13 ¹ Мен инсонларнинг ва фаришталарнинг тилларида гапирсам-у, лекин севгига эга бўлмасам, жаранглайдиган мис ёки янграйдиган кимбалдирман. ² Агар пайғамбарчилик инъомига эга бўлсам-у, бор билимларни ва бор сирларни тушунсам, агар тоғларни кўчирадиган бор имонга эга бўлсам-у, лекин севгига эга бўлмасам, мен ҳеч нарса эмасдирман. ³ Агар бор мол-мулкимни тарқатиб юборсам, ҳатто танамни ёндиришга топширсам-у, лекин севгига эга бўлмасам, бундан менга ҳеч қандай фойда йўқдир. ⁴ Севги узоқ сабр-тоқат қилади. У меҳрибонлик қилади. Севги ҳасад қилмайди, севги кеккаймайди ва мағрурланмайди. ⁵ Севги бебошлик қилмайди, ўз манфаатини изламайди, тез аччиқланмайди ва ёвузликни ўйламайди. ⁶ Севги ноҳақликка қувонмайди, аксинча, ҳақиқатга севинади. ⁷ Севги ҳамма нарсани кўтаради, ҳамма нарсага ишонади, ҳамма нарсага умид қилади, ҳамма нарсага бардош беради. ⁸ Севги ҳеч қачон тугамайди, пайғамбарчиликлар эса тугайди, тиллар тамом бўлади ва билим ҳам бекор бўлади. ⁹ Чунки биз қисман биламиз ва қисман пайғамбарчилик қиламиз. ¹⁰ Лекин мукаммаллик келганида, қисман бўлган нарсалар тугайди. ¹¹ Мен гўдак бўлганимда, гўдак каби гапирар, гўдак каби фикр юритар, гўдак каби мулоҳаза қилар эдим. Аммо вояга етгач, гўдаклигимни қолдирдим. ¹² Ҳозир биз гўё хира ойна орқали тахминан кўряпмиз, ўша кунда эса юзма-юз кўрамиз. Ҳозир мен қисман билмоқдаман, аммо ўша кунда мен ўзим таниб билингандек таниб биламан. ¹³ Энди эса шу учтаси мавжуддир: имон, умид, севги. Лекин севги улардан буюкроқдир.