6
1
ای خداوند، نسبتِ به من عصبانی نوبون و خودتِ غَضبِ میَأن مرَه تنبیه نوکون.
2
خداوندا مرَه فیض عطا بوکون، چره کی افسرده دیلم، خداوندا مرَه شفا بدن، چره کی می جان درد کونه.
3
و می جان پریشانه، ای خداوند تا کی صبر بوکونم؟
4
ای خداوند وَأگرد و می جانَ نجات بدن، تی خودتِ محبتِ وَسی مرَه نجات بدن.
5
چون مُرده یان نِتَأند ترَه یاد بوکوند. مُرده یانِ دونیا میَأن کسی ترَه سپاس نوگویه.
6
جی ناله کودَأن خسته بوسته دَأرم، هر شب می رختخواب اَشکِ جَه هیستَ بِه و اونَ غرقِ اَشک کونم.
7
می چومَأن جی غُصه دِ سو نوکونه و می دوشمنانِ وَسی تارَه بوسته.
8
ای بدکاران همه تَه می جَه دورَ بید، چره کی خداوند می گریه صدایَ بیشتَأوسته دَأره.
9
بله خداوند می اِلتماسَ بیشتَأوسته و می دوعایَ مستجاب کونه.
10
می دوشمنان همه تَه سراَفکنده و پریشان بِهِد و خجالتِ اَمرَه خداوندِه پیشگاه جَه دورَ بود.