¹ Abre as túas portas Líbano, e consuma o lume os teus cedros. ² Xime, ciprés, porque caeu o cedro, porque as árbores maxestosas foron derrubadas; xemide, carballos de Basán, porque caeu o bosque impenetrable. ³ Voz de xemido de pastores, porque o seu esplendor está arruinado; voz de ruxido de leonciños, porque derrubada está a gloria do Xordán. ⁴ Así di o SEÑOR meu Deus: Apacenta as ovellas destinadas pra matanza. ⁵ Os que as compran mátanas e saen impunes, e o que as venden di: !Bendito sexa o SEÑOR, porque fíxenme rico! e nin os seus propios pastores senten pena por elas. ⁶ Pois eu non sentirei máis pena polos habitantes de esta terra -declara o SEÑOR- pero velaquí, farei que os homes caian cada un nas mans doutro e en mans do seu rei; e eles ferirán a terra e eu non os librarei das súas mans. ⁷ Apacentei, pois, as ovellas detinadas pra matanza, isto é, os aflixidos do rabaño. E collín pra min dous bastóns: a un chameille Gracia e o outro chameille Unión; e apacentei as ovellas. ⁸ E destruín aos tres pastores nun mes, pois a miña alma impacientouse con eles e a súa alma tamén se cansou de min. ⁹ Entón dixen: Non vos apacentarei máis. O que debe de morrer, que morra; e a que deba de ser derrubada, que sexa derrubada; e as que queden, cómanse a carne unhas das outras. ¹⁰ E collín o meu bastón Gracia e quebreino pra romper o pacto que fixera con todos os pobos. ¹¹ E rompeuse aquel día; así os aflixidos do rabaño que me miraban, souberon que era a palabra do SEÑOR. ¹² E díxenlles: Se vos parece ben, dádeme a miña paga; e senón, deixadea. E pesaron como o meu soldo trinta pezas de prata. ¹³ Entón o SEÑOR díxome: Tírao ao oleiro (ese magnífico prezo co que me valoraron). Collín as trinta pezas de prata e tireinas ao oleiro na casa do SEÑOR. ¹⁴ E quebrei o meu segundo bastón, Unión, pra romper a irmandade entre Xudá e Israel. ^{15 16} E o SEÑOR díxome: Colle outra vez os apeiros dun pastor tolo. Porque velaquí, eu vou levantar na terra un pastor que non se preocupará da que perece, nin buscará a descarriada, nin curará á ferida, nin sustentará á forte, senón que comerá a carne da cebada e arrincará a súas pezuñas. ¹⁷ !Ai do pastor inútil que abandona o rabaño! !Caia a espada sobre o seu brazo e sobre o seu ollo dereito! O seu brazo secarase por completo, e o seu ollo dereito escurecerase totalmente.