¹ Como quedou soa a cidade que tiña tanta xente! Volveuse coma unha viúva a grande entre as nacións! A princesa entre as provincias converteuse en tributaria! ² Chorou amargamente na noite, e as bágoas cubren as súas meixelas; non hai quen a console entre todos os seus amantes. Todos os seus amigos traizoárona, convertéronse en inimigos. ³ Xudá foi ao deserto baixo aflición e baixo dura servidume. Ela vive entre as nacións, mais non atopa descanso; todos os seus perseguidores alcanzárona no medio da anguria. ⁴ Os camiños de Sión están de loito, porque ninguén vén ás festas solemnes. Todas as súas portas están desoladas, xemen os seus sacerdotes, as súas virxes están aflixidas, e ela mesma está amargada. ⁵ Os seus adversarios convertéronse en seus amos, os seus inimigos prosperan, porque Iahveh aflixíuna pola multitude das súas transgresións; os seus fillos foron cativos diante do adversario. ⁶ Da filla de Sión marchou toda a súa espléndida gloria. Os seus príncipes son coma serpes que non atopan pasto, e fuxen sen forzas diante do perseguidor. ⁷ Xerusalém lembra nos días da súa aflición e da súa vagancia todos os seus tesouros que existían dende os tempos antigos, cando o seu pobo caeu en mans do adversario sen que ninguén a axudara. Ao vela os seus adversarios, búrlanse da súa ruína. ⁸ Xerusalém pecou grandemente, e volveuse cousa inmunda. Todos os que a honraban desprezárona porque viron a súa nudez, e ela avergóñase e vólvese de costas. ⁹ A súa inmundicia está nos seus lombos; non considerou o seu futuro, e caeu de maneira sorprendente; non hai quen a console. Mira, Iahveh, a miña aflición, porque engrandeceuse o inimigo! ¹⁰ O adversario estendeu a súa man a todos os seus tesouros; en verdade ela viu as nacións entrar no santuario, aínda que Ti ordenaches que non entraran na túa congregación. ¹¹ Todo o seu pobo xeme buscando pan; deron os seus tesouros por comida para restaurar as súas vidas. Mira, Iahveh, e observa que me están a desprezar. ¹² Vós todos os que pasades polo camiño, non vos importa isto? Observade e vede se hai dor como a miña dor, coa que fun atormentada, coa que Iahveh me aflixíu no día da súa ira ardente. ¹³ Dende o alto mandou lume que entrou nos meus ósos. Estendeu unha rede aos meus pés, fíxome volver atrás, deixoume desolada, desmaiada todo o día. ¹⁴ Atado foi o xugo das miñas transgresións, pola súa man foron entrelazados, caeron sobre o meu pescozo. El fixo que me faltasen as forzas; Iahveh entregoume en mans contra das que non podo resistir. ¹⁵ O Señor rexeitou a tódolos meus valentes do medio de min; convocou contra min unha asemblea solemne para quebrantar os meus mozos; O Señor pisou nun lagar á virxe filla de Xudá! ¹⁶ Por estas cousas eu choro; e os meus ollos desfanse en augas, porque lonxe de min está o consolador, o que reanimou a miña alma. Os meus fillos están desolados porque o inimigo prevaleceu. ¹⁷ Sión estende as súas mans, non hai quen a console. Iahveh ordenou contra Xacob que os que o rodean sexan os seus adversarios; Xerusalém volveuse cousa inmunda no medio deles. ¹⁸ Iahveh é xusto, pois me rebelei contra a súa palabra. Escoitade agora, todos os pobos, e vede a miña dor: as miñas virxes e os meus mozos foron ao cativerio. ¹⁹ Chamei aos meus amantes, pero eles enganáronme. Os meus sacerdotes e os meus anciáns pereceron na cidade, cando procuraban alimento para si a fin de restaurar as súas almas famentas. ²⁰ Mira, Iahveh, que estou anguriada; ferven as miñas tripas, o meu corazón revólvese dentro de min, porque fun moi rebelde. Na rúa a espada déixame sen fillos, na casa enseñoreouse a morte. ²¹ Escoitaron que eu xemía, e non hai quen me console. Todos os meus inimigos escoitaron do meu mal, e alegráronse de que Ti o fixeras. Ai se Ti trouxeras o día que anunciaches, para que sexan eles coma min! ²² Que chegue toda a súa maldade diante de ti, e trátaos como a min me trataches por tódalas miñas transgresións; porque os meus xemidos son moitos, e desmaia o meu corazón.