¹ E a fe é a certeza do que se espera, a convicción do que non se ve. ² É por ela que foron aprobados os nosos ancestros. ³ Por fe é que entendemos que o universo foi constituido pola palabra de Deus, de xeito que o que se ve foi feito do que non se vía. ⁴ Pola fe Abel ofreceu a Deus un mellor sacrificio cá Caín, polo que acadou a aprobación de xusto, dando Deus testemuña das súas ofrendas, e aínda fala por medio dela, tendo morto. %e mesmo morto aínda fala por medio dela% ⁵ Pola fe Enoc foi levado ao ceo para non ver morte; e non se atopou porque Deus o trasladou; porque antes de ser levado recibiu testemuño de ter agradado a Deus. ⁶ E é imposible agradar a Deus sen fe; porque cómpre que o que se achega a Deus crea que El existe e que é galardoador dos que o buscan. ⁷ Pola fe Noé, sendo advertido por Deus sobre as cousas que aínda non se vían, con temor preparou unha arca para a salvación da súa casa, e mediante esa fe condeou ao mundo, e chegou ser herdeiro da xustiza que é segundo a fe. ⁸ Pola fe Abraham, ao ser chamado, obedeceu, saíndo para un lugar que había recibir como herdanza; e saiu sen saber cara onde ía. ⁹ Foi pola fe que habitou coma estranxeiro na terra da promesa coma en terra allea, vivindo en tendas coma Isaac e Xacob, coherdeiros da mesma promesa, ¹⁰ porque agardaba a cidade que ten alicerces, da que o seu arquitecto e constructor é Deus. ¹¹ Tamén a mesma Sara recibiu a forza para concebir, xa fóra do tempo natural, pois tivo por fiel a quen o prometera. ¹² Polo que tamén naceu de un (e este xa case morto) unha descendencia coma as estrelas do ceo en número e innumerable coma a area que está á beira do mar. ¹³ Todos eles morreron en fe, sen ter recibido as promesas, pero téndoas visto e aceptado con gusto dende lonxe, confensando que eran peregrinos e estranxeiros sobre a terra. ¹⁴ Porque os que din tales cousas, claramente dan a entender que buscan unha patria propia. ¹⁵ E se en verdade estiveran a pensar naquela patria de onde sairon, ocasión terían de ir de volta. ¹⁶ Pero en realidade desexan unha patria mellor, é dicir, celestial. Polo que, Deus non se avergoña de ser chamado Deus deles, pois tenlles preparada unha cidade. ¹⁷ Pola fe Abraham cando foi probado, ofreceu a Isaac; e o que recibira as promesas ofrecía ao seu unixénito; ¹⁸ respecto do que se dixo: en Isaac che será chamada descendencia. ¹⁹ El considerou que Deus era poderoso para levantar aínda de entre os mortos, de onde tamén, en sentido figurado, o volveu recibir. ²⁰ Pola fe Isaac bendixo a Xacob e a Esaú; aínda respecto a cousas futuras. ²¹ Pola fe xacob, ao morrer, bendixo a cada un dos fillos de Xosé, e adorou, apoiándose no extremo do seu bastón. ²² Pola fe Xosé, ao morrer, mencionou o éxodo dos fillos de Israel, e deu instruccións sobre os seus ósos. ²³ Pola fe Moisés, foi escondido polos seus pais ao nacer durante tres meses, porque viron que era un meniño fermoso e non tiveron medo do edicto do rei. ²⁴ Pola fe Moisés, de grande, rehusou ser chamado fillo da filla do faraón, ²⁵ escollendo máis ben ser maltratado co pobo de Deus, antes que gozar dos praceres temporais do pecado, ²⁶ tendo por maiores riquezas o oprobio de Cristo que os tesouros de Exipto; porque tiña posta a mirada na recompensa. ²⁷ Pola fe saiu de Exipto sen temer a ira do rei, porque permaneceu firme coma vendo ao Invisible. ²⁸ Pola fe celebrou a Pascua e o asperxemento do sangue, para que o exterminador dos primoxénitos non os tocara. ²⁹ Pola fe pasaron o mar Roxo coma por terra seca, e cando procuraron pasar os exipcios, afogaron. ³⁰ Pola fe caeron os muros de Xericó, despois de ser rodeados por sete días. ³¹ Pola fe Rahab a rameira non morreu cos desobedentes, por ter recibido aos espías en paz. ³² E que más hei dicir? Pois non me chegaría o tempo para contar de Xedeón, Barac, Sansón, Xefté, David, Samuel e os profetas; ³³ quen pola fe conquistaron reinos, fixeron xustiza, acadaron promesas, pecharon bocas de leóns, ³⁴ apagaron a violencia do lume, escaparon do fío da espada; sendo febles, foron feitos fortes, fixéronse poderosos na guerra, puxeron en fuga a exércitos estranxeiros. ³⁵ As mulleres recibiron aos seus mortos mediante a resurrección; e outros foron torturados, non aceptando a súa liberación, para obter unha mellor resurrección. ³⁶ Outros experimentaron inxurias e azoutes, e mesmo cadeas e prisións. ³⁷ Foron apedrados, aserrados, tentados, mortos a espada; andiveron de aquí para alá cubertos con peles de ovellas e de cabras; destituídos, aflixidos, maltratados ³⁸ (dos que o mundo non era digno), errantes por desertos e montes, por covas e cavernas da terra. ³⁹ E todos eles, sendo aprobados pola súa fe, non recibiron a promesa, ⁴⁰ porque Deus tiña preparado algo mellor para nosoutros, para que eles non foran feitos perfectos sen nós.