Capítulo 3
1
E houbo unha guerra longa entre a casa de Saúl e a casa de David, mais David ía fortalecéndose, e a casa de Saúl debilitándose cada vez máis.
2
A David nacéronlle fillos en Hebrón: o seu primoxénito foi Amón, fillo de Ahinoam a iesreelita;
3
o segundo, Quileab, de Abigail, viúva de Nabal do Carmel; o terceiro, Absalom, fillo de Maaca, filla de Talmai, rei de Gesur;
4
o cuarto, Adonías, fillo de Haguit; o quinto, Sefatías, fillo de Abital;
5
o sexto, Itream, de Egla, muller de David. Estes nacéronlle a David en Hebrón.
6
E aconteceu que durante a guerra entre a casa de Saúl e a casa de David, Abner fortalecíase na casa de Saúl.
7
E Saúl tiña unha concubina que se chamaba Rizpa, filla de Aiá. Entón Is-boset díxolle a Abner: -Por que te achegaches á concubina do meu pai?
8
Entón Abner anoxouse moito por mor das palabras de Is-boset, e dixo: -Seica son cabeza de can para Xudá? Ata hoxe estou a amosar bondade coa casa do teu pai Saúl, cos seus irmáns e cos seus amigos, e non te entreguei na man de David; e ti acúsasme agora dun delito con esta muller?
9
Que Deus faga isto a Abner, e aínda máis, se non fago cumprir o que Iahveh xurou a David:
10
para transferir o reino da casa de Saúl e establecer o trono de David sobre Israel e sobre Xudá dende Dan ata Beerseba.
11
E el non puido responder nada a Abner porque lle tiña medo.
12
Entón Abner mandou mensaxeiros a David por si, dicindo: -De quen é a terra? E engadindo: -Fai un pacto comigo, e velaquí, a miña man estará contigo para facer que todo Israel se volva a ti.
13
E el respondeu: -Ben. Farei un pacto contigo, pero pídoche unha cousa: non verás a miña faciana a non ser que cando veñas a verme, veña contigo Mical, filla de Saúl.
14
Entón David mandou mensaxeiros a Is-boset, fillo de Saúl, dicindo: -Dáme a miña muller Mical, coa que me desposei por cen prepucios dos filisteos.
15
Entón Is-boset mandou a tomala do seu home, Paltiel, fillo de Lais.
16
E o seu home foi con ela chorando, e seguiuna ata Bahurim. Entón Abner díxolle: -Vaite, volve! E el foise.
17
E Abner celebrou consello cos anciáns de Israel, dicindo: -Durante moito tempo procurastes que David fose rei sobre vós.
18
Agora pois, facédeo así porque Iahveh falou de David, dicindo: "Pola man do meu servo David salvarei o meu pobo Israel da man dos filisteos e da man de todos os seus inimigos."
19
Abner falou tamén aos ouvidos dos benxaminitas; e ademais foi a Hebrón para dicirlle a David todo o que lle parecía ben a Israel e a toda a casa de Benxamín.
20
Cando Abner chegou onda David en Hebrón, con vinte homes con el, David preparou un banquete para Abner e os homes que estaban con el.
21
E Abner dixo a David: -Levantareime e irei a reunir a todo Israel para o meu señor o rei, para que fagan un pacto contigo, e sexas rei sobre todo o que o teu corazón desexe! Entón David despediu a Abner, e el foi en paz.
22
Velaí, os servos de David e Ioab chegaron dunha incursión e trouxeron con eles moito botín; pero Abner non estaba con David en Hebrón, porque el despedírao e el marchara en paz.
23
Cando chegou Ioab e todo o exército que estaba con el, informárono dicindo: -Abner, fillo de Ner, veu xunto o rei e el despediuno, e marchou en paz.
24
Entón Ioab foi onda o rei e dixo: -Que fixeches? Velaquí, Abner veu a ti; por que, pois, o despediches e el marchou?
25
Ti coñeces a Abner, fillo de Ner, que veu para te enganar, para coñecer as túas saídas e as túas entradas, e para saber todo o que fas!
26
E cando Ioab saíu de onde David estaba, mandou mensaxeiros tras de Abner, e trouxérono dende o pozo de Sira sin que David o soubera.
27
E cando Abner volveu a Hebrón, Ioab levouno aparte no medio da porta para falarlle en privado, e aló feriuno no seu ventre, e morreu por causa do sangue do seu irmán Asael.
28
Cando David soubo disto dixo: -Eu e o meu reino somos inocentes diante de Iahveh por sempre do sangue de Abner, fillo de Ner!
29
Que recaia o seu sangue sobre a cabeza de Ioab e sobre toda a casa do seu pai! Que nunca falte na casa de Ioab un que teña fluxo, ou gafo, ou que se sustente cun caxato, ou que morra a espada, ou que teña necesidade de pan!
30
Así Ioab e o seu irmán Abisai mataron a Abner porque el matara a Asael, o seu irmán, na batalla de Gabaón.
31
E David dixo a Ioab e a todo o pobo que estaba con el: -Rasgade as vosas roupas, cinguídevos de saco e chorade diante de Abner. E o propio rei David ía detrás do ataúde.
32
E sepultaron a Abner en Hebrón; e o rei levantou a súa voz e chorou ao pé do sepulcro de Abner, e todo o pobo chorou tamén.
33
E o rei entoou unha lamentación por Abner, e dixo: -Debería morrer Abner como morre un insensato?
34
As túas mans non estaban atadas, nin os teus pés postos en grillóns. Caes como un que cae diante dos malvados.
E todo o pobo volveu chorar e lamentarse por el.
35
E todo o pobo chegou onda David para persuadilo a comer algo mentres aínda era de día, pero David xurou, dicindo: -Fágame Deus isto e aínda máis se antes de poñerse o sol probo pan ou calquera cousa!
36
Cando o pobo soubo disto, viuno con agrado. Todo canto facía o rei, parecíalle ben ao pobo.
37
Deste xeito todo o pobo e todo Israel entendeu nese día que non era do rei o propósito da morte de Abner, fillo de Ner.
38
Entón o rei dixo aos seus servos: -Non sabedes que hoxe caeu un príncipe e un home grande en Israel?
39
Hoxe en día son feble a pesar de ser unxido rei, mentres estes homes, os fillos de Sarvia, son máis violentos ca min. Que Iahveh pague ao malfeitor conforme a súa maldade!