16

¹ จงส่งพวกแกะตัวผู้ไปยังผู้ปกครองแผ่นดินจากเมืองเสลาห์ในถิ่นทุรกันดารไปยังภูเขาของบุตรหญิงแห่งศิโยน ² พวกนกร่อนเร่ไป เพราะรังที่ถูกทำให้กระจัดกระจายไปฉันใด พวกผู้หญิงของโมอับที่อยู่ที่ท่าข้ามของแม่น้ำอารโนนก็เป็นฉันนั้น

³ "จงให้คำแนะนำ จงทำการอย่างเป็นธรรม จงให้ร่มเงาเหมือนกลางคืนในเวลาเที่ยงวัน จงซ่อนพวกผู้ลี้ภัย อย่าหักหลังพวกผู้ลี้ภัย ⁴ จงให้พวกผู้ลี้ภัยจากโมอับอาศัยอยู่ท่ามกลางพวกเจ้า เป็นที่ซ่อนให้กับพวกเขาให้พ้นจากผู้ทำลาย" เพราะการบีบบังคับจะหยุดไป และการทำลายจะหมดสิ้นไป พวกคนที่เหยียบย่ำจะหายไปจากแผ่นดินนั้น ⁵ บัลลังก์จะถูกสถาปนาในพันธสัญญาสัตย์ซื่อ และคนหนึ่งจากเต็นท์ของดาวิดจะประทับอย่างสัตย์ซื่อที่นั่น พระองค์จะพิพากษาอย่างที่พระองค์แสวงหาความยุติธรรมและกระทำอย่างชอบธรรม

⁶ พวกเราได้ยินถึงความเย่อหยิ่งของโมอับ ความจองหอง การโอ้อวด และความโกรธของเขา แต่การโอ้อวดของเขาเป็นถ้อยคำที่ไร้ประโยชน์ ⁷ ดังนั้น โมอับจึงคร่ำครวญถึงโมอับ พวกเขาทุกคนคร่ำครวญโศกเศร้าถึงขนมลูกเกดของเมืองคีร์หะเรเสท พวกเจ้าผู้ที่ถูกทำลายจนสิ้นซาก ⁸ ทุ่งนาของเมืองเฮชโบนก็เหี่ยวแห้งเช่นเดียวกับเถาองุ่นของเมืองสิบมาห์ พวกผู้ปกครองชนชาติทั้งหลายได้เหยียบย่ำเถาองุ่นที่คัดเลือกไว้ที่แผ่ไปถึงเมืองยาเซอร์ และแพร่กระจายไปยังทะเลทราย หน่อของมันก็ขยายออกไปอย่างกว้างขวาง พวกมันได้ข้ามทะเลไป

⁹ ข้าพเจ้าจะร้องไห้คร่ำครวญพร้อมกับเมืองยาเซอร์ถึงสวนองุ่นของสิบมาห์อย่างแน่นอน ข้าพเจ้าจะรดน้ำเมืองเฮชโบนและเมืองเอเลอาเลห์ด้วยน้ำตา เพราะข้าพเจ้าได้หยุดโห่ร้องด้วยความยินดีให้กับสวนผลไม้ฤดูร้อนของเจ้าและการเก็บเกี่ยว ¹⁰ ความยินดีและความชื่นบานได้ถูกเอาไปจากสวนผลไม้ และไม่มีการร้องเพลง หรือโห่ร้องในสวนองุ่น ไม่มีใครย่ำให้เหล้าองุ่นออกในบ่อย่ำองุ่น เพราะข้าพเจ้าได้หยุดโห่ร้องถึงคนที่ย่ำองุ่น ¹¹ ดังนั้น จิตใจของข้าพเจ้าได้ร่ำไห้เหมือนพิณถึงโมอับ และภายในข้าพเจ้าได้ร่ำไห้ถึงคีร์หะเรเสท

¹² เมื่อโมอับเองได้เหน็ดเหนื่อยอย่างมากอยู่ที่สถานสูงและเข้าไปยังวิหารของเขาเพื่ออธิษฐาน คำอธิษฐานของเขาจะไม่เกิดผลแต่อย่างใด ¹³ นี่เป็นพระวจนะที่พระยาห์เวห์ได้ตรัสเกี่ยวกับโมอับมาก่อนหน้านี้ ¹⁴ พระยาห์เวห์ตรัสอีกว่า "ภายในสามปี ศักดิ์ศรีของโมอับจะสูญสิ้นไป แม้ว่าจะมีประชาชนมากมาย คนที่เหลืออยู่นั้นจะน้อยมากและไม่มีความสำคัญ"