¹ Desexaría que aturásedes un pouco da miña tolería! Aturádeme, veña! ² Pois sinto celos de vós, os celos de Deus porque vos desposei cun só marido para presentarvos coma unha virxe pura diante do Mesías. ³ Pero temo que como a serpe enganou a Eva coa súa astucia, do mesmo modo sexan desviados os vosos pensamentos da sinceridade que hai en Cristo, ⁴ porque en verdade, se alguén vén proclamando a outro Xesús que non predicamos, ou recibides un espírito diferente do que recibistes, ou un evanxeo distinto do que aceptastes, ben o aturades. ⁵ Creo que en nada fun menos que os apóstolos máis salientables, ⁶ pois aínda que sexa curto no modo de expresarme, non o son no coñecemento, e en todo o que vos demostramos en tódalas cousas. ⁷ Ou pequei humillándome para que vós fósedes admirados, porque vos anunciei de balde o evanxeo de Deus? ⁸ Despoxei a outras igrexas recibindo un soldo para servirvos a vosoutros. ⁹ E estando convosco, cando pasei apretos, non fun unha carga para ninguén, porque os irmáns que viñeron da Macedonia déronme o que me faltaba, e en todo me gardei e gardareime de ser unha carga para vós. ¹⁰ É unha verdade de Cristo en min, que esta gloria non ma vai quitar ninguén nas rexións da Acaia. ¹¹ Por que? Porque non vos amo? Ben o sabe Deus! ¹² Pero aquilo que fago, seguireino a facer co fin de privar a aqueles que procuran un pretexto para seren recoñecidos como iguais a nós naquilo no que se glorían. ¹³ Os tales son falsos apóstolos, obreiros trampóns, disfrazados de apóstolos de Cristo. ¹⁴ E non é de estrañar, porque o mesmo Satanás disfrázase de anxo de luz. ¹⁵ Non é por demais que os seus servidores se disfracen coma ministros de xustiza, mais o fin deles será conforme ás súas obras. ¹⁶ Outra vez vos anuncio: ninguén me teña por aloucado, pero de non ser así, polo menos soportádeme coma a un insensato, para que tamén poida gabarme un pouco. ¹⁷ O que estou dicindo, non o fago segundo o Señor, senón coma se fose louco, coa confianza de ter algo de que presumir. ¹⁸ Dado que moitos se gaban na carne, eu tamén o farei. ¹⁹ Porque de boa gana tolerades os necios, créndovos tan sensatos. ²⁰ Soportades se vos escravizan, se vos explotan, e se aproveitan de vós, se vos tratan con arrogancia e aínda se vos dan labazadas. ²¹ Para a miña propia vergoña teño que dicilo, que nós fomos febles; pero naquilo que outro poida atreverse (dígoo coma un insensato) eu tamén ousarei facelo. ²² Son hebreos? Eu tamén. Son israelitas? Eu tamén. Son descendentes de Abraham? Eu tamén. ²³ Son servidores do Mesías? (Estou falando coma se perdera o xuízo). Eu máis: en traballos, e moito máis en cadeas, moito máis en malleiras e perigros de morte en moitas ocasións. ²⁴ Dos xudeus cinco veces recibín corenta azoutes menos un. ²⁵ Déronme unha malleira con varas tres veces distintas; unha vez apedrado; naufraguei tres veces chegando a estar unha noite e un día no máis profundo do mar; ²⁶ nas moitas viaxes, en perigos de ríos, a mans de ladróns, en perigos cos da miña nación, en perigos dos xentís, perigos na cidade, perigos no deserto, perigos no mar, perigos entre falsos irmáns; ²⁷ en traballos e fatigado, moitas noites en vela; con fame e sede; xaxuando, unha vez tras outra; con frío e sen roupa. ²⁸ Ademais das cousas externas, o que sobre min medra cada día: a preocupación por tódalas igrexas. ²⁹ Quen enferma, e non enfermo eu tamén? Quen é tentado a pecar e eu non sinto que me estou queimando de angustia? ³⁰ Se é bo gabarse, eu presumirei das miñas fraquezas. ³¹ O Deus e Pai do Señor Xesús, quen é bendito por sempre, sabe que non minto. ³² En Damasco, o gobernador do rei Aretas vixiaba a cidade dos damascenos para me prender, ³³ e descolgáronme metido nun canastro dende unha fiestra no muro, e fuxín das súas mans.