¹ ۱۔ قوماں کیوں غصے وچ آئیاں نیں تے لوک کیوں چوٹھے خیال بن دے نیں ² ۲۔ خداوند تے اوہدے ممسوح دے خلاف دھرتی دے بادشاہ سِر چک دے نیں تے حاکم رَل میل متے پکاندے نیں ³ ۳۔ چلو اوہناں دے بندپنیے تے اوہناں دیاں پھاہیاں گلوں لا سُٹیے۔ ⁴ ۴۔ اوہ جیہڑا ارشاں والا اے ہسدا اے تے خداوند اوہناں نوں چگ دا اے ⁵ ۵۔ فیر اپنے غُصے وچ اوہناں نال کلام کردا تے اپنے قہر وچ اوہناں نوں پریشان کردا اے۔ ⁶ ۶۔ میں تے اپنے پاک پہاڑ صیہون اُتے اپنا بادشاہ مقرر کیتا اے۔ ⁷ ۷۔ میں خداوند دا فرمان سُناواں گا خداوند نیں مینوں آکھیا توں میرا پُتر ایں توں میتھوں جمیا ایں ⁸ ۸۔ میتھوں مانگ تے میں قوماں تیری میراث تے دھرتی دیاں حداں دا تینوں مالک بنادَیا ں گا ۔ ⁹ ۹۔ تُوں اوہناں تے لوہے دے کھونڈ نال راج کریں گا تے نالے اوہناں نوں کمہار دے بھانڈے وانگ پنیں گا ¹⁰ ۱۰۔ اے بادشاہوں ہن اے گل پلے بنو تے حاکمو تربیت حاصل کرو ¹¹ ۱۱۔ ڈردے ہوئے خداونددی بندگی کرو تے اوہدیاں خوشیاں مناؤ ¹² ۱۲۔ کمبھ دے ہوئے اوہدی عطاعت کرو اینج ناں ہووے پئی اوہ غصے وچ آوے تے تُسی راہ وچ ای مر جاؤ جد کے اوہداغضب چھیتی بھڑکن والا اے پر اوہدے سارے پناہ گیردھن نیں۔