¹ Irmáns, vós mesmos sabedes que a nosa visita onda vós non foi en balde, ² senón que tendo sofrido e sendo aldraxados en Filipos, como sabedes, tivemos a confianza no noso Deus como para anunciarvos o evanxeo de Deus no medio de moita oposición. ³ O noso ensino non provén do erro, nen de motivos impuros, nen é con engano, ⁴ senón que, xa que fomos aprobados por Deus para que o evanxeo se nos confiara, por iso falamos así; non para contentar á xente, senón a Deus, que pescuda os nosos corazóns. ⁵ Porque sabedes que nunca nos achegamos a vós con palabras afagadoras, nen fomos avaros a conta dos vosos cartos, Deus ben o sabe!; ⁶ nen procurando a gloria da xente, nen de vós nen doutros, mesmo sen presionarvos coa nosa autoridade como apóstolos do Mesías. ⁷ Senón que fomos tenros no medio de vós, coma cando unha nai acariña aos seus propios fillos; ⁸ tendo tanto amor por vós, que queriamos ensinarvos no só o evanxeo de Deus, senón tamén as nosas vidas, porque chegastes a ser moi amados para nós. ⁹ De seguro habedes lembrar a nosa fatiga e o traballo duro, xa que traballamos noite e día para non sermos unha carga, e así anunciámosvos o evanxeo de Deus. ¹⁰ Vós sodes testemuñas xunto con Deus, de que nos comportamos convosco, os crentes, ¹¹ de xeito santo, xusto e sen tacha; ben sabedes como vos tratamos a cada un de vós; coma un pai aos seus propios fillos aconsellándovos, consolávosmos e pedíndovos ¹² que andiverades como é digno de Deus, quen vos chama ao seu propio reino e gloria. ¹³ Por iso tamén damos grazas decote a Deus, porque tendo recibido de nós a palabra da mensaxe de Deus, acolléstela non como palabra de seres humanos, senón como o que verdadeiramente é, palabra de Deus, que actúa tamén en vós os que credes. ¹⁴ Porque vós, irmáns, viñestes ser imitadores das igrexas de Deus en Cristo Xesús, que están na Xudea; pois tamén sufristes as mesmas cousas a mans dos vosos propios paisanos, coma tamén eles dos xudeus; ¹⁵ quen non só mataron ao Señor Xesús e aos profetas, senón que tamén nos expulsaron a nosoutros, e están a opoñerse a todos, ¹⁶ prohibíndonos falar aos xentís a fin de que non sexan salvos, de xeito que sempre enchen a medida dos seus pecados, vindo a ira de Deus ata o remate. ¹⁷ E nós, irmáns, que fomos separados de vós por un pouco de tempo, pero só fisicamente non de corazón, esforzámonos coa maior presteza, de tanta morriña por vos ver. ¹⁸ Por iso, quixemos ir onda vós, eu, Paulo, máis dunha vez, pero Satanás estorbounos. ¹⁹ Pois, cal é a nosa esperanza, ou ledicia, ou coroa en que nos gloriar? Non o sodes vós mesmos diante do noso Señor Xesús ao tempo da súa vinda? ²⁰ Vós sodes, de certo, a nosa gloria e a nosa ledicia.