¹ Polo tanto, deixando as ensinanzas fundamentais de Cristo, avancemos cara a perfeción, sen volvermos botar outra vez o fundamento do arrepentimento das obras mortas e da fe en Deus, ² do ensino sobre os lavamentos, da imposición de mans, da resureción dos mortos e do xuízo eterno. ³ Se Deus o permite, isto faremos. ⁴ Porque é imposible que os que unha vez foron iluminados e probaron o don celestial, chegando a ser partícipes do Espírito Santo, ⁵ e probaron a boa palabra de Deus e os poderes do tempo vindeiro, ⁶ mais despois caeron, sexan outra vez renovados para arrepentimento, crucificando de novo ao Fillo de Deus para si mesmos expoñéndoo ao escarnio público. ⁷ Porque a terra que bebe a chuvia que a cotío cae sobre ela e produce vexetación útil para os que a traballan, recibe a bendición de Deus; ⁸ mais a que produce espiños e cardos non vale para nada, está a piques de ser maldicida, e a súa fin é ser queimada. ⁹ Mais vós, amados, aínda que falemos deste xeito, fomos convencidos de cousas que son mellores e que teñen salvación. ¹⁰ Porque Deus non é inxusto para esquecer a vosa obra e o amor que amosastes polo seu nome, tendo servido, e aínda servindo, aos santos. ¹¹ Mais desexamos que cada un de vós amose o mesmo ardor ata a fin, para acadar a total seguridade da esperanza, ¹² para que non sexades lacazáns, senón imitadores dos que herdan as promesas pola fe e a paciencia. ¹³ Xa que cando Deus fixo a promesa a Abraham, non puidendo xurar por un maior, xurou por si, ¹⁴ dicindo:"abofé bendecireite, e de certo heite multiplicar." ¹⁵ Porén, agardando con paciencia, Abraham acadou a promesa. ¹⁶ Porque a xente xura por un maior ca si, e para ela un xuramento dado como confirmación é a fin de todo litixio. ¹⁷ Por iso querendo Deus amosar ás claras aos herdeiros da promesa o inmutable que era o seu propósito, comprometeuse con xuramento, ¹⁸ a fin de que por dúas cousas inmutables, nas que é imposible que Deus minta, os que buscamos refuxio sexamos grandemente animados para suxeitarnos da esperanza posta diante de nós. ¹⁹ A que temos como áncora da alma, unha esperanza segura e firme, e que penetra ata detrás do veo, ²⁰ onde Xesús entrou como precursor por nós, feito Sumo Sacerdote por sempre segundo a orde de Melquisedec.