesmo tempo as amarras dos temóns e izando a vela de proa ao vento, dirixíronse cara a praia. ⁴¹ Pero batendo contra unha rocha encallaron a nave no lugar onde se atopan dúas correntes; e a proa cravouse e quedou inmóbil, pero a popa rachaba pola forza das ondas. ⁴² E o plan dos soldados era matar os presos, para que ningún deles fuxira a nado, ⁴³ pero o centurión, querendo salvar a Paulo, impediu o seu propósito, e ordenou que os que puidesen nadar se lanzaran pola borda e chegaran a terra, ⁴⁴ e que os demais seguiran, algúns en tablóns, e outros en diferentes obxectos da nave. E sucedeu que todos chegaron salvos a terra.