¹ Así mesmo, vós, mulleres, sometédevos aos vosos maridos, de modo que tamén os que non cren á palabra, poidan ser gañados sen dicir nada pola vosa conduta, ² ao veren que a vosa maneira de vivir é respectuosa e pura. ³ Non sendo o voso atavío o exterior: de cabelos peiteados, xoias de ouro ou de vestidos luxosos, ⁴ senón o interior do corazón, co adorno inmortal dun espírito pacífico e sereo, cousa moi preciosa diante de Deus. ⁵ Porque así tamén se ataviaban noutro tempo as santas mulleres que esperaban en Deus, suxeitándose aos seus maridos. ⁶ Así obedeceu Sara a Abraham, chamándoo "señor", e chegastes a ser fillas dela facendo o ben sen ter medo de ameaza algunha. ⁷ E vós, maridos, do mesmo xeito, tratade ás vosas mulleres con compresión, como compañeira máis feble, dándolle honra coma coherdeira da graza da vida, para que as vosas oracións non sexan estorbadas. ⁸ En fin, sede todos dun mesmo sentir, compasivos, fraternais, misericordiosos e de espírito humilde; ⁹ non pagando mal por mal, ou insulto por insulto, senón máis ben bendicindo, porque fostes chamados co propósito de herdar bendición. ¹⁰ Porque: o que queira amar a vida e ver días bos, reteña a súa lingua do mal e os seus beizos non falen mentiras. ¹¹ Afástese do mal e faga o ben; procure a paz e sígaa. ¹² Porque os ollos do Señor están sobre os xustos, e os seus ouvidos atentos ás súas oracións; mais o rostro do Señor está na contra dos que fan o mal. ¹³ Quen vos poderá facer mal se amosades celo polo bo? ¹⁴ Mais sodes benaventurados aínda que sufrades por causa da xustiza. E non teñades temor deles nin vos turbedes. ¹⁵ Senón santificade a Cristo como o Señor dos vosos corazóns, estando sempre preparados para presentar defensa ante todo aquel que vos pida razón da esperanza que hai en vós, ¹⁶ mais facédeo con mansedume e respecto; tendo boa conciencia, para que naquilo que sodes calumniados, sexan avergoñados os que difaman a vosa boa conduta en Cristo. ¹⁷ Xa que é mellor padecer por facer o ben, se así é a vontade de Deus, que por facer o mal. ¹⁸ Porque tamén Cristo morreu polos pecados unha soa vez para levarnos a Deus, o xusto polos inxustos, morto na carne mais vivificado no espírito; ¹⁹ no que tamén foi e pregou aos espíritos encarcerados, ²⁰ os que noutro tempo foran desobedientes, cando Deus agardaba con paciencia nos días de Noé durante a construción da arca, na que uns poucos, isto é oito persoas, foron salvadas polas augas. ²¹ E como símbolo disto, o bautismo que agora vos libra (non quitando a suciedade do corpo, senón correspondendo a Deus cunha boa conciencia) pola resurrección de Xesús Cristo, ²² que subiu ao ceo e está á dereita de Deus, despois de que se lle someteran os anxos, as autoridades e as potestades.