যিসকল বনুৱাক সেই গৃহস্থই ৰাতিপুৱাতে কাম কৰিবলৈ মাতি আনিছিল তেওঁ তেওঁলোকক দিনে এক আধলি (ডিনাৰী)কৈ বুলি সন্মতি দিছিল (২০:১-২)।
সেই গৃহস্থই কৈছিল যে যি উচিত তাকে তেওঁলোকক দিম বুলি কৈছিল (২০:৪-৭)।
যিসকল বনুৱাক সেই গৃহস্থই পাঁচমান বজাত কাম কৰিবলৈ মাতি আনিছিল তেওঁ তেওঁলোকক এক আধলিকৈ (ডিনাৰী) দিছিল (২০:৯)।
তেওঁলোকে এই আপত্তি কৰিছিল যে তেওঁলোকে গোটেই দিনটো কাম কৰিছিল, কিন্তু যিবিলাকে মাত্ৰ এঘণ্টা কাম কৰিছিল তেওঁলোকৰ লগত একে সমান মজুৰি দিলে (২০:১১-১২)।
সেই গৃহস্থই কৈছিল যে ৰাতিপুৱাতে কাম কৰিবলৈ মাচি অনা বনুৱাবিলাকক পাৰিশ্ৰমিক এক আধলি (ডিনাৰী)কৈ দিম বুলি সন্মতি দিয়া নাইনে, আৰু আন বনুৱাবিলাককো একে মজুৰি দিয়া উচিত আৰু এইটো তেওঁৰ সন্তোষ্টি (২০:১৩-১৫)।
যীচুৱে তেওঁৰ শিষ্যবিলাকক কৈছিল যে তেওঁক প্ৰধান পুৰোহিত আৰু অধ্যাপকসকলৰ হাতত শোধাই দিয়া হ'ব, তেওঁক মৃত্যুদণ্ড দিয়া হ'ব, ক্ৰচবিদ্ধ কৰিব আৰু তৃতীয় দিনা তেওঁ পুনৰ জী উঠিব (২০:১৭-১৯)।
যীচুৱে তাইৰ পুতেক দুটাক তেওঁৰ ৰাজ্যত সোঁ হাতে আৰু বাওঁ হাতে যেন বহিবলৈ যীচুৱে আদেশ দিয়ে তাই সেই বিচাৰিছিল (২০:২০-২১)।
যীচুৱে কৈছিল সেই ঠাইবিলাক পিতৃয়ে প্ৰস্তুত কৰিছ আৰু পিতৃয়ে যাক মনোনীত কৰে তাকেহে বহিবলৈ দিয়ে (২০:২৩)।
যীচুৱে কৈছিল যিকোনোৱে মহান হবলৈ বিচাৰে তেওঁ সকলোৰে পৰিচাৰক হওক (২০:২৬)।
যীচুৱে কৈছিল যে তেওঁ পৰিচৰ্য্যা কৰিবলৈ আহিছে আৰু অনেকৰ মুক্তিৰ মুল্যৰ বাবে তেওঁৰ জীৱন দিবলৈ আহিছিল (২০:২৮)।
সেই দুজন অন্ধ মানুহে চিঞঁৰি আছিল, " হে প্ৰভু, দায়ুদৰ তনয়, আমাক দয়া কৰক"(২০:৩০)।
যীচুৱে দুজন অন্ধ মানুহক সুস্থ কৰিছিল কাৰণ তেওঁ তেওঁলোকৰ প্ৰতি মৰমদয়া ভাব উপজিছিল (২০:৩৪)।