1
. اَتے مُوسیٰؔ اپنے سوہرے یتُروؔ دیاں جیہڑا مِدیانؔ دا کاہن سی بھیڈاں بکریاں چاردا سی اِتے اوہ بھیڈاں بکریاں نُوں ہِک دیاں ہِک دیاں بیابان دے پرلے پاسیوں رَبّ دے پہاڑ حُوربؔ دے نیڑے لَے آیا۔
2
. اَتے ربّ دا فرشتہ اِک جھاڑی وِچوں اَگ دے لَمبو وِچ اوہنوں دِسیّا۔ اوہنے دھیان ماریا تے کیِہ ویکھدا اے پئی اِک جھاڑی وِچ اَگ مَچی ہوئی اے پَر اوہ جھاڑی سَڑ دی نئیں۔
3
. تد مُوسیٰؔ نے آکھیا پئی،"مَیں اِک پاسیوں ایس اَچرج نظارے نُوں ویکھاں پئی ایہہ جھاڑی کیوں نئیں پئی سَڑ دی۔"
4
. جد ربّ نے نظر ماری پئی اوہ ویکھن لئی اِک پاسے ہو گیا اے تد ربّ نے اوہنوں جھاڑی وِچوں واج ماری اَتے آکھیا ،"مُوسیٰؔ ! مُوسیٰؔ!" اوہنے آکھیا، "میں حاضر آں۔"
5
. تد رَبّ نے آکھیاپئی، "ہور نیڑے نہ آ! اپنے پیروں جُتی لاہ دے کیوں جو جیہڑی تھاں تُوں کھلاتا ایں اوہ پاک اے ۔"
6
. فیر اوہنے آکھیا پئی، " مَیں تیرے پئو دا ربّ مطلب کہ ابرہامؔ دا ربّ، اِضحاقؔ دا ربّ اَتے یعُقوبؔ دا ربّ ہاں۔" تد مُوسیٰؔ نے اپنا مُنہ لُکایا کیوں جو اوہ ربّ نوں ویکھن توں ڈر دا سی۔
7
. اَتے رَبّ نے آکھیا پئی، " مَیں اپنے لوکاں دا دُکھ جیہڑے مِصرؔ وِچ نیں ڈاڈا ویکھیا اے تے اوہناں دی مِنت جیہڑی ونگار لین والیاں دے سببوں اے ڈاڈی سُنی اے تے میں اوہناں دے دُکھڑے جاننا واں۔
8
. تے میں اُتریا واں پئی اوہناں نوں مِصریاںؔ دے ہتھوں چھڈاواں تے اوس دیس وِچوں کڈھ کے اوہناں نوں اِک سوہنے تے وڈے دیس وِچ جِتھے دُدھ تے شہد وَگ دااے مطلب کے کنعانیاںؔ تے حِتّیاںؔ تے اموریاںؔ تے فرزّیاںؔ تے حوّیاںؔ تے یبوسیّاں دے دیس وِچ اَپڑواں۔
9
. ویکھ بنی اِسرائیلؔ دیِاں مِنّتاں میرے تیِک اَپڑیِاں نیں ۔اَتے مَیں اوہ ظُلم وی جیہڑا مِصریؔ اوہناں تے کردے نیں ویکھیا اے ۔
10
.سو ُہن آ مَیں تیَنوں فِرعونؔ کول گھلنا واں پئی تُوں میری قوم بنی اِسرائیلؔ نُوں مِصرؔ وِچوں کَڈھ لیاویں۔
11
.مُوسیٰؔ نے رَبّ نُوں آکھیا، "مَیں کون آں جیہڑا فِرعونؔ کول جاواں اَتے بنی اِسرائیلؔ نُوں مِصرؔ وِچوں کَڈھ لیاواں؟"
12
. خُدانے آکھیا، "مَیں پَکا تیرے نال رہواں گا اَتے ایہدےلئی پئی میں تَینوں گھلیا اے ایہہ نشان ہوے گا پئی تُوں اوہناں لوکاں نُوں مِصروںؔ کَڈھ کے لیان پِچھوں ایس پہاڑ اُتے میری عبادت کریں گا۔"
13
