¹ E Ioab, fillo de Servia, entendeu que o corazón do rei se inclinaba cara Absalón. ² Entón Ioab mandou a Tecoa e trouxo de alí unha muller sabia, e díxolle: -Finxe estar de loito, e pon roupas de loito, e non te unxas con aceite, senón sé coma unha muller que leva moito tempo de loito por un morto: ³ e vai ao rei e falalle deste xeito. E Ioab puxo as palabras na súa boca. ⁴ Cando a muller tecoa falou ao rei, caeu sobre o seu rostro en terra, e prostrouse, e dixo: -Axúdame, rei! ⁵ E o rei díxolle: -Que che pasou? E ela respondeu: -En verdade son viúva; o meu marido morreu. ⁶ A túa serva tiña dous fillos; e discutiron no campo, e cando non había quen os separara, un feriu ao outro e matouno. ⁷ E agora, toda a familia se levantou contra a túa serva, e dixeron: -Entregade ao que feriu o seu irmán para que teñamos que darlle morte por mor da vida do seu irmán que o matou, e habemos destruír tamén o herdeiro. Así matarán o último que me quede e non deixarán o nome do meu marido, nin remanente sobre a face da terra. ⁸ E o rei dixo á muller: -Vai á túa casa e eu darei ordes en canto a ti. ⁹ Entón a muller tecoa dixo ao rei: -Ai meu señor o rei, que a culpa sexa sobre min e sobre a casa do meu pai, pero o rei e o seu trono sexan inocentes. ¹⁰ E o rei dixo: -Traéme o que fale contra ti e non te ha molestar máis. ¹¹ E ela dixo: -Rógolle que o rei se lembre de Iahveh o seu Deus, para que o vingador do sangue non aumente o dano e non destrúa o meu fillo. E el dixo: -Vive Iahveh, que non caerá a terra nin un pelo do teu fillo! ¹² Entón a muller dixo: -Permite que a túa serva fale unha palabra máis ao meu señor o rei. E el dixo: -Fala. ¹³ E dixo a muller: -Por que, pois, pensaches tal cousa contra o pobo de Deus? Porque ao dicir isto, o rei faise culpable por non traer de volta o seu desterrado. ¹⁴ Porque certamente todos morreremos, e somos coma a auga derramada en terra que non se pode recoller outra vez. Pero Deus non quita a vida, senón que diseña medios para que o desterrado non siga lonxe del. ¹⁵ Agora pois, vin dicir esta palabra ao meu señor o rei, porque o pobo fíxome ter medo; e a túa serva dixo: Falarei agora ao rei; poida ser que o rei faga caso do que pide a súa serva. ¹⁶ Pois o rei escoitará para rescatar á súa serva da man do home que procura destruírme a min e a meu fillo, eliminándoos da herdanza de Deus. ¹⁷ E a túa serva pensou tamén: -Sexa de consolo para min a palabra do meu señor o rei, porque o meu señor o rei é coma un anxo de Deus, para discernir o bo do malo, pois Iahveh o teu Deus está contigo. ¹⁸ Entón o rei respondeu e dixo á muller: -Non me agoches nada do que che vou preguntar. E a muller dixo: -Rogo a meu señor o rei que fale. ¹⁹ E dixo o rei: -Non anda a man de Ioab metida en todo isto? E a muller respondeu e dixo: -Vive a túa alma! Ó meu señor o rei! Non hai maneira de desviar a dereita nin a esquerda de nada do que di meu señor o rei. En verdade o teu servo Ioab deume ordes, e el puxo todas estas palabras na boca da túa serva. ²⁰ O teu servo Ioab fixo isto para mudar a aparencia deste asunto; pero meu señor é sabio como un anxo de Deus, para coñecer todo o que hai na terra. ²¹ Entón o rei dixo a Ioab: -Velaquí, agora farei isto: vai e trae o mozo Absalom! ²² E Ioab caeu rostro a terra e prostrouse e bendixo ao rei, e dixo Ioab: -Meu señor o rei, hoxe o teu servo sabe que atopei graza ante os teus ollos, pois o rei concedeu o que o seu servo pedía. ²³ Entón levantouse Ioab e foi a Guesur, e trouxo de volta a Absalón a Xerusalém. ²⁴ Pero o rei dixo: -Que volva á súa casa e non vexa a miña faciana. E Absalón volveu á súa casa e non viu a faciana do rei. ²⁵ En todo Israel non había home tan fermoso e tan admirado como Absalom; dende a planta do seu pé ata a cabeza non había defecto nel. ²⁶ Cando se cortaba o cabelo (pois ao final de cada ano cortábao, pois pesaba moito para el e entón rapábase), o peso do cabelo era de douscentos siclos segundo o peso real. ²⁷ E a Absalom nacéronlle tres fillos e unha filla que se chamaba Tamar; era unha muller moi fermosa. ²⁸ E Absalón residiu en Xerusalém por dous anos enteiros sen ver a faciana do rei. ²⁹ Entón Absalón mandou chamar a Ioab para mandalo ao rei, pero el non quixo ir. Mandou por segunda vez, e el non quixo ir. ³⁰ Entón dixo aos seus servos: -Velaí, o campo de Ioab está xunto o meu, e hai cebada alí; ide e prendédelle lume! E os servos de Absalom prenderon lume no campo. ³¹ Entón Ioab ergueuse e foi a casa de Absalón, e díxolle: -Por que prenderon lume os teus servos ao meu campo? ³² E Absalón respondeu a Ioab: -Velaquí, mandei por ti, dicindo: ven para te mandar ao rei e dicirlle: para que vin de Guesur? Mellor sería para min quedar aínda alí. Agora, que vexa eu o rostro do rei; e se hai culpa en min, que me mate! ³³ Entón Ioab foi onda o rei e fíxollo saber; e este chamou a Absalom, e el veu e prostrouse en terra sobre o seu rostro diante do rei; e o rei bicou a Absalom.