Pasal 13

1 Kolok aku dapat bacakap dalam bahaso-bahaso manusio dan paro malekat, tatapo tak mampunyoi kasih, aku adolah gong nang babunyi dan canang nang gemerencing. 2 Kolok aku mampunyoi karunio banubuat dan mangatahui samuo rahasio dan samuo pangatahuan, dan kolok aku mamiliki samuo iman untuk mamindahkan gunung-gunung, tapi kolok tak punyo kasih, tak ado apo-aponyolah aku. 3 Kolokpun aku mamborikan samuo hartaku ondak mangasih makan samo orang miskin, dan manyorahkan tubuhku ondak dibakar, tapi, kolok tak punyo kasih, sikitpun tak ado gunonyo samoku. 4 Kasih tu basabar, dan bamurah hari, kasih tu tak camburu, tak mamogahkan diri, dan tak sombong, 5 tak malakukan nang tak elok, tak mancari kapontingan diri sandiri, tak mudah marah, tak mamparhitungkan kasalahan orang lain, 6 tak basukocito atas katidakbonaran, malainkan basukocito basamo kabonaran. 7 Kasih tu tahan manganggung sagalo sasuatu, mamparcayoi sagalao sasuatu, mangharapkan sagalo sasuatu, dan sabar mananggung sagalo sasuatu. 8 Kasih tak pornah barakhir, namun, kolok ado nubuatan-nubuatan, akan ditiadokan, kolok ado bahaso-bahaso, akan di hontikan, dan kolok ado pangatahuan, akan lonyap. 9 Korno, kito mangatahui sabagian sajo dan kito banubuat sabagian sajo. 10 Namun, pas nang sampurno tu tibo, nang sabagian tu akan dilonyapkan. 11 Pas aku budak-budak, aku bacakap kayak budak-budak, aku bapikir macam budak-budak, dan manghitung-hitung macam budak-budak, Pas aku dah bosar, aku maninggalkan hal-hal nang budak-budak tu. 12 Karono kinin kito manengok dalam kaco sacaro samar-samar, tatapi kamudian muko dengan muko. Kinin, aku hanyo mangonal sabagian, tatapi kamudian aku akan mangonal saponuhnyo, samo macam aku jugo tolah dikonali saponuhnyo. 13 Jadi, kinin, katigo hal ni nang totap tinggal, adolah iman, pangharapan dan kasih, tapi nang tarbosar daro katigonyo adolah kasih.