¹ Unha vez a salvo, enterámonos que chegaramos a unha illa chamada Malta. ² E os nativos mostráronnos o seu agarimo facendo un lume para acollernos a todos, pois chovía e ía frío. ³ Pero cando Paulo recolleu algunhas ramas secas e as botou no lume, unha víbora saíu fuxindo da calor e traboulle na man. ⁴ E os nativos, cando viron que o animal penduraba da súa man, dicían entre eles: -Abofé que este home é un asasino que se librou do mar, a quen Xustiza non lle permitiu seguir con vida. ⁵ Pero el sacudindo a víbora da man, botouna ao lume e non sufriu dano algún. ⁶ E eles agardaban que comezara a incharse, ou que de súpeto caera morto, mais despois de moito agardar e vendo que nada malo lle pasaba, mudaron de parecer e dixeron que era un deus. ⁷ Preto de alí había uns terreos do home principal da illa, chamado Publio, que nos recibiu e nos hospedou bondadosamente por tres días. ⁸ E sucedeu que o pai de Publio xacía na cama, adoecido con febre e disentería; e Paulo entrou a velo, e despois de orar puxo as mans sobre el, e sanouno. ⁹ Cando pasou isto, os demais nativos da illa que tiñan enfermidades viñan a el e eran curados. ¹⁰ Tamén nos honraron con moitas atencións, e ao partir nos forneceron con todo o necesario. ¹¹ Despois de tres meses, fixémonos á vela nunha nave alexandrina que invernara na illa e levaba como insignia a Dióscuros. ¹² Cando chegamos a Siracusa, quedamos alí por tres días. ¹³ E partindo de alí, seguimos pola costa ata chegar a Rexio. Ao día seguinte púxose o vento do sur, e en dous días chegamos a Puteoli. ¹⁴ Alí atopamos a algúns irmáns que nos convidaron a quedar con eles por sete días. E así chegamos a Roma. ¹⁵ Cando os irmáns souberon da nosa chegada, viñeron dende aló a recibirnos ata o Foro de Apio e As tres Tabernas; e cando Paulo alcanzou a velos, deu grazas a Deus e colleu folgos. ¹⁶ Cando entramos en Roma, permitíuselle a Paulo vivir aparte, custodiado por un soldado. ¹⁷ E aconteceu que tres días despois, el convocou os principais dos xudeus e unha vez reunidos díxolles: -Irmáns, sen facer nada na contra do noso pobo nin contra das tradicións dos nosos devanceiros, entregáronme preso dos romanos dende Xerusalém. ¹⁸ E cando me interrogaron, quixeron soltarme, pois non atoparon causa para condenarme a morte. ¹⁹ Pero cando os xudeus se opuxeron, vinme na obriga de apelar ao César, mais non porque tivese algunha acusación na contra do meu pobo. ²⁰ Polo tanto, por esta razón pedín vervos e falarvos, porque pola causa da esperanza de Israel é que levo enriba estas cadeas. ²¹ E eles dixeron: -Nós nin recibimos cartas da Xudea sobre ti, nin se achegou aquí ningún dos teus irmáns denunciándote ou falando cousa mala de ti. ²² Pero desexamos escoitar o que ti ensinas, porque o que sabemos desta seita é que en todas partes se fala en contra dela. ²³ E citándoos, viñeron moitos onde el descansaba, e da mañá á tarde explicáballes testificando fielmente sobre o reino de Deus, e procurando persuadilos sobre Xesús, tanto pola lei de Moisés como polos profetas. ²⁴ Algúns eran convencidos co que se dicía, pero outros non crían. ²⁵ E estando en desacordo entre eles despedíronse despois de que Paulo engadiu unha palabra máis: -Ben falou o Espírito Santo por medio do profeta Isaías aos vosos devanceiros, ²⁶ dicindo: "Vai a este pobo e di: ao oír oiredes, e de ningún xeito entenderedes; e vendo veredes, e de ningún xeito percibiredes, ²⁷ porque o corazón deste pobo endureceuse, e con dificultade escoitan os seus oídos; e pecharon os seus ollos; non sexa que vexan cos ollos, e escoiten cos oídos, e entendan co corazón, e se arrepintan, e Eu os sane". ²⁸ Sabede, polo tanto, que esta salvación de Deus foi enviada aos xentís. Eles si escoitarán. ²⁹ E dito isto, os xudeus marcharon, rifando entre eles. ³⁰ E Paulo quedou por dous anos enteiros na casa que alugaba, e recibía a todos os que o ían ver, ³¹ predicando o reino de Deus, e ensinando todo o que concernía ao Señor Xesús Cristo con toda liberdade, sen estorbo.