1
۔تے داؤُؔد اوتھوں نکلیا ۔تے عدلامؔ دے غار وَل نَس گیا ۔ جیہدوں اوہدے بھراواں تے اوہدے پیو دے سارے ٹبر نے سُنیا ۔ تے اوہ اوتھے اوہدے کول گئے ۔
2
۔ تے سارے اُجڑے تے قرضائی سَن تے سارے جان دی تنگی چہ سَن ، اوہدے کول جمع ہوئے ۔ تے اوہنوں اپنا سردار منیا ۔ تے اوہدے نال گھٹو گھٹ چار سو بندے سَن ۔
3
۔ تے اوتھوں داؤُؔد موآبؔ دے مصفہ ؔ وَل اَپڑیا ۔ تے موآب ؔ دے بادشاہ نُوں آکھیا ۔ پئی میرے پیو تے میری ماں نُوں میرے کول رہن دے جیہدوں تیِک میں ناں ویکھاں پئی خُدا میرے نال کیہ کردا اے ۔
4
۔ تے اوہ اوہناں نُوں موآبؔ دے بادشاہ دے کول لیایا۔ تے اوہ اوہدے کول جیدوں تیِک داؤد قلعے چہ رئیا اوہدے نال ای رئے ۔
5
۔ تے جاد ؔ نبی نے داؤُؔد نُوں آکھیا ۔ پئی قلعے چہ ناں رہ نئیں تے چلا جا ۔ تے حارؔت دےجنگل چہ چلا گیا۔
6
۔ تےساؤلؔ نے سُنیا پئی داؤُؔ د تے اوہناں بندیاں دا جیہڑے اوہدے نال نیں ، سوُہ ملی اے ۔ اوس ویلے ساؤل ؔ رامہؔ وِچ جھاؤ دے رُکھ دے ہیٹھاں جبعہؔ چہ بیٹھا ہوئیا سی ۔ تے اوہدای برچھی اوہدے ہَتھ وِچ سی ۔ تے اوہدے سارے نوکر اوہدے اَگے کھلوتے سی ۔
7
۔ تے ساؤلؔ نے اپنے سارے نوکراں نوں جیہڑے اوہدے اَگے کھلوتے سی آکھیا ۔ بنیا مین ؔ دے بچیو! سُنو۔ کیہ یسیؔ دا پُتر تُہانوں پیلی یاں انگور اں دے باغ دیوے گا؟ یاں تُہانوں ساریاں نُوں ہزاراں دے سردار تے سینکڑیاں تے سردار بناوے گا ۔
8
۔ پئی تُسیں سارے میری مخالفت کردے او۔ تے تُہاڈے چوں کوئی نئیں جیہڑا مینوں دسے پئی میرے پُتر نے یسیؔ دے پُتر نال کیہ قول قرار کیِتا ۔ تے تُہاڈے چوں کوئی نئیں جیہڑا میرا دردی ہووے ۔ تے مینوں سوُہ دیوے ۔ پئی میرے پُتر نے میرے نوکر نُوں میرے خِلاف بھڑکایا اے ۔ ایتھوں تیِک پئی اوہ مینوں مارن لئی اڈیکیا ۔ جِس طرحاں کہ تُسیں ہُن ویکھدے او ۔
9
۔ تدھ ادومی دوئیگؔ جیہڑا ساؤل ؔ دے خادماں دے کول کھلوتا سی ۔ جواب چہ آکھیا ۔پئی میں یسیؔ دے پُتر نُوں نوبؔ وِچ اخی طوبؔ دے پُتر اخیملکؔ دے کول ویکھیا ۔
10
۔ تے اوہنے خُداوند نوں اوہدے لئی سوال پُچھیا تے اوہنوں روٹی دِتی تے فلسطینی ؔ جولیتؔ دی تلوار اوہدے حوالے کیِتی ۔
11
۔ تدھ بادشاہ نے بندے گھل کے کاہن ابی طوب ؔ دے پُتر اخیملکؔ نُوں تے اوہدے پیو دے ٹبر دے سارے کاہناں نُوں جیہڑے نوب وِچ سَن سدیا ۔ تے ایہہ سارے بادشاہ دے کول آئے ۔
12
