¹ Despois disto aconteceu que Absalom, fillo de David, tiña unha irmá moi fermosa chamada Tamar, e que Amnon, fillo de David, namorouse dela. ² E Amnon estaba tan apaixoado por mor da súa irmá Tamar que enfermou, porque ela era virxe, e era difícil para Amnon facerlle cousa algunha. ³ E Amnon tiña un amigo que se chamaba Ionadab, fillo de Simea, irmán de David; e Ionadab era un home moi astuto. ⁴ E el díxolle: -Fillo do rei, por que estás tan triste día tras día? Non me dirás? E Amón díxolle: -Estou namorado de Tamar, irmá do meu irmán Absalón. ⁵ Entón Jonadab díxolle: -Déitate na túa cama e finxe estar doente; e cando o teu pai veña a te ver, dille: pídoche que deixes que a miña irmá Tamar veña e me dea un pouco de alimento para que coma e prepare a comida diante de min, para que eu a vexa e coma da súa man. ⁶ Entón Amnon deitouse e finxiu estar doente. E cando o rei veu velo, Amnon díxolle ao rei: -Rógoche que veña a miña irmá Tamar e faga dúas tortas diante de min para que eu coma da súa man. ⁷ Entón David mandou mensaxe a Tamar á súa casa, dicindo: -Vai, rógoche, á casa do teu irmán Amnon e prepáralle unha comida. ⁸ Foi, pois, Tamar á casa do seu irmán Amnon, que estaba deitado; e ela colleu a masa, amasouna e fixo tortas diante del e cociñounas. ⁹ E collendo a sartén, serviuna diante del, pero el rexeitou comer. E dixo Amnon: -Facede saír a todos de diante de min. E todos saíron de alí. ¹⁰ Entón Amnon dixo a Tamar: -Trae a comida á mesa para que coma da túa man. E Tamar colleu as tortas que fixera e levounas ao seu irmán Amnon na mesa. ¹¹ Cando ela se lle acercou para que comera, el botoulle a man e díxolle: -Ven, déitate comigo, miña irmá. ¹² Pero ela respondeulle: -Non, meu irmán, non me maltrates, porque tal cousa non se fai en Israel! Non fagas esta infamia! ¹³ Pois, onde podo eu ir coa miña vergoña? E ti serás coma un dos necios en Israel. Agora, rógoche, fala co rei, porque el non te negará o entregarme a ti. ¹⁴ Pero el non quixo escoitala, e como era máis forte ca ela, violentouna e deitouse con ela. ¹⁵ Deseguida Amnon aborreceuna dun xeito terrible; o odio co que a aborreceu era maior que o amor co que a amara. E Amnon díxolle: -Érguete, vaite! ¹⁶ Pero ela respondeulle: -Non, porque esta inxustiza que me fas botándome fóra é maior que a outra que me fixeches. Pero el non quixo escoitala. ¹⁷ Mais ben chamou a seu criado que o servía e díxolle: -Bota a esta muller de aquí, e fecha a porta detrás dela. ¹⁸ (Ela tiña un vestido de mangas longas, porque así se vestían as fillas virxes do rei con túnicas). E o criado botouna fóra e pechou a porta detrás dela. ¹⁹ Entón Tamar puxo cinza sobre a súa cabeza, rachou o manto de mans longas que levaba posto, e marchou berrando coas mans sobre a súa cabeza. ²⁰ E o seu irmán Absalón díxolle: -Estivo o teu irmán Amnon contigo? Agora, irmá miña, cala, pois é o teu irmán; non te angusties polo asunto. E Tamar quedou desconsolada na casa de seu irmán Absalón. ²¹ Cando o rei David escoitou todas estas cousas irouse moito. ²² E Absalón non lle dixo nada a Amnon, nin bo nin malo; pero Absalón odiou a Amnon porque el deshonrara a súa irmá Tamar. ²³ Pasados dous anos, aconteceu que cando Absalom tiña o tosquiado das ovellas en Baal-Hazor, que está xunto a Efraín, Absalom convidou a tódolos fillos do rei. ²⁴ E veu Absalón ao rei, e dixo: -Velaquí, agora o teu servo ten o tosquiado das ovellas; pídoche que o rei veña cos seus servos co teu servo. ²⁵ Pero o rei dixo a Absalom: -Non, meu fillo; non vaiamos todos, non sexa que sexamos unha carga para ti. E aínda que el insistiu, el non quixo ir pero deulle a súa bendición. ²⁶ Entón dixo Absalom: -Pois se non, rógoche que deixes que vaia o meu irmán Amnon connosco. E o rei díxolle: -Por que ha ir contigo? ²⁷ Pero como Absalón lle insistiu, el deixou ir con el a Amnon e a tódolos fillos do rei. ²⁸ E Absalón ordenou aos seus servos, dicindo: -Mirade cando o corazón de Amnon se alegre co viño; e cando eu vos diga: feride a Amnon! Entón matádeo. Non temades, pois non vos mandei eu? Esforzádevos e sede valentes! ²⁹ E os servos de Absalón fixeron con Amnon como Absalón lles mandara. Entón todos os fillos do rei se levantaron e montando en cadansúas mulas, fuxiron. ³⁰ E mentres aínda ían de camiño, chegou a nova a David, dicindo: -Absalón matou a tódolos fillos do rei, e non quedou nin un deles. ³¹ Entón o rei ergueuse, rachou as súas roupas e deitouse no chan; e todos os seus servos estaban a carón seu, coas roupas rachadas. ³² Pero Ionadab, fillo de Simea, irmán de David, dixo: -Non crea o meu señor que mataron a tódolos mozos fillos do rei; pois só morreu Amnon, pois isto estaba determinado por Absalom dende o día en que Amnon deshonrou a súa irmá Tamar. ³³ Agora pois, que o meu señor o rei non teña en conta o conto que andan dicindo: todos os fillos do rei morreron; porque só Amnon morreu. ³⁴ Entrementres, Absalom fuxiu. E o rapaz que estaba de vixianza alzou os ollos e mirou, e velaí, había unha gran multitude que viña polo camiño detrás del no lado do monte. ³⁵ E Ionadab dixo ao rei: -Velaquí, os fillos do rei veñen! Conforme a palabra do teu servo, así aconteceu. ³⁶ E sucedeu que tan pronto como rematou de falar, velaí, chegaron os fillos do rei, e levantaron a voz e choraron; e tamén o rei e todos os seus servos choraron moi amargamente. ³⁷ E Absalón fuxiu e foi xunto a Talmai, fillo de Amiud, rei de Guesur. E David chorou por seu fillo todos os días. ³⁸ E Absalón fuxiu a Guesur e estivo alí durante tres anos. ³⁹ E o rei David tiña morriña de ir onda Absalom, pois xa se consolara de que Amnon morrera.