1
. اَتے لاویؔ دے ٹَبر دے اِک بندے نے جا کے لاویؔ دی پیڑی دی اِک زنانی نال ویاہ کِیتا۔
2
. اوس زنانی نُوں آس لگی اَتے اوہدے توں پُتر ہویا۔ اَتے جدوں اوہنے ایہہ ویکھیا پئی مُنڈا سوہنا اے، اوہنوں تِن مہینیاں تیِک لُکائی رَکھیا۔
3
. پَر جد اوہنوں ہور لُکا نہ سکی، تد اوہنے کاہنے دا اِک ٹوکرا لَیا اَتے اوہدے تے چِکنی مِٹی اَتے رال لیمب کے مُنڈے نُوں اوہدے وِچ دَھریا اَتے اوہنوں دریا دے کنڈے تے کانیاں وِچ چھڈ آئی ۔
4
.اَتے اوہدی بہن دُور کھلوتی رہی تاں جو ویکھے پئی کیِہ ہُوندا اے۔
5
. اَتے فِرعونؔ دی دِھی اَشنان لئی دریا تے آئی جَد کے اوہدیاِں گولیِاں دریا دے کنڈے کنڈے ٹہلن لگیِاں۔ جدوں اوہنے کانیاں وِچ اوہ ٹوکرا ویکھیا تے اپنی گولی نوں گھلیا پئی اوہنوں چُک لَیاوے۔
6
. جد اوہنے اوہنوں کھولیا تے مُنڈے نُوں ویکھیا۔ اَتے اوہ مُنڈا روہن ڈیا سی۔ اوہنوں اوہدے تے رَحم آیا اَتے آکھن لگی پئی، "ایہہ کِسے عبرانیؔ دا بال اے۔"
7
. تد اوہدی بہن نے فِرعونؔ دی دِھی نُوں آکھیا پئی، "کیِہ مَیں جا کے عبرانیؔ زنانیِاں وِچوں اِک دائی سَد لَیاواں جیہڑی تیرے لئی ایس بال نُوں دُودھ پیایا کرئے؟"
8
. فِرعونؔ دی دِھی نے اوہنوں آکھیا پئی، "جا۔" سو، اوہ جوان کُڑی جا کے اوس بال دی ماں نُوں سَد لیائی۔
9
.فِرعونؔ دی دِھی نے اوہنوں آکھیا، " تُوں ایس بال نُوں لَے جا کے میرے لئی دُدھ پیا اَتے مَیں تَینوں تیری مزدُوری دیواں کراں گی۔" سو اوہ زنانی اوس بال نوں لے جا کے دُدھ پیان لگی۔
10
. جَدوں اوہ بال کُُجھ سیانا ہو گیا تے اوہ اوہنوں فِرعونؔ دی دِھی کول لے گئی اَتے اوہ اوہدا پُتر ہویا۔ اوہنے اوہدا ناں مُوسیٰؔ ایہہ کہہ کے دَھریا پئی، " مَیں اوہنوں پانی وِچوں کَڈھیا۔"
11
.جدوں مُوسیٰؔ جوان ہویااَتے اوہ باہر اپنے بھراواں کول گیا اَتے اوہناں دے دُکھاں تے اوہدا دھیان پیا اَتے اوہنے ویکھیا پئی اِک مِصریؔ اوہدے اِک عبرانیؔ بھرا نوں مارن ڈیا اے۔
12
. اوہنے آسے پاسے دھیان ماریااَتے جد ویکھیا پئی اوتھے کوئی ہور دُوجا بندہ نیئں، تد اوس مِصریؔ نُوں جانوں مار کے اوہنوں ریت ہیٹھاں لُکا دِتا۔
13
. فیر دُوجے دیہاڑے اوہ باہر گیا اَتے ویکھیا پئی دو عبرائیؔ آپووِچ ہتھیِں پئے ہوے نیں۔ تد اوہنے اوہنوں جِہدا قُصور سی آکھیا پئی، "تُوں اپنے بیلی نُوں کیوں مارنا ایں؟"
14
. پَراوس بندے اوہنوں آکھیا پئی، "تَینوں اَساڈے تے آگُو اَتے نیائیں کِنے لایا اے؟ کیہ جِویں تُوں اوس مصِریؔ نُوں مار مُکایا مینوں وی مار مُکانا چاہنا ایں؟" تد مُوسیٰؔ ایہہ سوچ کے ڈَریا پئی ،"جیہڑا کَم میرے کولوں ہو گیاسی، بےشک اوہدا بھید ساریاں تے کُھل گیا اے۔"
15
. جَد فرِعونؔ نے ایہہ سُنیا اَتے چاہیا پئی مُوسیٰؔ نُوں قتل کرے پَر مُوسیٰؔ فرِعونؔ کولوں نَس کے مدیانؔ دے دیس وِچ جا وَسیّا۔ اوہ اوتھے اِک کُھوں لاگے بیٹھا سی ۔
16
.اَتے مِدیانؔ دے کاہن دیِاں سَت دِھیاں سَن۔ اوہ آئیِاں اَتے پانی بھر بھر کھڑیاں وِچ پاوٴن لگیِاں تاں جو اپنے پئو دیِاں بیھڈاں بکریِاں نُوں پیان۔
17
. اَتے عیالی آکے اوہناں نُوں نَسان لگے پَر مُوسیٰؔ گیا اَتے اوہنے اوہناں دی مدد کیِتی نالے اوہناں دیِاں بھیڈاں بکریاں نُوں پانی پیایا۔
18
. اَتے جد اوہ اپنے پئو رعوایلؔ کول اَپڑیاں اَتے اوہنے آکھیا پئی، "اَج تُسیں ایڈی چھیتی کِویں پرَت آئیِاں او؟"
19
.اوہناں آکھیا پئی، "اِک مِصریؔ نے ساہنوں عیالیِاں کولوں بچایا فیر اَساڈی تھاں پانی بھر بھر بھیڈاں بکریاں نُوں پیایا۔"
20
. اوہنے اپنیاں دِھیاں نُوں آکھیا پئی، "اوہ بندہ کِتھے وے؟ تُسیں اوہنوں کیوں چَھڈ آئیِاں او؟ اوہنوں سَد لَے آوٴ پئی اَساڈے نال رَل کے روٹی کھا لَوے۔"
21
. مُوسیٰؔ اوس بندے نال رہن لئی راضی ہو گیا۔ تداوہنے اپنی دِھی صفّورؔہ مُوسیٰؔ نال ویاہ دِتی۔
22
.اوہدے توں اِک پُتر ہویا اَتے مُوسیٰؔ نے اوہدا ناں جیرسُومؔ ایہہ کہہ کے دَھریا پئی، "مَیں اوپرے دیس وِچ راہی ہاں۔"
23
.اَتے اِک مُدّت پِچھوں ایہہ ہویا پئی مِصرؔ دا بادشاہ مَر گیا۔ بنی اِسرائیلؔ اپنی غلامی دے سببوں ہاواں بھر بھر رون لگے اَتے اوہناں دا ورلاپ جیہڑا اوہناں دی غلامی دے سببوں سی رَبّ تیِک اَپڑیا۔
24
. اَتے ربّ نے اوہناں دا ورلاپ سُنیااَتے اپنا عہد جیہڑا اوہنے ابرہامؔ،اِضحاقؔ اَتے یعقُوبؔ نال بنَھیا سی، یاد کیِتا۔
25
. رَبّ نے بنی اِسرائیلؔ تے دھیان کِیتا اَتے اوہناں دا حال جانیا۔