۔ تے ساؤل ؔ نے آکھیا اے اخی طوب دے پُتر سُن ۔ اوہ بولیا اے میرے آقا! میں حاضر آں۔
13
۔ تے ساؤل ؔ نے اوہنوں آکھیا پئی تُوں تے یسیؔ دا پُتر کیوں میری مُخالفت کردے او؟ تُوں اوہنوں روٹی تے تلوار دِتے تے تُوں اوہدے لئی خُدا توں پُچھیا پئی اوہ میرے خلاف اُٹھے تے میرے لئی ڈیرے لائے ۔ جِس طرحاں پئی اَج دے دیہاڑے ویکھنا ایں ۔
14
۔ اخیملکؔ نے بادشاہ نوں جواب دے کے آکھیا ۔ پئی میرے سارے نوکراں چوں داوُؔد بادشاہ دے جوائی وگرا کون بھروسے والا اے ۔ جیہڑا تیری گَل منن لئی تیار تے تیرے گھر وِچ عز ت دار اے ۔
15
۔ کیہ میں اوہدے لئی خُدا توں اَج سوال کرنا شروع کیِتا ۔ ایہہ میرے پراں ہووے ۔ بادشاہ اپنے نوکر دے پاروں تے میرے پیو دے ٹبر دے پاروں کوئی شک شُبہ ناں کرے ۔ کیوں جو تیرا نوکر ایس حُکم دے بارے تھوڑا یاں بوہت زیادہ نئیں جاندا ۔
16
۔ تدھ بادشاہ نے آکھیا ۔ تُوں پکّا مریں گا ۔ اے خیملکؔ تُوں تے تیرے پیو دا سار ا ٹبّر ۔
17
۔ فیر بادشاہ نے چپڑاسیاں نال جیہڑے اوہدے اَگے کھلوتے سَن آکھیا ۔ پھِرو تے خُداوند دے کاہناں نُوں جانو ماردیو ۔ کیوں جو اوہناں دے نال دے ہَتھ وی داؤُؔد دے نال نیں ۔ اوہناں نُوں پتا سی پئی اوہ نسیا ہوئیا اے ۔ تے مینوں سوُہ ناں دتی ۔ پَر بادشاہ دے نوکراں نے ناں چائیاپئی اپنے ہَتھ خُداوند دے کاہناں دے خلاف اُٹھے ۔
18
۔ تدھ بادشاہ نے ادومی دوئیگ ؔ نُوں آکھیا ۔ تُوں پَرت تے کاہناں اُتے حملہ کر ۔ سو ادومی دوئیگؔ اَگے ودھیا تے کاہناں تے حملہ کیِتا ۔ تے پچاسی بندیاں نُوں سوُتر دے چوغے پائے ہوئے سَن ۔ اوس دیہاڑے جانو ماریا ۔
19
۔ فیر اوہنے کاہناں دے شہر نوب ؔ نُوں تلوار دی دھار نال ماریا ۔ بندیاں تے زنانیاں تے نیانیاں تے دودھ پیندے بچیاں تے ڈھگیاں تے بھیڈ بکریاں نُوں تلوار دی دھار نال مارایا۔
20
۔ پَر اَخی طوب دا پُتر اَخیملکؔ دا اِک پُتر جیہدا ناں ابی یاترؔ سی ، بَچ گیا ۔ تے اوہ داؤُؔد دے کول نَس گیا ۔
21
۔ تے ابی یاتر ؔ نے داؤُدؔ نُوں سوُہ دِتے پئی ساؤلؔ نے خُداوند دے کاہناں نُوں جانو ماریا اے ۔
22
۔ تے اوسے دیہاڑے جان لیا سی پئی اوہ ساؤل ؔ نُوں سوُہ دیوے گا ۔ ایس لئی میں ای تیرے پیو دے ٹبّر دی ساری جاناں دے مرن دا سبب بنیا آں ۔
23
۔ ایس لئی تُں میرے نال رہ ۔ تے ناں گابھر ۔ کیوں جو میری جان دا ویری سی اوہو ای تیری وی جان دا ویری اے ۔ سو تُوں میرے نال چنگا رہویں گا ۔