.تد مُوسیٰؔ نے رَبّ نُوں آکھیا، "جدوں مَیں بنی اسرائیلؔ کول جا کے اوہناں نُوں آکھاں پئی،’ تُہاڈے پئو دادے دے ربّ نے مَینوں تُہاڈے کول گھلیا اے‘ اَتے اوہ مَینوں آکھن پئی، ’اوہدا ناں کیِہ اے؟‘ اَتے مَیں اوہناں نوں کیِہ دساں؟"
14
. ربّ نے مُوسیٰؔ نوں آکھیا، " مَیں جیہڑا ہین واں سو ہین واں۔" سو تُوں بنی اسرائیلؔ نُوں اینج آکھیں، ’ مَیں جیہڑا ہین واں نے مَینوں تہاڈے کول گھلیااے۔‘
15
. فیر ربّ نے مُوسیٰؔ نُوں ایہہ وی آکھیا پئی، " تُوں بنی اِسرائیلؔ نُوں اینج آکھیِں پئی ’خُداوند تہاڈے پئو دادے دے ربّ ابرہامؔ دے ربّ اَتے اِضحاقؔ دے ربّ اَتے یعقُوبؔ دے ربّ نے مَینوں تُہاڈے کول گھلیا اے۔ اوڑک تیِک میرا ایہوہی ناں اے اَتے کُل پیِڑیاں وِچ ایسے توں میری چرچا ہووے گی۔‘
16
. جااَتے اِسرائیلیؔ وڈیریاں نُوں اِک تھاں اَکٹھیاں کر اَتے اوہناں نُوں آکھ پئی ’خُداوند تُہاڈے پئو دادے دے ربّ ابرہامؔ اَتے اِضحاقؔ اَتے یعقُوبؔ دے ربّ نے مَینوں وکھالی دے کے ایہہ آکھیا اے پئی "مَیں تُہانوں وی اَتے جیہڑا وَرتا تُہاڈے نال مِصرؔ وِچ ہون ڈیا اے اوہنوں وی ڈاڈا ویکھیا اے۔
17
. اَتے مَیں تہانوں مِصرؔ دے دُکھ وِچوں باہر کَڈھ کے کنعانیاںؔ اَتے حِتیاںؔ اَتے اموریاںؔ اَتے فرزّیاںؔ اَتے حوّیاںؔ اَتے یبوسیاّںؔ دے اَجیہے دیس وِچ لیاوٴن دا وعیدہ کیِتا اے جِتھے دُدھ اَتے شہد پیا وَگدا اے۔"
18
. اَتے اوہ تیری گل منن گے اَتے تُوں اِسرائیلیؔ وڈیریاں نُوں نال لَے کے مِصرؔ دے بادشاہ کول جاویِں اَتے تُوں اوہنوں پَکا آکھیِں، ’خُداوند عِبرانیاںؔ دے رَبّ نال ساڈی مُلاقات ہوئی اے ۔ ہُن تُوں ساہنوں تِن دیہاڑیاں دی منزل تیِک بیابان وَل جان دے تاں جو اَسیں خُداوند اپنے ربّ اَگے چڑھاوا چڑھایئے۔‘
19
. اَتے مَینوں پتا اے پئی مِصرؔ دا بادشاہ نہ تے تُہانوں اینج جان دے گا اَتے نہ بڑے ٹِل نال۔
20
. سو مَیں اپنا ہتھ ودھاواں گااَتے مِصرؔ نُوں اوہناں سارے عجیِب کَماں نال جیہڑے مَیں اوتھے کراں گا مصیبت وِچ پا دیاں گا۔ فیر ہی اوہ تُہانوں جان دے گا۔
21
. اَتے مَیں اوہناں لوکاں نُوں مِصریاںؔ دی نظر وِچ عِزت بخشاں گا اَتے اینج ہووے گا پئی جدوں تُسیں نِکلو گے تے سَکھنے ہتھ نہ نِکلو گے۔
22
. سگھوں تُہاڈی اِک اِک زنانی اپنی اپنی گوانڈن توں اَتے اپنے اپنے گھر دی مِصریؔ پرونی توں سونے چاندی دیاں ٹُونباں اَتے کپڑے منگ لَوّے گی۔ اوہناں نُوں تُسیں اپنیِاں دِھیاں اَتے پُتراں نُوں پاو گے۔اَتے اینج تُسیں مِصریاںؔ نُوں لُٹ لووے گے۔"