¹ Estas son as palabras que lle dirixiu Moisés a todo Israel no deserto na outra beira do río Xordán frente a Suf, entre Parán, Tofel, Labán, Hazerot e Dizahab. ² Son once días de camiño entre Horeb e Cades Barnea polo camiño do monte Seir. ³ O día primeiro do mes undecimo do ano cuarenta, Moisés falou cos fillos de Israel segundo todo o que o Señor lle mandou que lles dixera, ⁴ despois de que Moisés derrotara a Sehón, o rei dos amorreos, que reinaba en Hesbón e despois de que derrotara en Edrei a Og ao rei de Baxán. ⁵ Moisés comezou a explicar esta lei ao otro lado do Xordán, na terra de Moab: ⁶ "O Señor, noso Deus, falounos en Horeb e dixo: "Xa permanecistes bastante tempo neste monte." ⁷ Volvede, poñédevos en marcha e ide cara a rexión montañosa dos amorreos e onda os seus veciños Arabá, nas montañas, no val, no Neguev e pola beira do mar, a terra dos cananeos e o Líbano, ata o río grande, o río Éufrates. ⁸ Mirade que puxen a terra diante de vós. Entrade e posuide a terra que o Señor xurou dar aos vosos pais Abraham, Isaac e Xacobe, a eles e despois a súa descendencia. ⁹ Naquel tempo faleivos deste xeito: "Eu só non podo levar a carga por todos vós". ¹⁰ O Señor, voso Deus multiplicouvos e agora sodes unha multitude como as estrelas do ceo. ¹¹ Que o Señor, o Deus dos vosos pais, vos multiplique mil veces mais do que sodes e vos bendiga, tal e como prometeu. ¹² Como podo levar as vosas cargas, os vosos problemas e os vosos pleitos? ¹³ Escollede homes sabios, entendidos e expertos de entre as vosas tribus, e eu os nomearei xefes. ¹⁴ Entón vós me respondestes: "Está ben que se faga como propós" ¹⁵ Así que escollí xefes das vosas tribus, homes instruidos e experimentados e os nomeei vosos dirixenetes : xefes de mil, xefes de cento, xefes de cincuenta e xefes de dez, e oficiais para as vosas tribus. ¹⁶ Naquel momento din instruccións aos xuices e lles dixen: "escoitade os pleitos entre os vosos irmáns, e xulgade xustamente entre un e o seu irmán ou o extranxeiro está con el. ¹⁷ Non discriminedes as persoas, escoitade do mesmo xeito ao pequeno e ao grande. Non temades as persoas porque o xuizo é de Deus. No caso de que sexa moi difícil para vós, traédemo a min, e eu o escoitarei. ¹⁸ E pola ocasión, mandarei todas as cousas que terían que facer. ¹⁹ Logo saímos de Horeb e pasamos por todo aquel deserto inmenso e e terrible que vistes, camiño da rexión dos amorreos, tal e como o Señor noso Deus nolo mandara e chegamos a Cades Barnea. ²⁰ Entón vos dixen: "Chegastes aos montes dos amorreos que o Señor noso Deus nos vai dar. ²¹ Mirade, o Señor o teu Deus puxo a terra diante de vós, posúea, como prometeu o Señor, o Deus dos vosos pais. Non teñades medo nen vos acovardedes. ²² Entón todos vós viñestes diante de min e dixestes: "Mandemos uns homes diante de nos para que exploren a terra e nos traian novas de cal é o camiño polo que debemos subir e das cidade nas cais entraremos". ²³ E me pareceu unha boa proposta, e escollín a doce homes de entre todos vós, un de cada tribo. ²⁴ Eles saíron e subiron á rexión montañosa e chegaron ao val de Escol e exploraron a terra. ²⁵ Colleron o froito da terra e nolo trouxeron e nos informaron e dixeron: "É unha boa terra a que o Señor o nos Deus nos da". ²⁶ Aínda así, non quixestes subir, e vos rebelastes contra a orde do Señor o voso Deus. ²⁷ E rexoubastes nas vosas tendas e dixestes: "Porque o Señor nos aborrece, sacounos da terra de Exipto para entregarnos nas mans dos amorreos e destruirnos." ²⁸ Onde subiremos? Os nosos irmáns nos intimidaron dicindo: Son un pobo máis grande e máis forte ca nos; as cidades son grandes e fortificadas ata o ceo. E vimos alí aos anaquitas. ²⁹ Entón eu vos dixen: "Non temades nen teñades medo. ³⁰ O Señor o voso Deus vai diante de vos, El pelexará por vos, así como fixo ante os vosos ollos en Exipto ³¹ e no deserto, onde vistes como o Señor o voso Deus vos levou, como un home leva ao seu fillo por todo o camiño que andivestes ata chegar a este lugar." ³² Mais con todo isto non confiastes no Señor o voso Deus ³³ quen ía diante de vós no camiño para buscarvos un sitio onde acampar, con lume pola noite e con nube polo día para amosarvos o camiño polo que deberiades andar. ³⁴ Ao escoitar o Señor o rumor das vosas palabras, anoxouse e xurou: ³⁵ "Ningún destes homes, desta xeración perversa, verá a boa terra que xurei dar aos vosos devanceiros, ³⁶ excepto Caleb, fillo de Iefuneh. El veráa, e a el e aos seus fillos dareilles a terra que pisou, xa que el seguiu fielmente ao Señor." ³⁷ O Señor anoxouse tamén contra min pola vosa culpa e dixo:"Tampouco ti entrarás alá. ³⁸ Xosué, fillo de Nun, o teu axudador, el entrará; anímao, porque el fará que Israel a herde. ³⁹ En canto aos vosos nenos pequenos, que coidabades que virían ser prisioneiros, e os vosos fillos, que ainda hoxe non saben distinguir o ben do mal, entrarán alí, e a eles lles darei a terra e eles a posuirán. ⁴⁰ Pero vos, volvede e ide cara o deserto polo camiño do mar Vermello. ⁴¹ Entón vós respondistes: "Pecamos contra o Señor. Subiremos e pelexaremos tal e coma o Señor noso Deus nolo mandou". E cada un de vós cinguistes as armas de guerra e pensastes que era fácil subir aos montes. ⁴² Mais o Señor díxome: "Dilles: non subades, nen pelexedes pois eu non vou con vós para que non vos derroten os vosos inimigos". ⁴³ Asi volo dixen, pero non quixestes escoitar, mais ben ao contrario, rebelástesvos contra o mandato do Señor e cheos de fachenda subistes aos montes. ⁴⁴ Mais os amorreos que dominan naqueles montes, saíronvos ao paso e vos perseguiron coma fan as abellas e vos derrotaron desde Seir ata Hormah. ⁴⁵ Entón volvestes chorando diante do Señor, mais o Señor non vos escoitou nen fixo caso de vós. ⁴⁶ E por iso levades vivindo tanto tempo en Cades.