2 اَندرونِ اونجا مَردی تَوانگَر بِه نأمِ زَکّا بَود که رَئیسِ خَراج‌گِیرا بَود. 3 او می‌خواست عیسی کیه رو بیبینه، وَلی از کوتاه‌قَدی و ازدِحامِ جَمعیت نِتونِست.
4 از همین، پیش دَوی و از دَرَختِ چِنار بَلا رَوی تَعو که او ره بِبینه، چون عیسی از اون راه می‌گُزَشت. 5 چو عیسی به اونجا رَسید، سرش ره بَلا کَرد و به او گُف: «زَکّا، بِشِتاب و بَلا بَی، که اِمرو بایَد تو خونه‌ی تو بِمونَم.»
6 زَکّا بِدِرَنگ بَلا اومد و با شادی عیسی ره پَذیرفت.
7 مردم چو اینو دیدَن، همِگی لب به شِکایَت گُشادَن و گُفتَن: «به خونه‌ی گُناهکاری به مِهمانی رَف» 8 اما زَکّا از جا بَرخاست و به خداوند گُف: «سَرورِ مَن، اینَک نَصفِ اَموالَم ره به فُقرا می‌بَخشم، و اگه چیزی به ناحَق از کسی گِرِفته باشُم، چاهار بَرابَر به او باز می‌گردونُم.»
9 عیسی گُف: «امروز نَجات به این خونه اومَده، چرا که این مَردَم فِرزَندِ اِبراهیمه.
10 چون پِسِرِ اَنسون اومَدَه تا گُمشُده ره بِجُوید و نَجات بِخشه.» 11 همون وِختی که اونا گوش‌دا دِنیّه دَ عیسی، عیسی دَ ادامه‌ی سخن مثلی دَهِنه، که چون نزدیک اورشلیم بینه و مردوم فِکر کِنِن که پادشاهی خدا و همون‌وَخت ظاهر بَیِه.
12 پس وُ گَهِه: "یه نجیب‌زاده دَ یه سرزمین دور رفت که شاه بشه و دِبَره. 13 دَه‌تا از نوکرون خود ره خواند و یه سکه‌ی طلا بِه هر یکی دَد و گَهِه: 'تا من بَردَرمی گردم، بَدین سکه تجارت بکنین.'
14 ولی اون مردوم که باید وُ حُکومت کنه، از وُ بدشون بی‌یه؛ اونان قاصد فِرِستِیَن که 'ما نخواییم که این آدم ره بَره ما حُکومت کُنه.'
15 ولی وُ شاه بی‌یه و بَره سرزمین خود. پس اون نوکرون که بهشون سرمایه دَدِه بود، خواند که ببینَه هر کدوم چقدر سود دَردَه. 16 اولی آمد و گَهِه: 'سرورا، سکه‌ی تِه ده تا سکه دیگه سود دَهِه.'
17 وُ گَهِه: 'آفرین ای نوکر نیکو! چون تو کم هم اَمین بی‌یه، حالا ده‌تا شهر ره بَره تو بَذَرم که حُکومت کُنی.' 18 دومی هم آمد و گَهِه: 'سرورا، سکه‌ی تِه پنج تا سکه دیگه سود دَهِه.'
19 وُ هم گَهِه: 'پنج تا شهر ره بَره تو بَذَرم که حُکومت کُنی.' 20 بعد سِهُمی آمد و گَهِه: 'سرورا، اینَک سکه‌ی تِه! من وُ تو پارچه بَپیچیدم و نگَه داشتم،
21 چون از تو مِتَرسم، که تو آدم سخت‌گیری هستی. هر چی نکاشتی، بَرداشتی و هر چی نَگذاشتی، بَرداشتی.' 22 وُ گَهِه: 'ای نوکر بد، همون گپِ خودت ره بَره تِه سَرَی حُکم کُنُم. تو که می‌دونستی من سخت‌گیرم، 23 چرا پولِ من ره دَ صراف نَدادی که وقتی بَردَمی گِردم، سودِش ره بَگِرم؟' 24 پس به حاضران گَهِه: 'سکه ره از وُ بَگِرِن و بَدِن بَره اون که ده تا سکه داره.'
