1 अध्याय

एलीमेलेक दे टबरा दा मोआब देस्‍सा जो जाणा 1 जिन्‍़हा दिन्‍नां च इसराइल देस्‍सा च जज्‍जां दा राज था, तिस्स देस्सा च अकाल पह़ई गिह़़आ, तां एलीमेलक नां दा इक्क माहणु अपणी घरेबाल़ी नाओमी कने दुंह़ईं पुत्तरां जो जिह़नां दे नां महलोन कने किल्‍योन थे सोग्‍गी लिआ, कने मोआब देस्‍सा च रैह़णे तांईं चल्‍ली पिआ 2 एह एलीमेलक यहुदा परदेस दे बैतलहम्‍मे दा रैह़णे बाल़ा था। हुण सैह़ मोआब देस्सा च आई करी रैह़णां लग्‍गी पिआ । 3 कुच्छ दिनां बाद ऐलीमेकल मरी गिह़आ, नाओमी कने तिस्सा दे दोएओ पुत्तर रह़ई गैह़। 4 तां तिह़नां दुह़ईं मुआबिन कुड्डिआं कन्‍ने ब्याह करी लिआ, इक्‍की दा ना ओरपा कने दुईंआ दा नां ‘रूत‘ था तिह़थु सैह दस साल तिकर रैह़ । 5 तिह़थु जा़हलु महलोन कने किलयोन भी मरी गैह़ तां नाओमी अपणेआं पुतरां कन्‍ने घरेबाल़े दे बगैर किल्‍ली रह़ई गई नाओमी कने ‘रुत्ता‘ दा बापस ओणां 6 तां नाओमिऐं मोआब देस्‍सा च सुणेआ कि परमेस्‍रैं इसराइल देस्‍सा च अपणेआं लोकां दी सुध लई है कने तिहनां तांईं भोजन-पाणिएं दा बन्‍दोबस्‍त करी दित्तेआ है। तां सैह़ अपणिआं दुह़ईं नुह़आं सोग्‍गी बेहतलम्‍मे जो बापस आणें तांईं तआर होई गई । 7 तिह़नां सैह़ जगह़ छड्डी दित्ती, जिहथु सैह़ रैंहदिआं थिंआं कने यहुदा दे बेहलमम्‍मे जो चल्‍ली पईआं । 8 रस्‍ते च नाओमी अपणिआं नुंह़आं जो ग्‍लाणा लग्‍गी, “तुस्सां दोएओ अपणेआं-अपणेआं प्‍योक्‍किआं बापस चलिआं जा। जिह़आं तुस्‍सां मेरेआं पुत्तरां कने मिंज्‍जो ने पिआर रक्खेआ परमात्‍मा तिंह़आं ई तुस्‍सां पर भी अपणी मेहर रक्खे। 9 मैं दुआ करदी कि तुस्सां दा घर दोबारा बस्‍सी जाए, कने तुस्सां दा अपणां-अपणां घर बार होए जिहथु तुस्सां सुक्‍खे ने रह़ई सकहण । फिरी नाओमी तिन्‍नां दे गल़े लग्‍गी करी जोरैं जोरैं रोणा लग्‍गी 10 तां दोएओ नुंहआं तिस्सा जो ग्‍ल़ाणा लग्गिआं, “ नहिं, नहिं अस्सां तुस्‍सां सोगी तुस्सां देआं लोक्कां बल़ा ई जाणा चांदिआं हन। 11 ता नाओमिऐं ग्‍ल़ाया, “मेरिओ मुन्‍निओं तुस्सां बापस हट्टी जा, मिंज्‍जो सोगी औणें दा कोई फायदा नी, हुण मेरिआ कोक्खा च कोई बच्‍चे थोड़ी हन जेह़ड़े तुस्सां दे घरेबाल़े बणी सकह़ण। 12 तुस्‍सां जो हट्टी जाणा चाईदा, हुण मैं जबरी होई गई इस काबिल़ भी नी रह़ई कि दबारा ब्‍याह करी नैं बच्‍चे पैदा करां 13 जिन्‍हां दिह़आं उमीदां च तुस्सां बह़ई रैहण कि सैह बड्डे होई करी तुस्सां दे घरेबाल़े बणन, मुन्‍निओं इह़आं नी होई सकदा। अज्‍ज मेरा दुक्ख तुस्सां देह़आं दुक्खां ते भी जायदा है परमात्‍मां दा हत्‍थ भी मेरे खल़ाफ है। 14 रूत कने ओरपा भिरी रोणां लग्गिआं, ओरपैं अपणिआं सस्‍सु जो गल़े लगाया कने अपणे प्‍योक्‍किआं बापस चली गई। अपण रूत नाओमिआ जो छड्डी करी नी गई। 15 तां नाओमी रुत्ता जो ग्‍लाणा लग्गी, “दिक्ख तेरी जठाणी अपणेआं लोक्‍कां कने देबी-देबतेआं बला बापस चली गई, इस तांईं तु भी तिस्सा दे पचांह चली जाह।” 16 तां रूत ग्‍लाणा लग्‍गी, “तुस्सां मिंज्‍जो ते एह़ बिणती मत करा कि मैं तुस्सां जो छड्डी करी चली जां, जिह़थु तुस्सां जाह़णां तिह़थु ई मैं भी जाह़णां, जिह़थु तुस्सां रैहगे तिहथु मैं भी रैह़गी, तुस्सां दे लोक्क मेरे लोक्क हुंग्गे, तुस्सां दा परमेसर मेरा भी परमेसर हुंग्गा 17 जिह़थु तुस्सां मरगे तिह़थु मैं भी मरगी, जिह़थु तुस्सां जो मिट्टी दित्ती जांह़गी, तिह़थु मिंज्‍जो भी मिट्टी दित्ती जांह़गी, मौत्ता जो छड्डी करी कोई भी चीज़ तुस्सां ते मिंज्‍जो जुदा नी करी सकदी। 18 फिरी नाओमिऐं दिक्खेआ कि रूत बापस हटणे जो तिआर नी है तां तिन्‍नैं जादा नी ग्‍ल़ाया। 19 फिरी सैह़ दोएओ बैहतलम सैहरा च पुज्‍जी गईआं तिह़थु पुज्‍जणे पर सारेआं लोक्कां च हल-चल मच्‍ची गई, तां सारिआं जणास्सां आई करी नाओमिआं जो पुच्‍छणा लग्गिआं, “तू नाओमी ई है ना?“ 20 तां तिन्‍नैं ग्‍ल़ाया, “तुस्‍सां मिज्‍जो नाओमी मत गलाह, इसदा मतलब ता ‘सुखी‘ हुंदा है, मैं ता बड़ी दुक्खिआरी है, तुस्सां मिंज्‍जो ‘मारा‘ गलाह परमातम्मे दी मार मिंज्‍जो पर पह़ई है। 21 जाह़लु मैं एह़थु ते गई थी तां मेरा हरा-भरा परिबार था, अज्ज परमात्‍मैं मिज्‍जो खाली हथ्थ बापस लयन्‍दा है, परमात्‍मैं मिज्‍जो बडे़आं दुक्‍खा च गुजारेआ है, तां तुस्सां मिज्‍जो नाओमी कयो गलान्‍दिआं हन?” 22 ईह़आं करी नाओमी कने तिस्सा दी नुंह रूत मोआब देस्‍सा ते बापस आइआं, जाह़लु सैह़ बेहतलम च पुज्‍जिआं ताह़लु कणकां कटणां सुरु होई गईआं थिंआं।