¹ E aconteceu que despois da morte de Saúl, David volveu da derrota dos amalecitas e quedou por dous días en Siclag. ² E ao terceiro día, velaí que chegou un home do campamento de Saúl coas súas roupas rachadas e po na súa cabeza; e cando chegou diante de David, caeu en terra e prostrouse. ³ E David díxolle: -De onde vés? E el díxolle: -Fuxín do campamento de Israel. ⁴ E David díxolle: -Que aconteceu? Cóntame o que sabes! E el respondeu: -O pobo fuxiu da batalla, e tamén moitos do pobo caeron e morreron; e tamén Saúl e o seu fillo Xonatán morreron. ⁵ Entón David díxolle ao mozo que estaba a contarlle todo: -Como sabes que Saúl e o seu fillo Xonatán morreron? ⁶ E o mozo respondeu: -Por casualidade eu estaba no monte Gilboa, e velaí, Saúl estaba apoiado na súa lanza, e os carros e os xinetes xa estaban chegando, ⁷ el volveuse, viume e chamoume, e eu respondín: -Aquí me tes. ⁸ E el preguntoume: -Quen es? E eu respondín: -Son un amalecita. ⁹ Entón díxome: -Rógoche que te poñas xunto a min e me mates, pois a agonía apoderouse de min e aínda me queda a vida. ¹⁰ Entón púxenme a carón del e mateino, pois sabía que non podía vivir despois de caer dese xeito, e tomei a coroa que había na súa cabeza e o brazalete que tiña no seu brazo, e tróuxenos aquí ao meu señor. ¹¹ Entón David colleu as súas roupas e rachounas; e tamén fixeron así todos os homes que estaban con el. ¹² E lamentaron, choraron e xaxuaron ata a tarde por Saúl e por Xonatán, o seu fillo, e polo pobo do Iahveh e pola casa de Israel, porque caeran a espada. ¹³ Entón David preguntoulle ao mozo que lle falara: -Ti de onde es? E el respondeu: -Son fillo dun estranxeiro, un amalecita. ¹⁴ E David díxolle: -Como é que non tiveches medo de estender a túa man para destruír o unxido de Iahveh? ¹⁵ Entón David chamou a un dos mozos e díxolle: -Érguete, matao! E el feriuno e morreu. ¹⁶ E David díxolle: -Caia o teu sangue sobre a túa cabeza, porque a túa boca testemuñou contra ti, dicindo: eu matei o unxido de Iahveh! ¹⁷ David entoou este lamento por Saúl e por Xonatán, o seu fillo, ¹⁸ e mandou que lles ensinaran aos fillos de Xudá o canto do arco. Velaí, está escrito no libro do Xusto: ¹⁹ A túa gloria, Israel, morreu sobre os teus montes. Como caeron os valentes! ²⁰ Non o anunciedes en Gat, non o anunciedes nas rúas de Ascalón, non sexa que as fillas dos filisteos se alegren, non sexa que as fillas dos incircuncisos o celebren. ²¹ Ó Montes de Gilboa, que non veña sobre vós orballo nin choiva, nin campos de ofrendas! Porque alí foi deshonrado o escudo dos heroes, o escudo de Saúl, que non foi unxido con aceite. ²² Senón do sangue dos feridos e da gordura dos valentes. O arco de Xonatán xamais volveu atrás! E a espada de Saúl xamais volveu baleira! ²³ Saúl e Xonatán, queridos e amados na súa vida, nin na súa morte foron separados. Eran máis lixeiros cás águias, máis fortes que os leóns. ²⁴ Fillas de Israel, chorade por Saúl! Que vos vestía de espléndido escarlata, e adornaba de ouro as vosas roupas. ²⁵ Como caeron os valentes no medio da batalla! Xonatán, ferido nas túas alturas! ²⁶ Estou aflixido por ti, meu irmán Xonatán! Eras moi querido! O teu amor para min era marabilloso, máis que o amor das mulleres. ²⁷ Como caeron os valentes e pereceron as armas de guerra!