¹ E estaba doente un certo home de nome Lázaro, de Betania, a aldea de María e da súa irmá Marta. ² María, que tiña ao seu irmán Lázaro doente, foi a que unxiu ao Señor con perfume e secoulle os pes cos seus cabelos. ³ As dúas irmás mandaron recado a Xesús: Señor, olla, o que tí amas está doente. ⁴ Cando o ouviu Xesús dixo: Esta efermidade non é para morte, senón para a gloria de Deus, para que o Fillo de Deus sexa glorificado por ela ⁵ E Xesús amaba a Marta, a súa irmá e a Lázaro. ⁶ Cando ouviu, pois, que Lázaro estaba doente, entón quedouse dous días máis no lugar onde estaba. ⁷ Logo, despois disto, dixo aos seus discípulos: Imos outra vez a Xudea ⁸ Os discípulos dixéronlle: Rabí, hai pouco que os xudeos procuraban lapidarte, e vas outra vez alá? ⁹ Xesús respondeu: Non hai doce horas no día? Se algún anda de día non tropeza, porque ve a luz deste mundo. ¹⁰ Pero se algún anda de noite, tropeza, porque a luz non está nel. ¹¹ Dixo isto, e logo disto engadiu: O noso amigo Lázaro adormeceu; vou espertalo. ¹² Entón os discípulos dixéronlle: Señor se adormeceu, salvarase. ¹³ Pero Xesús falara da morte de Lázaro máis eles creron que falaba literalmente do sono. ¹⁴ Entón Xesús, por iso, díxolles claramente: Lázaro morreu; ¹⁵ e por causa de vós, alégrome de non ter estado alí, para que creades. Pero imos onde el está. ¹⁶ Tomás, chamado o Dídimo, dixo entón aos seus condiscípulos: Vamos nós tamén para morrer con el. ¹⁷ Chegou, pois, Xesús e encontrou que xa había catro días que estaba no sepulcro. ¹⁸ Betania estaba perto de Xerusalem, como a tres kilómetros; ¹⁹ e moitos dos xudeos viñeran a casa de Marta e María, para consolalas pola morte do seu irmán. ²⁰ Entón Marta, cando ouviu que Xesús viña, saiulle ao encontro, pero María ficou sentada na casa ²¹ E Marta dixo a Xesús: Señor, se houbeses estado aquí o meu irmán non tería morrido. ²² Con todo, eu sei que todo o que pidas a Deus, Deus cho concederá. ²³ Xesús díxolle: O teu irmán resucitará. ²⁴ Marta contestoulle: Eu sei que resucitará na resurreción, no día final. ²⁵ Xesús díxolle: Eu son a resurreción e a vida; o que cre en min, aínda que morrera, vivirá, ²⁶ e todo o que vive e cre en min, xamáis morrerá, credes isto? ²⁷ Ela díxolle: Si Señor, eu crin que tí es o Cristo, o Fillo de Deus, o Que Ven, ao mundo. ²⁸ E logo de dicer isto, foise e chamou a súa irmá María, decíndolle en segredo: O Mestre está aquí, e chámate. ²⁹ Tan pronto como ela o ouviu, ergueuse de súpeto, e foi xunto el. ³⁰ Pois Xesús aínda non entrara na aldea, senón que todavía estaba no lugar onde Marta o encontrara. ³¹ Entón os xudeos que estaban con ela na casa consolándoa, cando viron que María se ergueu con presa e saíu, seguírona, supoñendo que ía ao sepulcho a chorar alí. ³² Cando María chegou onde estaba Xesús, ao velo, botouse entón aos seus pés, decíndolle: Señor, se houbeses estado aquí, o meu irmán non tería morrido. ³³ E cando Xesús a viu chorar, e aos xudeos que viñeran con ela chorando tamén, conmoveuse profundamente no espíritu, e entristeceuse, ³⁴ e dixo: Onde o puxestes? Dixéronlle: Señor ven e mira. ³⁵ Xesús chorou. ³⁶ Por iso os xudeos dicían: Ollade como o amaba. ³⁷ Pero algúns deles dixeron: Non podía este, que abriu os ollos ao cego, ter evitado tamén que morrera Lázaro? ³⁸ Entón Xesús, de novo conmovido profundamente no seu interior, foi ao sepulcro. Era unha cova, e tiña unha pedra posta sobre ela. ³⁹ Xesús dixo: Quitade a pedra. Marta, irmá do que morrera díxolle: Señor, xa cheira, porque hai catro días que morreu. ⁴⁰ Xesús díxolle: Non che dixen que se cres verás a gloria de Deus? ⁴¹ Entón quitaron a pedra. Xesús alzou os ollos ao alto e dixo: Pai douxe as grazas porque me ouviches. ⁴² Eu sabía que sempre me ouves; pero díxeno por causa da multitude que está a redor meu, para que crean que ti me enviaches ⁴³ Habendo dito isto, berrou con voz forte: Lázaro, ven fora! ⁴⁴ E o que estivera morto saíu, os pés e as máns atadas con vendas, e o rostro envolto nun lenzo. Xesús díxolles: desatádeo e deixadeo ir ⁴⁵ Por isto moitos dos xudeos que viñeran ver a María, e viron o que Xesús fixera, creron nel. ⁴⁶ Pero algúns deles foron onda os fariseos e lles contaron o que Xesús fixera. ⁴⁷ Entón os principais sacerdotes e os fariseos convocaron un concilio, e dicían: Que faremos? Porque este home fai moitos sinais. ⁴⁸ Se lle deixamos seguir así, todos van crer nel, e os románs virán e quitarannos o noso lugar e a nosa nazón. ⁴⁹ Pero un deles, Caifás, que era sumo sacerdote ese ano, díxolles: Vós non sabedes nada, ⁵⁰ nen tendes en conta que máis vos convén que un home morra polo pobo, e que toda a nazón non pereza. ⁵¹ Agora ben, non dixo isto de si mesmo, senón que sendo sumo sacerdote ese ano, profetizou de que Xesús ía morrer pola nazón; ⁵² e non só pola nazón, senón tamén para xuntar nun ao Fillos de Deus que están dispersos. ⁵³ Así que, desde ese día conspiraron xuntos para matalo. ⁵⁴ Por iso Xesús xa non andaba publicamente entre os xudeos, senón que foise dalí á rexión perto do deserto, a unha cidade chamada Efraín; e quedouse alí cos discípulos. ⁵⁵ E estaba próxima a Pascoa dos xudeos, e moitos da rexión subiron a Xerusalem antes da Pascoa para se purificar. ⁵⁶ Entón buscaban a Xesús, e estando eles no templo, decíanse o uns aos outros: Que vos parece? Que non virá á festa?. ⁵⁷ E os principais sacerdotes e os fariseos diran ordes de que se alguén sabía onde estaba Xesús, dise aviso para prendelo