¹ Por tanto, santos irmáns, participantes do chamado celestial, considerade a Xesús, como o Apóstolo e Sumo Sacerdote da nosa fe. ² Quen foi fiel ao que o chamou, como tamén o foi Moisés en toda a casa de Deus. ³ Porque El foi tido por digno de máis gloria ca Moisés, así como o construtor da casa ten máis honra que a casa mesma. ⁴ Porque toda casa ten un construtor, mais o que fai todas as cousas é Deus. ⁵ E Moisés foi fiel na casa de Deus como servo, para testemuña do que se diría máis tarde; ⁶ mais Cristo é Fillo fiel sobre a casa de Deus: casa del somos nós se nos aferramos á confianza e nos gloriamos na esperanza. ⁷ Polo que, como di o Espírito Santo: "Se ouvides hoxe a súa voz, ⁸ non endurezades os vosos corazóns, como na rebelión, como no día da proba do deserto, ⁹ onde os vosos pais me tentaron ao pórme a proba, aínda que xa viran as miñas obras durante corenta anos; ¹⁰ por iso, me desgustei con aquela xeración e dixen: sempre se desvían no seu corazón, e non recoñeceron os meus camiños; ¹¹ como xurei na miña ira: non entrarán no meu acougo". ¹² Tende coidado, irmáns, non sexa que algún de vós teña un corazón malo e incrédulo, para apartarse do Deus vivo. ¹³ Mais ben, alentádevos uns aos outros cada día, namentres se poida dicir: "hoxe"; non sexa que algún de vós se deixe endurecer polo engano do pecado. ¹⁴ Porque viñemos ser partícipes de Cristo, se é que mantemos firme ata o final a convicción, ¹⁵ xa que se nos di: "Se escoitades hoxe a súa voz, non endurezades o voso corazón, como na rebelión". ¹⁶ Porque, quen foron os que se rebelaron logo de escoitar? Acaso non foron todos os que saíron de Exipto guiados por Moisés? ¹⁷ E con quen se desgustou por corenta anos, non foi cos que pecaron, aqueles que caeron mortos no deserto? ¹⁸ E a quen xurou que non entrarían no seu acougo porque foron desobedientes? ¹⁹ Entón, vemos que non puideron entrar pola súa incredulidade.