1 ¹ Эфрайимнинг тоғидаги Раматайим-Тсофим шаҳрида Элканаҳ исмли бир одам бор эди. У Эфрайим қабиласидан бўлиб, Йерохамнинг ўғли, Элиҳунинг ўғли, Тўхуннинг ўғли, Зуфнинг ўғли эди. ² Элканаҳнинг Ханна ва Пенинна исмли иккита хотини бўлиб, Пениннанинг болалари бор эди. Ханна эса бефарзанд эди. ³ Шу одам ҳар йили Қўшинлар Худовандига сажда қилиш ва қурбонлик келтириш учун ўз шаҳридан Шилўҳга борар эди. У ерда Элий ва унинг икки ўғли – Ҳофни ва Пинехес – Раббийнинг руҳонийлари эдилар. ⁴ Элканаҳ қурбонлик келтирган кунида хотини Пениннага ҳамда унинг ҳамма ўғилу қизларига бир улушдан берар, ⁵ Ханнага эса икки баробар ортиқ улуш берар эди. Чунки у Ханнани яхши кўрар эди. Бироқ Раббий Ханнанинг бачадонини ёпиб қўйди. ⁶ Раббий Ханнанинг бачадонини ёпиб қўйганига нолиши учун кундоши Пенинна Ханнани хафа қилар эди. ⁷ Ҳар йили Ханна Раббийнинг уйига борганида, шу воқеа юз берар эди: кундоши Ханнани хафа қилар, у эса йиғлаб ҳеч нарса емас эди. ⁸ Эри Элканаҳ унга: “Ханна, нега йиғлаяпсан, нимага овқат емаяпсан? Нимага юрагинг қайғуряпти? Мен сен учун ўнта ўғилдан ҳам афзал эмасманми?!”- дер эди. ⁹ Бир куни улар Шилўҳда еб-ичиб бўлганларидан кейин, Ханна ўрнидан турди. Руҳоний Элий эса Раббийнинг маъбадига кириш ёнидаги курсида ўтирган эди. ¹⁰ Ханна кўнглида ғам чекиб, аччиқ-аччиқ йиғлади ва Раббийга ибодат қилиб, ¹¹ шундай ваъда берди: “Ё, Қўшинлар Худованди! Шу чўрингнинг қайғусига назар солиб эсласанг ва чўрингни унутмай, чўрингга бир ўғил ато этсанг, унда мен унинг барча кунларида уни Раббийга бераман, унинг бошига устара тегмайди”. ¹² Ханна Раббийнинг ҳузурида узоқ вақт ибодат қилгани учун Элий унинг оғзига қараб турар эди. ¹³ Ханна юрагида гапирар, овози эшитилмас, фақат лаблари қимирлар эди. Шунинг учун Элий Ханнани маст бўлса керак, деб ўйлаб: ¹⁴ “Қачонгача маст бўлиб юрасан? Энди шаробдан воз кеч!”- деди. Ханна эса жавобан деди: ¹⁵ “Йўқ, ҳазратим. Мен руҳан эзилган бир аёлман. Мен на шароб, на ароқ ичганман, фақат дилимни Раббийга тўкиб соляпман. ¹⁶ Бу чўрингизни ярамас қиз, деб ҳисобламанг, чунки шу пайтгача мен буюк ғам-қайғудан гапираётган эдим”. ¹⁷ Шунда Элий жавоб бериб: “Тинчликда боравер, Исроилнинг Худоси сен Ундан сўраган тилагингни бажо келтирсин”,- деди. ¹⁸ Ханна эса: “Чўрингиз ҳузурингизда илтифот топсин”,- деди. Шундай қилиб, шу аёл бориб овқат еди, унинг юзи аввалгидай ғамгин эмас эди. ¹⁹ Эртасига улар тонг саҳарда туриб, Раббийга сажда қилиб, Рамаҳга – ўз уйларига қайтиб келдилар. Элканаҳ ўз хотини Ханна билан қовушди, Раббий эса Ханнани эслади. ²⁰ Ханна ҳомиладор бўлди ва вақт-соати етиб ўғил туғди. У унга Шомуил, деб исм қўйди, чунки: “Уни Раббийдан тилаб олдим”,- дер эди. ²¹ Элканаҳ эса Раббийга йиллик қурбонлигини келтириш ва назрларини бажариш учун ўз хонадони билан бирга Шилўҳга борди. ²² Лекин Ханна бормади ва ўз эрига: “Гўдак кўкракдан айрилгандан кейин, уни олиб бораман. У Раббийнинг ҳузурида намоён бўлиб, доимий у ерда қолади”,- деди. ²³ Эри Элканаҳ эса унга деди: “Сенга нима маъқул бўлса, шундай қилавер. Уни тўйдириб эмизгунингча шу ерда қолавер. Фақат Раббий Ўз Сўзини барқарор қилсин”. Шундай қилиб, Ханна уйида қолиб, ўғлини кўкракдан ажратгунча уни эмизди. ²⁴ Уни кўкракдан айирганида, у билан бирга Шилўҳга бориб, уч ёшли буқа, бир эфа ун ва бир меш шароб олиб, ўғлини Раббийнинг уйига олиб келди. Бола ҳали ёш эди. ²⁵ Буқани сўйиб, болани Элийнинг олдига олиб келдилар. ²⁶ Шунда Ханна: “Ҳазратим, жонингиз омон бўлсин! Ҳазратим, мана шу ерда ҳузурингизда туриб, Раббийга ибодат қилган ўша аёлман. ²⁷ Мен мана шу бола учун ибодат қилган эдим, Раббий эса Ундан сўраган тилагимни бажо келтирди. ²⁸ Шунинг учун мен уни Раббийга бағишлаяпман. Ҳаётининг барча кунларида у Раббийга бағишлангандир”,- деб айтиб, у ерда Раббийга сажда қилди.