2 Entón Saúl levantouse e baixou hacia o deserto de Zif, tendo tres mil homes escollidos de Israel, para buscar a David no deserto de Zif. 3 Saúl acampou na colina de Haquila, que está antes de Xesimón, no camiño. Pero David estabase a quedar no deserto, e el viu que Saúl viña tras del no deserto. 4 Así que David enviou espías e soubo que Saúl certamente viñera. 5 David levantouse e foi ao lugar onde Saúl había acampado; el viu o lugar onde estaban deitados Saúl e Abner fillo de Ner, o xeneral do seu exército; Saúl deitouse no campamento, e a xente acampou arredor del, todos durmían. 6 Entón David díxolle a Ahimelec o hitita, e a Abisai fillo de Sarvia, irmán de Xoab: ¿Quen irá abaixo conmigo hacia Saúl no campamento?" Abisai dixo: "¡Eu! Eu irei abaixo contigo." 7 Así é que David e Abisai foron hacia o exército na noite. E alí estaba Saúl dormido adentro do campamento, coa súa lanza enterrada na terra ao carón da súa cabeza. Abner e os seus soldados estaban deitados arredor del. 8 Entón Abisai dixo a David: "Hoxe Deus puxo o teu inimigo na túa man. Agora por favor déixame cravalo á terra coa lanza con tan só un golpe. Non o golpearei por segunda vez." 9 David díxolle a Abisai: "Non o destrúas; porque ¿quen pode levantar a súa man contra o unxido do SEÑOR e ser inocente? 10 David dixo: Como vive O SEÑOR, O SEÑOR matarao, o seu día de morte virá, ou el irá á batalla e morrerá." 11 Que O SEÑOR non deixe que eu levante a miña man contra o Seu unxido; pero agora, eu rógoche, collas a túa lanza que está a súa cabeza e a xarra de auga, e vámonos. 12 Así que David colleu a lanza e a xarra de auga que estaban preto da cabeza de Saúl, e escaparon. Ninguén os viu nin souberon disto, tampouco ninguén se espertou, porque todos estaban durmindo, porque un sono profundo do SEÑOR caera sobre eles. 13 Entón David foi á outra beira e parouse no cumio da montaña ao lonxe; había unha gran distancia entre eles. 14 David berrou á xente e a Abner fillo de Ner; el dixo: "¿Non contestas, Abner? Entón Abner contestou e dixo: "¿Quen es ti que estás berrándolle ao rei? 15 David díxo a Abner: ¿Non es ti un home valente? ¿Quen é coma ti en Israel? ¿Por que entón non gardaches vixilia sobre o teu amo o rei? Pois alguén veu a matar ao teu amo o rei. 16 Isto que fixeches non é bo. Como vive O SEÑOR, ti mereces morrer porque ti non gardaches vixilia sobre o teu amo, o unxido do SEÑOR. E agora mira onde está a lanza do rei, e a xarra de auga que estivo xunto a súa cabeza." 17 Saúl recoñeceu a voz de David e dixo: "¿É esa a túa voz, David filo meu? David dixo: "É a miña voz, meu amo, rei. 18 El dixo: "¿Por que persegue o meu amo ao seu servo? ¿Que fixen eu? ¿Que maldade hai na miña man? 19 Agora polo tanto, rógoche, permite que meu amo o rei, escoitar as palabras do seu servo. Se foi O SEÑOR quen te puxo miña contra min, permita El aceptar unha ofrenda; pero se é de homes, que sexan malditos á vista do SEÑOR, porque hoxe expulsáronme, para que non teña parte da herdanza do SEÑOR; eles dixéronme: "Vai adorar outros deuses." 20 Agora polo tanto, non permitas que o meu sangue caia en terra lonxe da presenza do SEÑOR; porque o rei de Israel saíu en busca da pulga como cando un caza unha perdiz nas montañas." 21 Entón dixo Saúl: "Eu pequei. Regresa David, fillo meu; porque non che farei dano daquí en diante, porque hoxe foi estimada a miña vida preciosa ante os teus ollos. Mira, eu actuéi coma un tolo e cometín un erro moi grave." 22 David contestou e dixo: "¡Vai, a túa lanza está aquí, rei! Permite que un dos teus mozos veña aquí e a busque e cha leve. 23 Que O SEÑOR pague a cada home pola súa xustiza e a súa fidelidade; porque O SEÑOR te puxo na miña man hoxe, pero eu non feriría ao Seu unxido. 24 E mira, como a túa vida foi preciosa nos meus ollos hoxe, que así a miña vida sexa moi valorada nos ollos do SEÑOR, e que El me rescate de toda dificultade. 25 Entón Saúl díxolle a David: " Que sexas bendecido, David fillo meu, de tal maneira que fagas grandes cousas, e que en todo teñas éxito." Así David foi polo seu camiño, e Saúl voltou ao seu lugar.