¹ Sobre Moab. Así di Iahveh dos exércitos, o Deus de Israel: -Ai de Nebo, porque foi destruída! Quiriataim foi avergoñada e conquistada! A altiva fortaleza foi avergoñada e desfeita. ² Xa non haberá mais loanza para Moab, en Hesbón maquinaron mal contra ela: Vinde e quitémola de entre as nacións! Tamén ti, Madmena, serás calada, a espada estará sempre enriba túa! ³ Voz de clamor dende Horonaím: Devastación e gran destrución! ⁴ Moab está destruída! Os seus pequenos deixan oír berros de angustia. ⁵ Pola costa de Luhit soben con pranto continuo; e pola baixada de Horonaim os inimigos escoitan o clamor do quebranto. ⁶ Fuxide, salvade as vosas vidas! Sede coma un asno montés no deserto. ⁷ Por canto puxeches a túa confianza nas túas ganancias e nos teus tesouros, tamén ti serás conquistada, e Quemos será levado ao deserto xunto cos seus sacerdotes e os seus príncipes. ⁸ O destrutor chegará a cada pobo, e ninguén poderá fuxir; tamén o val será devastado, e a meseta será destruída, como dixo Iahveh. ⁹ Dáde ás a Moab, para que poida fuxir voando! As súas cidades quedarán desoladas, sen ninguén que habite nelas. ¹⁰ Maldito o que fai a obra de Iahveh descoidadamente! Maldito o que retira a súa espada do sangue. ¹¹ Moab estivo descansado dende a súa mocidade, estivo repousado na súa borra; non foi vaciado de vaso en vaso, nin foi ao deserto; por iso retén o seu sabor, e o seu aroma non mudou. ¹² Por tanto, velaí, veñen días - di Iahveh - cando lle mandarei a trasfegadores que o trasfeguen; vaciarán as súas cubas e farán anacos as súas olas. ¹³ E Moab avergoñarase de Quemos, así como a casa de Israel se avergoñou de Betel, a súa confianza. ¹⁴ Como podedes dicir: somos poderosos guerreiros, e homes valentes para a guerra? ¹⁵ Moab está asolado, das súas ciudades subiu o fume; os seus mellores mozos baixan cara a degolación, di o Rei, que ten por nome Iahveh dos exércitos. ¹⁶ A ruína de Moab virá axiña, e a súa calamidade apresúrase en gran maneira. ¹⁷ Chorade por el, todos os que habitades ao seu derredor, e todos os que sabedes o seu nome. Dicide: como se quebrou o poderoso cetro, o bastón da súa maxestade! ¹⁸ Descende da túa gloria e senta en terra seca, filla que mora en Dibón, porque o destrutor de Moab subiu contra ti, para destruír as túas fortalezas. ¹⁹ Párate á beira do camiño e observa, moradora de Aroer; pregunta ao que fuxe e á que quere fuxir, e di: que foi o que pasou? ²⁰ Moab foi derrotado e desfalece! Laiádevos e chorade, e anunciade xunto ao Ardón que Moab foi arrasado! ²¹ Tamén veu xuízo sobre a chaira, sobre Holón, sobre Iahzaza e contra Mefat, ²² contra Dibón, contra Nebo e contra Bet-deblataim, ²³ contra Quiriataim, contra Bet-gamul e contra Bet-meón, ²⁴ contra Queriot, contra Bosra e contra tódalas cidades da terra de Moab, as de lonxe e as de preto. ²⁵ O corno de Moab foi arrincado e o seu brazo está quebrantado, di Iahveh. ²⁶ Embebedádeo, porque se volveu arrogante diante de Iahveh; Moab hase envorcar no seu vómito, e tamén será obxecto de burla! ²⁷ Non foi Israel obxecto de burla para ti? Ou foi sorprendido entre ladróns? Por que fas burla cada vez que falas del? ²⁸ Deixade as cidades e morade nas rochas, habitantes de Moab! Sede coma unha pomba que aniña máis aló da boca do precipicio. ²⁹ Oímos do orgullo de Moab, da súa soberbia desmedida, da súa arrogancia, do seu orgullo e insolencia, e da altivez do seu corazón. ³⁰ Eu sei da súa xactancia - di Iahveh - pero é inútil; a súa va xactancia nada conseguen. ³¹ Por tanto, heime lamentar por Moab, si, por todo Moab clamarei; xemerei polos homes de Kir-hares. ³² Chorarei por ti máis que por Iacer, oi viña de Sibma. As túas ramas pasaron sobre o mar, chegaron ata as augas de Iacer; sobre os teus froitos de verán e sobre a túa vendima caeu o destrutor, ³³ e foron quitadas a ledicia e o xúbilo do campo frutífero, da terra de Moab. Fixen que se esgotara o viño dos lagares; ninguén os pisará con ledicia, e se hai berros non serán berros de gozo. ³⁴ O clamor dende Hesbón chega ata Eleale e ata Iaaza levantaron a súa voz; dende Zoar ata Horonaim e ata Eglat-selisia; porque tamén as augas de Nimrim serán asoladas. ³⁵ E farei desaparecer de Moab - di Iahveh - ao que ofrece sacrificios en lugar alto e ao que queima incenso aos seus deuses. ³⁶ Por iso, o meu corazón xeme por Moab con voz de frauta; o meu corazón xeme tamén coma unha frauta polos homes de Kir-hares, xa que perderon a abundancia que se producira. ³⁷ Porque toda cabeza está rapada e toda barba raída; en tódalas mans hai incisións e sobre os lombos cilicio. ³⁸ En tódalas terrazas de Moab e nas súas prazas todo é lamentación, porque esnaquizei a Moab coma un vaso que non serve para nada, di Iahveh. ³⁹ Laiádevos! Como foi quebrantado! Como deu Moab as súas costas avergoñado! Moab será, pois, obxecto de burla e de terror para todos os que o rodean. ⁴⁰ Porque así di Iahveh: Velaí, voará veloz como a aguia, e estenderá as súas ás contra Moab. ⁴¹ Son tomadas as cidades e as fortalezas conquistadas; aquel día o corazón dos valentes de Moab será coma o corazón dunha muller de parto. ⁴² E Moab será destruído, deixará de ser pobo porque se engrandeceu contra Iahveh. ⁴³ Terror, foso e trampa veñen sobre ti, morador de Moab, di Iahveh. ⁴⁴ O que fuxa do terror caerá na foso, e o que suba do foso caerá na trampa; porque Eu estou a traer sobre el, sobre Moab, o ano do seu castigo -di Iahveh. ⁴⁵ Á sombra de Esbón paran os fuxidos sen forzas; pois saíu lume de Esbón, e unha lapa do medio de Sehón, que consumiu a Moab ata o extremo, e a testa dos fillos da destrución. ⁴⁶ Ai de ti, Moab! Pereceu o pobo de Quemos! Os teus fillos foron tomados en cativeiro, e as túas fillas marchan cara o desterro. ⁴⁷ Pero farei volver os cativos de Moab nos derradeiros días, di Iahveh. Ata aquí a sentenza de Moab.