1
از یعقوب غلامِ خدا و عیسی مسیحِ خداوند اَ دوازدَه قبیلِه که در جهان پراکَندِه اِسِن سلام
2
ای برادریایِ مَه هر موقع با آزمایشیای جورواجور روبرو اَبی اَنَه اَ کمالِ شادی بنگرید
3
چون اَدَنی چِدَی ایمانِ شما اَ بوتَی آزمایشیا پایداری اَ بار دارِه
4
اما اُنِسی پایداری کارِ خوش را اَ کمال بِرَسَنِه تا بالغ و کامل ببو و چیزی کم نِبو
5
اَگَه از شما کِسی بی بهرَه از حکمت اِسی اُش بِوی از خدایی که سخاوتمندانَه و بدونِ ملامت اَ اَمَه عطا اَکُن و اَ اَنَه عطا اَبو
6
اما با ایمان تو بِوی و هیچ تردید اَ خوت راه مَدَی چون کِسی که تردید اُشِه مِثِ موجِ دریا اِسی که با وَزِشِ باد اَ هر جا اَچو
7
اِندِه کِسی نِپِندارِه که از خداوند چیزی اَ واجوی
8
چون شخصی اِسی دو دل و در اَمَی رفتار خویش ناپایدار
9
برادر حقیر اَ منزلتِ والایِ خوش فخر بُکُن
10
اَما ثروتمند اَ حقارتِ خوش چون مِثِ گلِ صحرا در گذر اِسی
11
اَمدِه که خورشید با گرمایِ سوزانِ خوش طلوع اُشکِردِه علف اُشک اَکُن و گُلُش لِتَه اَبو و زیبایاش محو اَبو ثروتمند نیز در حینِ کسب و کار پژمردَه و محو اَبو
12
خوشا اَ حالِ اَنَه که در آزمایشیا پایداری نِشو اَدِه چون از بوتَی آزمایش سربلند اَ در دا اَنَه تاجِ حیات اَگِرِه که خدا اَ دوسداریای خوش وعدَه اُش دَدِه .
13
هیچکه چون وسوسَه اَبو نِگو خدا اِسی که مَه وسوسَش اُشکِردِه چون خدا با هیچ بدی وَسوَسَه نابو و کِسی نیز وَسوَسَه ناکُن
14
موقعی که کِسی وَسوَسَه اَبوهوایِ نفسِ خوش اِسی که اَنَه فیب اَدِه و اَ دام اَبی
15
هوای نفس که اوسَن اَبو گناه میزاید و گناه نیز اَ ثمر اَرَسِه مرگ اَ بار دارِه
16
برادریای عزیزِ مَه فَریفتَه مَبی
17
هر بَخشِشِ نیکو و هر عطایِ کامل از بَرا اِسی نازل بُدِه از پدرِ نوریا که در اَنَه نه تَغییری اِسی و نه سایه ناشی از جورواجوری
18
اَنَه اِندِه ارادَش که که اَما با کلامِ حق تولید بُکُن تا مِثِ نوبر آفریدیای اَنَه بَم
19
برادریای عزیزِ مَه توجه بُکُنی هر که باید در شنیدَن تند بو در گُتَه {گفتن}کُند و در خَشم آاِستَه
20
چون خشم آدمی پارسایی مطلوبِ خدا را اَ بار نِدارِه
21
پس هر گونَه پلیدی و هر فزونی بدخواهی را از خوت دور بُکُنی و با حلم کلامی راکه در شما نِشاندَه بُدِه شَشا جونیای شما را نجات آدِه قبول بُکُنی
22
اَ جا آردَی کلام بی نه فقط شِنَوَندَی اَنَه خوت را فریب مَدَی
23
چون هر که کلام اَشنُوِه اَ اَنَه عمل ناکُن اَ کَسی اَوامَنِه که در آینَه اَ چِرَی{چهرِه}خوش نگاه اَکُن
24
و خوش در اَنَه اَبینِه تا از برابرِ اَنَه دور اَبو از یاد اَبوی که چطور سیمایی اُشَن
25
اما اَنَه که از شریعتِ کامل که شریعتِ آزادی اِسی چِشم اُش دوتِه اَنَه از نظر دور ناکُن و شنوندِی فراموش کار نی بلکه اَ جا آردَه اِسی اَنَه در عملِ خوش خُجَستَه اَبو
26
اَنَه که خوش دیندار اَدَنِه اَما مهارِ زَبونِ خوش اُشنِبو خوش را فریب اَدِه و دیانَتُش باطل اِسی
27
دینداری پاک و بی لَکَه در نظر پدر اَما خدا اَنَه اِسی که یتیمیا و بیوَه زَنیا را اَ وقتِ مصیبت دَستگیری بُکُنَم و خوت را از آلایشِ اِ دنیا دور بِدَرَم