1
۔ تے زیف ؔ دے لوکی جِبعہؔ وِچ ساؤل ؔ دے کول ائے تے آکھیا۔ویکھو ! داؤُؔد حکیلہؔ دی پہاڑی چہ جیہڑی ویرانے دے اَگے آ، لُکیا ہویا اے ۔
2
۔ تدھ ساؤلؔ اُٹھیا تے اسرائیلؔ چوں تِن ہزار چُنے ہوئے بندے نال لے کے زیفؔ دے ویرانے وَل گیا ۔ تان جو زیفؔ دے ویرانے چہ داؤُؔد نُوں لبھے ۔
3
۔ تے ساؤلؔ حکیلہؔ دی پہاڑی تے ویرانے دے اَگے راہ چہ ڈیرا لایا۔ تے داؤُؔد ویرانے چہ رہندا سی ۔ جیہدوں اوہنے ویکھیا ۔ پئی ساؤلؔ اوہدے مگر ویرانے چہ آؤندا اے ۔
4
۔ تے داؤُؔد نے مُخبر گھلے تے پکا پتا لوایا پئی ساؤل ؔ آیا سی ۔
5
۔ تدھ داؤُؔد اُٹھیا ۔ تے اوس تھاں تے آیا ۔ جِتھے ساؤلؔ دا ڈیرا سی ۔ تے اوہ تھاں ویکھی جِتھے ساؤلؔ تے اوہدے لشکر دا سردار نیر ؔ دا پُتر ابنیرؔ سوندے سَن ۔ تے ساؤلؔ تنبو چہ سوندا سی۔ تے لوکی اوہدے آلے دوالے ڈیرے لائے سَن۔
6
۔ تدھ داؤُؔد نے اخیملکؔ ، حتی اوریاہؔ تے یُوآب ؔ دے بھرا ضرویاہؔ دا پُتر ابیشے ؔ نال کلام کرکے آکھیا پئی ساؤلؔ دے ڈیرے چہ میرے نال کون جائے گا ۔ تے ابیشےؔ نے آکھیا ۔میں تیرے نال جاواں گا ۔
7
۔ جد کہ داؤُؔد تے ابیشےؔ رات دے ویلے لوکاں وَل آئے تے ویکھو ساؤلؔ خیمے چہ لما پیا ہوئیا سو رئیا سی ۔ تے اوہدی برچھی اوہدے سِر دے نیڑے زمین وِچ کھُبی سی۔ تے ابنیرؔ تے لوکی اوہدے داولے سو رئے سَن ۔
8
۔ تے ابیشے ؔ نے داؤُؔد نُوں آکھیا ۔ پئی اَج خُدا نے تیرے ویری نُوں تیرے ہَتھ چہ کر دِتا اے ۔ سو مینوں اجازت پئی میں اوہنوں ایسے برچھی نال زمین چہ اِک ای وار نال وِنھ دئیاں ۔ تے میں دوُجے وار ناں لاواں گا ۔
9
۔ داؤُؔد نے ابیشےؔ نُوں آکھیا ۔ ایہنوں جانو ناں مار ۔ کیوں جو کون اے ؟ جیہڑا خُداوند دے مسحّ کیتے ہوئے تے ہَتھ چُکے تے بے دوسا رہے ۔ تے داؤُؔد نے آکھیا زندہ خُداوند دی سونہہ ۔ خُداوند ای اپنے اوہنوں مارے گا ۔ یاں اوہدا دیہاڑا آوے گا تے مرے گا ۔ یاں جیہدوں لڑائی چہ جاوے گا تے ماریا جاوے گا ۔
10
۔ خُداوند ناں کرے ۔ پئی میں خُداوند دے مسحّ کیِتے ہوئے تے اَپنا ہَتھ چُکاں ۔ہُن ایہہ برچھی اوہدے سِر دے کولوں تے پانی دا کُجا لے لے ۔ تےاسیں چلے جایئے ۔
11
۔ تےداؤُؔد نے اوہ برچھی تے پانی دا کُجا ساؤلؔ دے سِر دے کول وں لے لئی ۔ تے اوہ دونویں ٹُر پئے ۔ تے کِسے نے ویکھیا تے ناں جانیا تے ناں کوئی جاگیا ۔ کیوں جو اوہ سارے سو رہے سَن ، ایس لئی پئی خُداوند وَلوں اوہناں تے ڈوُنگھی نیند آئی سی ۔
12
۔ تے داؤُؔ د دوُجے پاسے ٹُر گیا ۔ تے اِک پہاڑ دی ٹیسی تے دوُر جا کے کھلو گیا ۔ تے اوہناں دے وِچکار دوُر دا پندھ سی ۔
13
۔ تے داؤُدؔ نے لوکاں نُوں تے نیر کوزؔ دےپُتر ابنیرؔ نُوں اُچی آواز نال سدیا ۔ تے آکھیا ۔ ابنیر ؔ تُوں جواب نئیں دیندا ۔
