¹ E os homes de Israel xuraron en Mizpa, dicindo: -Ninguén de nós dará a súa filla por muller a Benxamín. ² E o pobo foi á casa de Deus, e sentou alí ata a noite na presenza de Deus; e levantando a voz choraron moito, e dicían: ³ -Ai Iahveh!, Deus de Israel, por que aconteceu isto en Israel, que hoxe falte unha tribo de Israel? ⁴ Ao día seguinte, o pobo ergueuse moi cedo, e edificou alí un altar, e ofreceu holocaustos e ofrendas de paz. ⁵ Entón os fillos de Israel dixeron: -Quen de tódalas tribos de Israel non subiu á congregación diante de Iahveh? Porque se fixera grande xuramento contra o que non subira a Iahveh en Mizpa, dicindo: certamente morrerá. ⁶ E os fillos de Israel sentiron pena por mor do seu irmán Benxamín, e dixeron: -Hoxe unha tribo foi cortada de Israel. ⁷ Que faremos en canto ás mulleres para os que quedan, xa que nós xuramos por Iahveh que non lles daremos as nosas fillas por mulleres? ⁸ Entón dixeron: -Quen das tribos de Israel non subiu a Iahveh en Mizpa? E velaí, ninguén de Iabes-Galad viñera ao campamento, á reunión. ⁹ Porque foi contado o pobo, e non había alí ningún home dos habitantes de Iabes-Galaad. ¹⁰ Entón a congregación mandou alí doce mil homes dos máis valentes, e deulles ordes, dicindo: -Ide e feride a espada os habitantes de Iabes-Galaad, xunto coas mulleres e os nenos. ¹¹ Pero faredes isto: mataredes todo varón, e toda muller que coñeceu home. ¹² E atoparon de entre os habitantes de Iabes de Galaad catrocentas raparigas solteiras que non coñeceran home, e trouxéronas ao campamento en Silo, que está na terra de Canaán. ¹³ Entón toda a congregación mandou mensaxeiros para falar aos fillos de Benxamín que estaban na rocha de Rimón, e anunciáronlles a paz. ¹⁴ Cando os benxamínitas volveron entón, déronlles as mulleres que deixaran vivir de entre as mulleres de Iabes de Galaad, pero non lles bastaron. ¹⁵ E o pobo tiña compaixón de Benxamín, porque Iahveh fixera unha brecha entre as tribos de Israel. ¹⁶ Entón os anciáns da congregación dixeron: -Que faremos cos que quedaron sen mulleres, porque as mulleres de Benxamín foran exterminadas? ¹⁷ E dixeron: -Que Benxamín teña herdanza entre os que fuxiron, para que non desapareza unha tribo de Israel. ¹⁸ Pero nós non podemos darlles mulleres das nosas fillas, porque os fillos de Israel xuraron, dicindo: -Maldito o que dea muller a Benxamín! ¹⁹ E engadiron: -Velaí, hai unha festa de Iahveh cada ano en Silo, que está ao norte de Betel, ao oriente do camiño que sobe de Betel a Siquem, e ao sur de Lebona. ²⁰ Entón mandaron os fillos de Benxamín, dicindo: -Ide e poñede emboscadas nas viñas, ²¹ e estade atentos; e cando vexades que as fillas de Silo saen a danzar no corro, saíde das viñas, e arrebatade cada un a súa muller de entre as fillas de Silo, e ide á terra de Benxamín. ²² E acontecerá que se os seus pais ou os seus irmáns veñen queixarse diante de nós, dirémoslles: -Tede a ben concedérnolas, pois non tomamos mulleres para todos nós na guerra; e ademais, non fostes vós os que as estades dando, para que sexades considerados culpables. ²³ E así o fixeron os fillos de Benxamín, e colleron mulleres segundo o seu número de entre as que bailaban; e saíron e volveron á súa herdanza e reconstruíron as cidades e habitaron nelas. ²⁴ E os fillos de Israel partiron tamén de alí, cada un á súa tribo e á súa familia; e saíron de alí cada un á súa herdanza. ²⁵ Naqueles días non había rei en Israel; cada un facía o que ben lle parecía.