21 ¹ Исроилликлар Миспаҳда: “Биздан ҳеч биримиз Бенямин ўғилларига қизимизни хотинликка бермаймиз”,- деб қасам ичдилар. ² Халқ Худонинг уйига келиб, кечгача Худонинг қаршисида ўтирди. Улар баланд овозда фарёд уриб, қаттиқ йиғладилар ³ ҳамда дедилар: “Ё, Раббий, Исроилнинг Худоси! Нима учун бу Исроилда содир бўлдики, энди Исроилнинг бир қабиласи йўқ бўлди?” ⁴ Кейинги куни халқ эрталаб туриб, у ерда қурбонгоҳ қурди. Улар тамоман ёндириш қурбонликлари ва тинчлик қурбонликлари келтирдилар. ⁵ Исроил ўғиллари: “Исроилнинг барча қабилаларидан ким Раббий қаршисига йиғинга келмади?”- дедилар. Зеро Раббий қаршисига Миспаҳга келмаганларга буюк лаънат эълон қилинган. “Улар ўлимга топширилади”,- дейилган эди. ⁶ Исроил ўғилларининг ўз биродарлари Беняминга раҳмлари келди ва дедилар: “Эндиликда Исроилнинг бир қабиласи кесилди. ⁷ Улардан омон қолганлари билан хотин масаласида қандай йўл тутамиз? Ахир, биз ўз қизларимизни уларга хотинликка бермасликка қасам ичдик.” ⁸ Улар: “Раббий қаршисига Миспаҳга келмаган Исроилнинг бирор қабиласи йўқми?”- дедилар. Аниқлашларича, Гилъадга тегишли Йобэшдан Раббийнинг қаршисига, қароргоҳдаги йиғинга ҳеч ким келмаган экан. ⁹ Халқ кўздан кечирилди ва, мана, у ерда Гилъадга тегишли Йобэш аҳолисидан ҳеч ким йўқ эди. ¹⁰ Жамоа ўша жойга ўн икки минг кишини, кучли одамларни юборди ва уларга буйруқ бериб, дедилар: “Боринглар, Гилъадга тегишли Йобэшнинг аҳолисини, хотинларни ҳам, болаларни ҳам қиличдан ўтказинглар. ¹¹ Мана, нима қилинглар: Ҳар бир эркак ва эркакнинг тўшагини билган ҳар бир аёлни қириб ташланглар". ¹² Гилъадга тегишли Йобэш аҳолиси орасидан улар эрнинг тўшагини билмаган тўрт юзта қизни топдилар ва уларни Канъан еридаги, Шилўҳдаги қароргоҳга олиб келдилар. ¹³ Бутун жамоа Риммон қоясида бўлган Бенямин ўғиллари билан суҳбатлашиш учун одамларни юбордилар ва уларга тинчлик эълон қилдилар. ¹⁴ Шунда Бенямин ўғиллари қайтиб келдилар. Исроилликлар эса уларга Гилъадга тегишли Йобэш аёлларидан тирик қолдирганларини хотинликка бердилар. Лекин бу етарли эмас эди. ¹⁵ Халқнинг эса Беняминга раҳми келди, чунки Раббий Исроил қабилалари орасида ёриқ қолдирди. ¹⁶ Жамоанинг оқсоқоллари: “Қолганлар билан хотин масаласида нима қиламиз, зеро Беняминнинг хотинлари қириб ташланган?”- дедилар. ¹⁷ Шунда улар: “Меросий ерлари Беняминнинг омон қолган ўғилларига қолсин, токи Исроилдан бир қабила йўқ бўлиб кетмасин. ¹⁸ Лекин бизлар ўз қизларимизни уларга хотинликка бера олмаймиз. Чунки Исроил ўғиллари: Ким Беняминга хотинликка берса лаънати бўлсин, деб қасам ичган эдилар”. ¹⁹ Шунда дедилар: “Мана, ҳар йили Бейт-Элдан шимол томонда, Бейт-Элдан Шеқемга олиб борадиган йўлдан шарқ томонда ва Лебонаҳдан жануб томонда бўлган Шилўҳда Раббийнинг байрами бўлади”. ²⁰ Улар Бенямин ўғилларига буюриб дедилар: “Боринглар ва узумзорларга ўтириб, пойлаб туриб, ²¹ қараб туринглар. Шилўҳ қизлари давра қуриб, рақс тушгани чиққанларида, узумзорлардан чиқинглар, ҳар бирингиз ўзингизга Шилўҳ қизларидан хотин қилиб олиш учун тутиб олинглар ва Бенямин ерига олиб боринглар. ²² Уларнинг оталари ёки биродарлари бизнинг олдимизга шикоят қилиб келсалар, биз уларга: Улар учун бизни кечиринглар, чунки биз уруш пайтида уларнинг ҳар бири учун қизларни ола олмадик, сизлар ҳам уларга бермадингизлар. Энди сизлар айбдорсизлар,- деймиз”. ²³ Бенямин ўғиллари шундай қилдилар, улар даврадаги қизлардан ўз сонларига яраша қизларни олиб, уларни ўғирладилар. Сўнг ўз улушларига қайтиб кетдилар ва шаҳарлар қуриб, уларда яшай бошладилар. ²⁴ Ўша вақтнинг ўзида исроилликларнинг ҳар бири ўз қабиласига, ўз авлодига қайтди, у ердан ҳар бири ўз улушига кетди. ²⁵ Ўша кунларда Исроилда подшоҳ йўқ эди. Ҳар бир киши нима унга тўғри туюлса, шуни қилар эди.