19 ¹ Исроилда подшоҳ бўлмаган ўша кунларда, Эфрайим тоғининг этагида бир левит яшар эди. У Яҳудиянинг Бейт-Леҳем шаҳридан бир чўрини ўзига хотин қилиб олди. ² Сўнг хотини у билан жанжаллашиб, ундан отасининг уйига, Яҳудиянинг Бейт-Леҳем шаҳрига кетди ва тўрт ой ўша ерда бўлиб қолди. ³ Унинг эри туриб, унинг юрагига сўзлаш ва уни ўзига қайтариб олиб келиш учун унинг ортидан борди. У билан бирга унинг хизматкори ва бир жуфт эшаги бор эди. Аёл уни отасининг уйига олиб кирди. ⁴ Бу ёш аёлнинг отаси уни кўриб, уни қувонч билан кутиб олди. Шундай қилиб, ёш аёлнинг отаси уни ушлаб қолди ва у уникида уч кун турди. Улар еб-ичдилар ва ўша ерда тунадилар. ⁵ Тўртинчи куни улар вақтли турдилар, ва у кетмоқчи бўлди. Ёш аёлнинг отаси ўзининг куёвига: “Юрагингни бир бурда нон билан қувватлагин, кейин борасизлар”,- деди. ⁶ Улар қолдилар ва иккаловлари биргаликда еб-ичдилар. Ёш аёлнинг отаси ўша одамга: “Яна бир кеча қолгин, юрагинг қувнасин”,- деди. ⁷ Эрталаб у одам кетиш учун турган эди, қайнатаси эса уни кўндирди ва у яна ўша жойда тунади. ⁸ Бешинчи куни кетиш учун у эрта тонгда турди. У ёш аёлнинг отаси: “Юрагингни нон билан қувватлагин, кун оққунича тўхтаб туринглар”,- деди. Уларнинг иккаласи яна еб-ичишди. ⁹ Сўнг ўша одамнинг ўзи, унинг хотини ва хизматкори кетиш учун турдилар. Унга қайнатаси, ёш аёлнинг отаси: “Мана, кун кечга томон оғди, илтимос, тунаб қолинглар. Мана, кун ботмоқда, шу ерда тунаб қолгин, юрагинг қувонсин. Эртага эрта тонгда йўлларингга турасизлар ва ўз уйингга борасан”,- деди. ¹⁰ Лекин эри тунаб қолишга рози бўлмади ва туриб кетди. У Ябусга, яъни ҳозирги Йерусалимга келди. Юк ортилган бир жуфт эшак ва хотини у билан бирга эди. ¹¹ Улар Ябусга яқинлашганларида, кун анча оғиб қолган эди. Хизматкор ўз хўжайинига: “Ябусликларнинг шу шаҳрига кирайлик, унда тунаб қоламиз”,- деди. ¹² Унга хўжайини: “Йўқ, Исроил ўғилларидан бўлмаган ўзга қабилаликларнинг шаҳрига кирмаймиз, балки Гибеаҳга етиб борамиз”,- деди. ¹³ У ўз хизматкорига яна: “Ўша жойлардан бирортасига етиб борамиз, Гибеаҳ ёки Рамаҳда тунаймиз”,- деди. ¹⁴ Улар ўтиб, ўз йўлларидан кетдилар. Беняминнинг Гибеаҳ шаҳри ёнида эса қуёш ботди. ¹⁵ Улар Гибеаҳда тунаш учун унга қайрилдилар. У келиб, шаҳарнинг кўчасида ўтирди. Лекин ҳеч ким уларни тунаб қолиш учун уйига таклиф қилмас эди. ¹⁶ Мана, шу оқшом бир қария даладан, ўзининг ишидан қайтаётган эди. У Эфрайим тоғидан бўлиб, Гибеаҳда яшар эди. Бу жойнинг аҳолиси Беняминнинг ўғиллари эдилар. ¹⁷ У бошини кўтариб, шаҳар кўчасида йўловчини кўрди. Қария унга: “Қаерга боряпсан ва қаердан келяпсан?”- деди. ¹⁸ У унга деди: “Биз Яҳудиянинг Бейт-Леҳем шаҳридан Эфрайим тоғига боряпмиз, мен ўша ерданман. Мен Яҳудиянинг Бейт-Леҳем шаҳрига борган эдим, энди эса Раббийнинг уйига боряпман ва ҳеч ким мени уйга таклиф қилмаяпти. ¹⁹ Бизда эшакларимиз учун сомон ҳам, емиш ҳам бор. Шунингдек, қулларингда мен, чўрим ва хизматкор учун нон ва шароб бор. Ҳеч нимада етишмовчилигимиз йўқ”. ²⁰ Қария унга: “Хотиржам бўлгин! Сенинг барча етишмовчилигинг менда бўлсин, фақат кўчада тунамагин”,- деди. ²¹ Уни ўз уйига олиб кирди ва унинг эшакларига ем берди. Улар эса оёқларини ювиб, еб-ичдилар. ²² Улар эндигина юракларини қувонтирганларида, мана, шаҳар аҳолиси, бузуқ одамлар уйни ўраб олиб, эшикни тақиллатдилар ва қарияга, уйнинг эгасига: “Сенинг уйингга кирган одамни чиқаргин, биз уни таниб-билайлик”,- дедилар. ²³ Уйнинг эгаси уларнинг олдиларига чиқиб, уларга деди: “Йўқ, биродарларим менинг, бу одам менинг уйимга киргани учун ёвузлик қилманглар, бу беҳаё ишни қилманглар. ²⁴ Мана, менинг бокира қизим бор, унинг чўриси ҳам бор, мен уларни олиб чиқаман, уларни бўйсундиринглар ва улар билан нима маъқул бўлса, шуни қилинглар. Бу одам билан эса бундай беҳаё ишни қилманглар”. ²⁵ Лекин улар унга қулоқ солишни истамадилар. Ўшанда эри ўзининг чўрисини олди ва кўчага, уларнинг олдиларига чиқарди. Улар уни таниб-билдилар ва уни туни бўйи эрталабгача масхара қилдилар. Тонг отар пайтида уни қўйиб юбордилар. ²⁶ Аёл тонг отар пайтида келди ва хўжайини жойлашган одамнинг уйининг эшиги ёнига йиқилиб, кун ёришгунича ётди. ²⁷ Унинг хўжайини эрталаб турди, уйнинг эшикларини очди ва ўз йўлида кетиш учун чиқди. Мана, унинг чўриси уйнинг эшиги ёнида ётар, унинг қўллари эса бўсаға устида эди. ²⁸ У: “Тур, кетамиз”,- деди унга. Лекин жавоб бўлмади, чунки у ўлган эди. У аёлни эшакнинг устига ўтқизди ва туриб, ўз жойига кетди. ²⁹ Ўз уйига келиб, пичоқни олди ва чўрисини олиб, унинг тана аъзоларини ўн икки бўлакка бўлди ва Исроилнинг барча ҳудудларига жўнатди. ³⁰ Буни кўрган ҳар бир киши: “Исроил ўғиллари Миср еридан чиққанидан шу кунгача бунақаси бўлмаган ва кўрмаган эди. Бунга диққат қилинглар, маслаҳатлашинглар ва фикрларингни айтинглар”,- дер эди.