14
۔ ابنیرؔ نے جواب چہ آکھیا تُوں کون ایں ۔ جیہڑا بادشاہ نُوں سددا اے ۔
15
۔ تے داؤُؔد نے ابنیرؔ نُوں آکھیا ۔ کیہ تُوں مریا نئیں ۔ تے تیرے وانگوں اسرائیلؔ چہ کون اے؟ سو کیوں تُو اپنے آقا بادشاہ دی حفاظت ناں کیِتی ۔ کیوں جو لوکاں چوں اِک بندہ آیا ۔ تاں جو تیرے تیرے آقا بادشاہ نُوں جانو مارے ۔
16
۔ ایہہ گَل جیہڑی تُوں کیِتی چنگی نئیں کیِتی ۔ زندہ خُداوند دی سونہہ تُوں موت دی سزا پاویں گا ۔ کیوں جو تُوں اَپنے آقا خداوند دے مسحّ کیتے ہوئے دی حفاظت ناں کیِتی ۔ ہُن ویکھ پئی بادشاہ دی برچھی تے پانی دا کُجا جیہڑی بادشاہ دے سِر دے کول سی کِتھے آ؟
17
۔ تدھ ساؤلؔ نے داؤُؔ د دی آواز سیانی ۔ تے اوہنوں آکھیا ۔ اے میرے پُتر داؤُؔد کیہ اے تیری آواز نئیں ؟ داؤُؔد نے آکھیا ۔ اے میرے آقا بادشاہ ایہہ میری ای آواز اے ۔
18
۔ فئیر داؤُؔد نے آکھیا اے میرے آقا تُوں کیوں اَپنے خادم دی مگر پیا ایں ۔ میں کیہ کیتا اے ؟ تے کیہڑا بھیڑا کم میرے ہَتھوں ہویا اے ؟
19
۔سو اے میرے آقا بادشاہ ایس ویلے اَپنے خادم دی گَل سُن ۔ جیکر خُداوند نے تینوں میرے خلاف چُکیا اے تے اوہ ہدیہ قبول کر لوے ۔ تے جیکر بنی آدم نے اینج آکھیا تے اوہ خُداوند دے اَگے لعنتی ہویا ۔ کیوں جو اوہناں نے اَج دے دیہاڑے مینوں کڈھ دِتا پئی میں خُداوند دی میراث وِچ گِنیا ناں گیا تے آکھیا ۔ پئی جا دوُسرے بُتاں دی بندگی کر۔
20
۔ ہُن خُداوند دے اَگے میری رَت دھرتی تے ناں ڈِگے ۔کیوں جو اسرائیل ؔ دا بادشاہ میری جِنڈری دے لبھن چہ نَکلیا ۔ جِس طرحاں پئی پہاڑیاں چہ تِتر نُوں لبھیا جاندا اے ۔
21
۔ تدھ ساؤل ؔ نے آکھیا ۔ میرے کولوں بھُل ہوئی ۔ ائ میرے پُتر ۔ داؤُؔد پَرت آ۔ کیوں جو میں فئیر تینوں ناں ستاواں گا ۔ ایس لئی پئی تیران اَکھاں چہ میری جان اَج دے دیہاڑے مہنگی ہوئی ۔ تے میں نادانی دا کَم کیِتا تے بوہت وڈی بھُل کیِتی۔
22
۔ داؤُؔد نے جواب چہ آکھیا ۔ ایہہ بادشاہ د ی برچھی اے ۔ جواناں وِچوں اِک ایدھر آوے ۔ تے ایہنوں لے جان ۔
23
۔ تے خُداوند ہر اِک نُوں اوہدی چنگیائی تے ایمانداری دے پاروں اَجر دے کے خُداوند نے اَج تینوں میرے ہَتھ چہ کیِتا ۔ پر میں ناں چاہئیا پئی خُداوند دے مسحّ کیتے ہوئے تے اپنا ہتھ چُکاں۔
24
۔ تے جِس طرحاں اَج دے دیہاڑے تیری جِندڑی میری اِکھاں چہ عِزت والی جاپی ۔ میری جان وی خُداوند دی اَکھاں چہ عِزت والی ہووے ۔ تے اوہ مینوں سراے غماں توں چُھڈائے ۔
25
۔ تدہ ساؤلؔ نے داؤُؔد نُوں آکھیا ۔ برکت وال ایں تُوں ۔ اے میرے پُتر ! داؤُؔد کیوں جو تُوں اَپنے کماں چہ کامیاب ہوویں گا ۔ تے ضرور فتح پاویں گا ۔ فیر داؤُؔد اَپنی راہ ٹُر گیا ۔ تے ساؤلؔ اَپنی تھاں تے پَرت گیا ۔