25 اونان گَهِن: 'سرورا، اون که خود ده تا سکه داره!' 26 جواب دَه: 'بَهتون بگُم که هر کی داره، بیشتر هم بَدَنَش؛ ولی اون که نداره، همون که داره هم ازش بَگِرِن.'
27 و اینَک اون دشمنایم ره که نخوای اونا برشون حُکومت کُنُم، بَبَرِن و پیشم بَکُشِن.'" 28 پَس چینه هِمّا گَپون، عیسی ایپِشیّه هِمی دی‌گرون دَ راه اورشلیم هِرکت کوت. 29 چینه هَچَک بِیت‌فاجی و بِیت‌عَنْیا، کِه په پُشته کوه یَی وِرسیّه، دو تِن از شاگردونِش رو دَس‌پید کو و گف: 30 «به دِهکَده‌ای وِرو، کِه جِلو چِما بُودی، بروین. چینه وَرِسین، یه کَره الاغی رو بَسته پِیدا کوین کِه هَچ‌کی روش سوار نَشُده. او رو باز کوین و به چِما بیارین. 31 اگَه کسی شُمِه پرسو: ”چِرا او رو باز کوین؟“ بگین: ”خداون به او حاجَت داری.“» 32 شاگردون روئن و هَمیچیزی کِه عیسی گُفته بو، همو‌ریخته پِیدا کوئن. 33 چینه کَره رو باز می‌کوئن، صاحبونِش بهِشون 34 گُفتن: «چِرا کَره رو باز می‌کوین؟» جوابشون دادَن: «خداون به او حاجَت داری.»
شاگردون کَره رو په عیسی آوردن.
35 بعد رِداشون رو په کَره انداختَن و عیسی رو روش نشوندَن. 36 همین‌جور کِه عیسی پیش می‌رفت، مردم رِداشون رو په راه پهن کوئن. 37 چینه بِه سرازیری کوه زیتون وِرسید، همِی شاگردون شادمانه خدا رو په صدای بُلند سپاس گِفتَن په خُاطر هَمی موجزاتی کِه از عیسی دیده بیدَن. 38 فریاد زِدن:«مبارک بو پادشایی کِه په نام خداون می‌آیه!
صلح و سلامت په آسمون باده و جَلال په عرشِ بُلند باده!»
39 بعضی از فریسیانِ جمعیت په عیسی گف: «استاد، شاگردونِت رو سرزنش کو!»40 عیسی په جواب گُفت: «په شُمِه گُم: اگَه هَمین‌ها خاموش بِشَن، سَنگ‌ها په فریاد آوِن!» 41 چینه عیسی به اورشلیم نزدیک شد و شهر رو دید، په او گریه کوت و گُفت: 42 «کاش تُ نیز دِین روز می‌دِفتی که چِه چیزی په تُ صلح و سلامت می‌آرِفت. امّا افسوس که از چِشات پِنهان گِشتِس. 43 زمانی می‌رسِه که دُشمنونِت گِرداگرد تُ سنگر می‌سازَن و از هر سو تُ رو محاصره می‌کوئن و عرصه رو په تُ تنگ می‌کوئن؛ 44 تُ و فَرزندونِت رو دَ دَرونِت به خاک و خون می‌کِشِن و سنگ په سنگ نَمی‌زِارن په جا بو. چِرا که از موعِدِ آمدنِ خدا په یاری‌ت غافل بیدِس.» 45 عیسا اَ رفت به صحنه معبد و شرو کرد فروشندا ره بیرون کردن، 46 و بهشو گفت: "نوشته نه که خونه من خونه دعا وِرّه، ولی شُمَو لانۀ دزداش کردِن." 47 هر روز تو معبد درس می‌داد. ولی سر کاهِنا و دانشون دین و رییسا قوم دنبال این بودَن که اَ ره بکشَن.
48 ولی راهش ره نِیفْتن، چون مردم همگی سخنای عیسا ره دوست داشتِن.