¹ E cando Xacob seguiu o seu camiño saíron ao seu encontro os anxos de Deus. ² E dixo Xacob cando os viu: Este é o campamento de Deus; e chamou o nome daquel lugar Maanaim. ³ E mandou Xacob mensaxeiros diante de si a Esaú seu irmán; á terra de Seir, rexión de Edom. ⁴ E mandoulles dicindo: Así diredes ao meu señor Esaú: “Así di o teu servo Xacob: con Labán morei e alí fiquei até agora. ⁵ Teño bois, asnos e rabaños, servos e servas, e mando avisar ao meu señor para achar graza ante os teus ollos. ⁶ E os mensaxeiros volveron a Xacob, dicindo: Fomos ao teu irmán Esaú, e el tamén ven ao teu encontro e catrocentos homes con el. ⁷ Entón Xacob tivo moito temor e angustia; e dividiu a xente que estaba con el, e as ovellas, as vacas e os camelos, en dous grupos. ⁸ E dixo: Se Esaú vén a un campamento e o ataca, o outro grupo escapará. ⁹ E dixo Jacob: Oh Deus do meu pai Abraham e Deus do meu pai Isaac, oh Señor, que me dixeches: «Volve á túa terra e aos teus familiares, e eu te prosperarei. ¹⁰ Indigno son de toda misericordia e de toda a fidelidade que mostraches ao teu servo; pois con só o meu caxato crucei este Jordán, e agora cheguei a ter dous campamentos. ¹¹ Líbrame, pídoche, da man do meu irmán, da man de Esaú, porque teño medo del, non sexa que veña e me fira a min e ás nais cos seus fillos. ¹² E ti dixeches: «De certo fareiche prosperar, e farei a túa descendencia como a area do mar que non se pode contar pola súa gran cantidade». ¹³ E pasou a noite alí. Entón do que tiña consigo escolleu un agasallo para o seu irmán Esaú: ¹⁴ duascentas cabras e vinte machos cabríos, duascentas ovellas e vinte carneiros, ¹⁵ trinta camelas criando coas súas crías, corenta vacas e dez xatos, vinte asnas e dez asnos; ¹⁶ e entregounos ós seus servos, cada manda aparte, e dixo aos seus servos: Pasade diante de min, e poñede un bo espazo entre manda e manda. ¹⁷ E ordenou ao primeiro, dicindo: Cando o meu irmán Esaú te atope e che pregunte, dicindo: "De quen es e onde vas, e de quen son estes animais que van diante de ti? " ¹⁸ Entón responderás: «Son do teu servo Xacob; é un presente mandado ao meu señor Esaú; e velaquí, el tamén vén detrás de nós». ¹⁹ Ordenou tamén ao segundo e ao terceiro, e a todos os que ían tras as mandas, dicindo: Desta maneira falaredes a Esaú cando o atopedes, ²⁰ e diredes: «Velaquí, o teu servo Xacob tamén vén detrás de nós». Pois dixo: Tranquilizareino co presente que vai diante de min. E despois verei o seu rostro; quizais me acepte. ²¹ O presente pasou, pois, diante del, e el durmiu aquela noite no campamento. ²² E aquela mesma noite levantouse, e tomou ás súas dúas mulleres, ás súas dúas servas e aos seus once fillos, e cruzou o vao de Xaboc. ²³ Tomounos e fíxoos pasar o arroio, e fixo pasar tamén todo o que tiña. ²⁴ Xacob quedou só, e un home loitou con el ata raiar o alba. ²⁵ Cando viu que non prevalecera contra Xacob, tocouno na conxuntura da coxa, e dislocouse a conxuntura da coxa de Xacob mentres loitaba con el. ²⁶ Entón o home dixo: Sóltame porque raia o alba. Pero Xacob respondeu: Non te soltarei se non me bendís. ²⁷ E el díxolle: Cal é o teu nome? E el respondeu: Xacob. ²⁸ E o home dixo: Xa non será o teu nome Xacob, senón Israel, porque loitaches con Deus e cos homes, e prevaleciches. ²⁹ Entón Xacob preguntoulle, e dixo: Dáme a coñecer agora o teu nome. Pero el respondeu: Para que preguntas polo meu nome? E bendíxoo alí. ³⁰ E Xacob púxolle a aquel lugar o nome de Peniel, porque dixo: Vin a Deus cara a cara, e foi preservada a miña vida. ³¹ E saíulle o sol ao cruzar Peniel, e coxeaba da súa coxa. ³² Por iso, ata hoxe, os fillos de Israel non comen o tendón da cadeira que está na conxuntura da coxa, porque o home tocou a conxuntura da coxa de Xacob no tendón da cadeira.