¹ Chegou tamén a Derbe e a Listra. E estaba alí certo discípulo de nome Timoteo, fillo dunha muller xudía crente, pero de pai grego, ² do que falaban moi ben os irmáns que estaban en Listra e Iconio. ³ Paulo quixo que este fora con el, e colleuno e circuncidouno por mor dos xudeus que había naqueles lugares, porque todos eran coñecedores de que o seu pai era grego. ⁴ E mentres ían pasando polas vilas, facíanlles entrega dos acordos aos que chegaran os apóstolos e os anciáns que estaban en Xerusalém, a fin de que os obedeceran. ⁵ Deste modo eran confirmadas as igrexas na fe, e cada día medraban en número. ⁶ Sendo impedidos polo Espírito Santo de falaren a palabra na Asia, pasaron pola rexión de Frixia e Galacia, ⁷ e cando chegaron a Misia, procuraron ir a Bitinia, mais o Espírito de Xesús non llelo permitiu. ⁸ E pasando por Misia, baixaron a Troas. ⁹ Pola noitiña foille amosada unha visión a Paulo: un home de Macedonia estaba en pé, rogándolle e dicindo: pasa a Macedonia e axúdanos! ¹⁰ Cando tivo a visión, procuramos ir a Macedonia decontado, convencidos de que fora Deus quen nos chamara para levarlles as boas novas. ¹¹ Partindo de Troas, navegamos dirección a Samotracia, e ao día seguinte a Neápolis, ¹² de alí a Filipos, que é unha vila principal da provincia de Macedonia, unha colonia; e quedamos nesta vila por varios días. ¹³ E no día de repouso, saímos da porta para fóra, á beira dun río, onde pensabamos que habería un lugar de oración; e sentándonos falabámoslles ás mulleres que se xuntaran. ¹⁴ E unha muller da vila de Tiatira chamada Lidia, vendedora de tecidos de púrpura, que adoraba a Deus, estaba a escoitar; e o Señor abriulle o seu corazón para que atendera ao que Paulo dicía. ¹⁵ Cando ela e a súa familia, se bautizaron, rogóunos dicindo: -Se credes que son fiel ao Señor, achegádevos á miña casa e quedade alí. E convenceunos para ir. ¹⁶ E aconteceu que mentres iamos ao lugar de oración, saíu á nosa procura unha rapaza escrava que tiña espírito de adiviñación, e daba moitas ganancias aos seus amos, adiviñando. ¹⁷ Esta, seguindo a Paulo e a nós, berraba, dicindo: -Estes homes son servos do Deus Altísimo, os que vos anuncian o camiño da salvación. ¹⁸ E viña facendo isto por moitos días; mais cansando isto a Paulo, volveuse e díxolle ao espírito: -Ordénoche no nome de Xesús Cristo, que saias dela! E saíu nese mesmo intre. ¹⁹ Pero cando os seus amos viron que se lles fora a esperanza da súa ganancia, prenderon a Paulo e a Silas, a arrastráronos ata a praza, perante as autoridades; ²⁰ e despois de presentalos aos maxistrados superiores, dixeron: -Estes homes, sendo xudeus, alborotan a nosa vila, ²¹ e anuncian costumes que non nos está permitido admitir nin praticar, sendo nós romanos. ²² A multitude levantouse en contra deles, e os maxistrados superiores, rachándolles as roupas, mandaron que os zorregaran. ²³ E despois de darlles moitos golpes, botáronos no cárcere, mandándolle ao carcereiro, que os custodiara con seguridade; ²⁴ ao recibir esta orde, botounos no calabozo e aseguroulles os pés no cepo. ²⁵ Cara a medianoite, Paulo e Silas oraban e cantaban louvando con himnos a Deus, e os presos escoitábanos. ²⁶ De súpeto, veu un terremoto, de xeito que os alicerces do cárcere foron sacudidos; ao momento abríronse tódalas portas, e soltáronse as cadeas de todos. ²⁷ Espertando o carcereiro e vendo abertas todas as portas do cárcere, sacou a súa espada para matarse, pois cría que os presos fuxiran. ²⁸ Mais Paulo clamou a gran voz dicindo: non te fagas mal algún, pois estamos todos aquí! ²⁹ Entón el pediu luz, e adentrouse, e tremendo, botouse aos pés de Paulo e Silas, ³⁰ e despois de sacalos, dixo: -Señores, que teño que facer para ser salvo? ³¹ Eles responderon: -Cre no Señor Xesús, e serás salvo, ti e mailos teus. ³² E faláronlle a palabra do Señor a el e a todos os que estaban na súa casa. ³³ E el recibíndoos naquela mesma noite, lavoulles as feridas, axiña foi bautizado, el e todos os seus. ³⁴ E fixo que subiran ao seu fogar, e convidounos a comer, a alegrouse moitísimo por ter crido en Deus xunto cos seus. ³⁵ Ao amencer, os maxistrados superiores, mandaron os seus oficiais, dicindo: -Solta a eses homes. ³⁶ O carcereiro comunicoulle a Paulo a mensaxe: -Os maxistrados superiores deron a orde de que se vos solte. Así que, saíde agora e ide en paz. ³⁷ Mais Paulo díxolles: -Mesmo que sendo romanos, fomos azoutados diante da xente sen facernos xuízo e botándonos no cárcere; e agora vannos soltar en segredo? Diso nada! Que veñan eles a sacarnos! ³⁸ E os oficiais informaron os maxistrados superiores, e ao saber que eran romanos, colleron medo. ³⁹ Entón viñeron, e suplicáronlles, e despois de sacalos, rogábanlles que saíran da cidade. ⁴⁰ Cando saíron do cárcere foron á casa de Lidia, e ao ver aos irmáns, consoláronos e partiron.