¹ -Meus irmáns e pais, escoitade agora a miña defensa diante de vós. ² Oíndo eles que falaba en hebreo, calaron; e dixo el: ³ -Eu son xudeu, nado en Tarso da Cilicia, pero criado nesta vila, fun instruído en todo o rigor da lei ancestral aos pés de Gamaliel, sendo tan celoso de Deus coma todos vós. ⁴ Perseguín este Camiño a morte, atando e metendo no cárcere a homes e tamén a mulleres, ⁵ do que poden dar testemuño o sumo sacerdote mailo consello dos anciáns, pois deles recibín cartas para os irmáns en Damasco, e viaxei alá a fin de traelos presos a Xerusalém, para que fosen castigados. ⁶ Pero cando ía de camiño, estando xa preto de Damasco, como ao mediodía, de súpeto unha luz moi brillante do ceo resplandeceu arredor de min, ⁷ e caín no chan, e oín unha voz que me dicía: -Saulo, Saulo, por que me persegues? ⁸ E respondín: -Quen es, Señor? e El díxome: -Eu son Xesús o Nazareno, a quen ti persegues. ⁹ E os que estaban comigo efectivamente viron a luz, mais non sentiron a voz de quen estaba a falar comigo. ¹⁰ Entón eu dixen: -Que debo facer, Señor? e o Señor díxome:-Érguete e vai a Damasco; alí diráseche todo o que se dispuxo que fagas. ¹¹ Pero como eu non vía polo resplandor daquela luz, os que estaban comigo leváronme da man e entrei en Damasco. ¹² Entón, un tal Ananías, home piadoso segundo as normas da lei, e de quen daban bo testemuño todos os xudeus que vivían alí, ¹³ achegouse a min, e poñéndose á beira miña, díxome: -Irmán Saulo, recupera a vista. E coa mesma puiden velo. ¹⁴ Entón el dixo:-O Deus dos nosos pais designoute para que coñezas a súa vontade, vexas ao Xusto, e escoites a voz da súa boca. ¹⁵ Porque lle serás testemuña a todas as persoas do que viches e escoitaches. ¹⁶ E agora, a que agardas? Érguete e bautízate e lava os teus pecados invocando o seu nome. ¹⁷ E aconteceu que cando cheguei de volta a Xerusalém, mentres oraba no templo, caín nun éxtase, ¹⁸ e vin ao Señor que me dicía: -Apresúrate e sae pronto de Xerusalém porque non van recibir o teu testemuño acerca de min. ¹⁹ E dixen eu: -Señor, eles saben de sobra que sinagoga tras sinagoga eu metía presos e zoscaba aos que crían en ti. ²⁰ E cando se vertía o sangue de Estevo, testemuña túa, tamén eu estaba alí dando a miña aprobación, e coidando os mantos dos que o estaban a matar. ²¹ Pero El díxome: -Vai, porque Eu voute mandar lonxe, aos xentís. ²² Escoitárono ata que dixo isto, entón, levantaron a voz e dixeron: -Quita da terra a este individuo! Non se lle debe permitir que viva! ²³ Como eles berraban, e tiraban os seus mantos, espallando o pó polo aire, ²⁴ o tribuno mandou que o meteran na fortaleza, dicindo que o atormetaran con azoutes para descubrir a razón pola que berraban na súa contra daquel xeito. ²⁵ Pero cando o estaban atando con correas, Paulo díxolle ao centurión alí presente: -Será que podedes azoutar a un cidadán romano sen facerlle un xuízo? ²⁶ Escoitando isto o centurión, foi onda o tribuno e avisoulle, dicindo: -Que vas facer? Mira que este home é romano. ²⁷ E achegouse o tribuno a Paulo e díxolle: -Dime, es ti romano? E el dixo: -Son. ²⁸ E o tribuno respondeu: -Eu, cunha grande suma, adquirín esta cidadanía. E Paulo dixo: -Pois eu son cidadán de nacemento. ²⁹ Entón os que o ían azoutar para interrogalo, soltárono ao momento; e tamén o tribuno, sabendo que o tivera atado, colleu medo ao saber que era romano. ³⁰ Ao día seguinte, querendo saber de seguro por que o acusaban os xudeus, desatouno e ordenoulles aos principais sacerdotes e a todo o consello que se reuniran; e sacando a Paulo, púxoo diante deles.