¹ Logo de que rematara o rebumbio, Paulo mandou chamar polos dicípulos, animounos, despediuse deles e marchou para Macedonia. ² Despois de percorrer aquelas rexions e telos animado moito, chegou a Grecia. Botou tres meses alí. ³ Cando estaba a punto de embarcar para Siria, os xudeos que estaban contra del argallaron unha conspiracón, así que decidiu voltar a Macedonia. ⁴ E o acompañban Sópater de Berea, fillo de Pirro; os tesalonicenses Aristarco e Segundo, Gaio de Derbe, e Timoteo; os asiáticos Tíquico e Trófimo. ⁵ Mais este se adiantaran e nos esperaban en Troas. ⁶ Despois da festa da Pascua, embarcámonos en Filipos, e en cinco días chegamos onde eles estaban en Troas, e quedamos alí sete días. ⁷ O primeiro día da semán, cando estabamos reunidos para partir o pan, Paulo, pensando en marchar ao día seguinte, lles falaba e prolongou o seu discurso ata a meia noite. ⁸ Había moitas lámpadas no cuarto alto onde estabamos reunidos ⁹ Un xoven chamado Eutico esta sentado na ventá; e como Paulo seguiu a falar, foi caendo nun sono profundo, ata que, vencido polo sono, caeu desde o terceiro piso e o recolleron morto. ¹⁰ Mais Paulo baixou e se botou sobre el, e despois de abrazálo dixo: Non vos asustedes, porque el está vivo. ¹¹ Subiu, despois de partir o pan e de comer, conversou moito tempo con eles ata o amencer, e marchou. ¹² E levaron ao rapaz vivo e tiveron grande consolo. ¹³ Entón nós, adiantándonos a embarcar rumbo a Asón, coa intención de recoller alí a Paulo, xa que dispuxera de ir por terra ata Asón. ¹⁴ Cando nos encontrou en Asón, trouxémolo a bordo e nos diriximos a Mitilene. ¹⁵ E partimos de alí, ao día seguinte chegamos a Quío, e ao outro día atracamos en Samos; e ao día seguinte chegamos a Mileto. ¹⁶ Porque Paulo decidira pasar de longo por Éfeso para non parar en Asia, xa que apuraba para estar, si lle era posible, o día de Pentecostés en Xerusalén. ¹⁷ E desde Mileto mandou chamar polos ancianos da igrexa. ¹⁸ Cando chegaron onda el, lles dixo: Vós tamén sabedes como fun con vós todo este tempo, desde o primeiro día que estiven en Asia, ¹⁹ servindo ao Señor con toda humildade e con bágoas e con probas que me sobrevineron por causa das maquinacions dos xudeos; ²⁰ como non agachei nada que vos puidese ser util e de ensinarvos publicamente e de casa e en casa, ²¹ testificando solemnente, tanto a xudeos como a gregos, do arrepentimento para con Deus e da fe no noso Señor Xesús Cristo. ²² E agora, velaí que, obrigado polo espírito, vou para Xerusalén, sen saber o que me ocorrirá alá, ²³ salvo que o Espirito Santo me avisa en cada cidade, dicindo que me agardan cadeas e afliccións. ²⁴ Mais de nungún xeito estimo a miña vida como valiosa para min mesmo, a fin de poder terminar a miña carreira e ministerio que recibín do Señor, para dar testemuña verdadeira do evanxeo da Gracia de Deus. ²⁵ E agora, velaí, eu sei que ningún de vós, entre os que andiven predicando do reino, voltará verme. ²⁶ Polo tanto, douvos testemuña neste día de que son inocente do sangue de todos, ²⁷ porque nunca rexeitei declararvos todo o propósito de Deus ²⁸ Tende coidado de vós e de todo a rabaño, no medio do que o Espírito Santo vos puxo como bispos para pastorear a igrexa de Deus, que comprou co seu proprio sangue. ²⁹ Sei que despois da miña marcha, virán lobos fero entre vós que no perdoarán o rabaño, ³⁰ e que dentre vós mesmos se levantarán algúns falando cousas perversas para arrastrar aos dicípulos tras deles. ³¹ Polo tanto, estade vixiantes, recordando que por tres anos, de noite e de día, non parei de aconsellarvos a cada un con bagoas. ³² Agora vos encomendo a Deus e á palabra da súa gracia, que é poderosa para edificarvos e darvos a herdanza entre todos os santificados. ³³ Nunca codiciei a prata, o ouro, ou a roupa de ninguén. ³⁴ Vós sabedes que estas mans me serviron para cubrir as miñas proprias necesidades e as dos que estaban comigo. ³⁵ En todo vos amosei que así, traballando, debedes axudar ao débiles e recordar as palabras do Señor Xesús , que dixo: "Máis benaventurado é dar que recibir" ³⁶ Cando terminou de falar, axoellouse e orou por eles. ³⁷ E comezaron a chorar desconsoladamente, e abrazando a Paulo, besábanno. ³⁸ Especialmente aflixidos porque dixera que non o voltarian a ver. E o acompañaron ata o barco.