¹ Logo de que rematara o rebumbio, Paulo mandou chamar os dicípulos, animounos, despediuse deles e marchou para a Macedonia. ² Despois de percorrer aquelas rexións e telos animado moito, chegou a Grecia. Botou alí tres meses. ³ Cando estaba a piques de embarcar para Siria, os xudeus que estaban en contra del argallaron unha conspiracón, así que decidiu volver por Macedonia. ⁴ E acompañábano Sópater de Berea, fillo de Pirro; dos tesalonicenses Aristarco e Segundo, Gaio de Derbe, e Timoteo; e da Asia Tíquico e Trófimo. ⁵ Mais estes adiantáranse e agardábannos en Troas. ⁶ Pero nós, logo de pasaren os días dos pans sen fermento, embarcamos en Filipos, e en cinco días chegamos onde estaban eles en Troas, e quedamos alí sete días. ⁷ No primeiro día da semana cando estabamos reunidos para partir o pan, Paulo faláballes, pensando en marchar ao día seguinte, e estivo a explicar a palabra ata a medianoite. ⁸ Había moitas lámpadas no apousento alto onde estabamos reunidos. ⁹ E un mozo chamado Eutico estaba sentado na fiestra; e como Paulo seguíu a falar, foi caendo nun sono profundo, ata que, vencido polo sono, caeu dende o terceiro piso e recollérono morto. ¹⁰ Mais Paulo baixou e botouse sobre el, e despois de abrazalo dixo: -Non vos asustedes, porque el está vivo. ¹¹ Subíu, e despois de partir o pan e de comer, conversou moito tempo con eles ata o amencer, e marchou. ¹² E levaron o rapaz vivo e tiveron grande consolo. ¹³ Entón nós, adiantándonos, embarcamos rumbo a Asón, coa intención de recoller alí a Paulo, pois el dispuxérase a ir por terra. ¹⁴ Cando nos atopou en Asón, trouxémolo a bordo e dirixímonos a Mitilene. ¹⁵ E partindo de alí, ao día seguinte chegamos a Quío, e ao outro día atracamos en Samos; e ao día seguinte chegamos a Mileto. ¹⁶ Porque Paulo decidira facer escala en Éfeso para non perder tempo na Asia, xa que apuraba para estar en Xerusalém, se lle era posible, o día de Pentecostés. ¹⁷ Pero mandou recado a Éfeso dende Mileto e mandou chamar aos anciáns. ¹⁸ Cando chegaron onda el, díxolles: -Vós tamén sabedes como fun con vós todo este tempo, dende o primeiro día que estiven na Asia, ¹⁹ servindo ao Señor con toda humildade e con bágoas e con probas que me sobreviñeron por causa das maquinacións dos xudeus; ²⁰ como non agochei nada que vos puidese ser útil e de ensinarvos publicamente e de casa en casa, ²¹ testificando solemnente, tanto a xudeus coma a gregos, do arrepentimento para con Deus e da fe no noso Señor Xesús Cristo. ²² E agora, velaí que, obrigado polo espírito, vou para Xerusalém, sen saber o que me acontecerá alá, ²³ salvo que o Espirito Santo testifícame en cada cidade, dicindo que me agardan cadeas e aflicións. ²⁴ Mais de ningún xeito estimo a miña vida como valiosa para min mesmo, a fin de poder terminar a miña carreira e o ministerio que recibín do Señor, para dar testemuño verdadeiro do evanxeo da graza de Deus. ²⁵ E agora, velaí, eu sei que ningún de vós, entre os que andei predicando do reino, volverá ver o meu rostro. ²⁶ Polo tanto, sodes testemuñas neste día de que son inocente do sangue de todos, ²⁷ porque nunca rexeitei declararvos todo o propósito de Deus. ²⁸ Tende coidado de vós e de todo o rabaño, no medio do que o Espírito Santo vos puxo como supervisores para pastorear a igrexa de Deus, que comprou co seu propio sangue. ²⁹ Sei que despois da miña marcha, virán lobos feros entre vós que non perdoarán o rabaño, ³⁰ e que de entre vós mesmos se levantarán algúns falando cousas perversas para arrastrar os discípulos tras deles. ³¹ Polo tanto, estade vixiantes, lembrando que por tres anos, noite e día, non parei de aconsellarvos a cada un con bágoas. ³² Agora encoméndovos a Deus e á palabra da súa graza, que é poderosa para edificarvos e darvos a herdanza entre todos os santificados. ³³ Nunca codiciei prata nin ouro, ou a roupa de ninguén. ³⁴ Vós sabedes que estas mans me serviron para cubrir as miñas propias necesidades e as dos que estaban comigo. ³⁵ Amoseivos en todo que así, traballando, debedes axudar aos débiles e lembrar as palabras do Señor Xesús , que dixo: "Hai maior felicidade en dar que en recibir". ³⁶ Cando rematou de falar, axeonllouse e orou por eles. ³⁷ E comezaron a chorar desconsoladamente, e botábanse agarimosamente sobre el e bicábano, ³⁸ especialmente aflixidos porque dixera que non volverían ver o seu rostro. E acompañárono ata o barco.