1

¹ ในสมัยเมื่อผู้วินิจฉัยปกครองอยู่นั้น มีการกันดารอาหารเกิดขึ้นในแผ่นดิน และมีชายคนหนึ่งจากเบธเลเฮ็มในเขตยูดาห์ได้ไปที่แผ่นดินโมอับพร้อมกับภรรยาและบุตรชายสองคนของเขา ² ชายคนนี้ชื่อว่าเอลีเมเลค ภรรยาของเขาชื่อว่านาโอมี และบุตรชายทั้งสองของเขาชื่อว่า มาห์โลน และคิลีโอน พวกเขาเป็นคน เอฟราธาห์จากเบธเลเฮ็มในเขตยูดาห์ พวกเขามาถึงแผ่นดินโมอับและอาศัยอยู่ที่นั่น

³ แล้วเอลีเมเลคผู้เป็นสามีของนาโอมีก็เสียชีวิต และเธอถูกทิ้งให้อยู่กับบุตรชายสองคน ⁴ บุตรเหล่านี้ได้หญิงโมอับมาเป็นภรรยา คนหนึ่งชื่อว่าโอรปาห์ และอีกคนหนึ่งชื่อว่ารูธ พวกเขาอาศัยอยู่ที่นั่นเป็นเวลาประมาณสิบปี ⁵ แล้วทั้งมาห์โลนและคิลีโอนก็เสียชีวิต เหลือไว้แต่นาโอมี โดยปราศจากสามีและบุตรชายทั้งสองคนของเธอ

⁶ แล้วนาโอมีจึงตัดสินใจออกจากโมอับพร้อมกับบุตรสะใภ้ทั้งหลายของเธอและกลับไปยังยูดาห์ เพราะเธอได้ยินขณะที่อยู่ในแผ่นดินโมอับว่า พระยาห์เวห์ได้ช่วยเหลือประชากรของพระองค์และประทานอาหารให้แก่พวกเขาแล้ว ⁷ ดังนั้นเธอจึงออกจากสถานที่ที่เธอเคยอาศัยอยู่พร้อมกับบุตรสะใภ้ทั้งสองคนของเธอ และพวกเธอจึงเดินลงไปตามถนนเพื่อกลับไปยังแผ่นดินยูดาห์

⁸ นาโอมีพูดกับบุตรสะใภ้ทั้งสองคนว่า "พวกเจ้าแต่ละคนจงกลับไปยังบ้านของมารดาของพวกเจ้าเถิด ขอพระยาห์เวห์สำแดงความกรุณาต่อพวกเจ้า เหมือนอย่างที่พวกเจ้าได้สำแดงความกรุณาต่อผู้ที่ล่วงลับและต่อฉัน ⁹ ขอองค์พระผู้เป็นเจ้าประทานการพักสงบให้แก่พวกเจ้าในบ้านของสามีคนใหม่ของพวกเจ้าแต่ละคนเถิด" แล้วนาโอมีจึงจุบลาบุตรสะใภ้ทั้งสอง และพวกเธอก็พูดเสียงดังขึ้นและร้องไห้

¹⁰ พวกเขาจึงพูดกับเธอว่า อย่าเลย พวกเราทั้งสองจะกลับไปกับท่านไปถึงชนชาติของท่าน ¹¹ แต่นาโอมีพูดว่า "ลูกสาวของฉันเอ๋ย จงกลับไปเถิด ทำไมพวกเจ้าจะไปกับฉัน? ฉันจะยังมีบุตรชายในครรภ์เพื่อจะมาเป็นสามีของพวกเจ้าได้อีกอย่างนั้นหรือ? ¹² ลูกสาวของฉันเอ๋ย จงกลับไปเถิด ไปตามทางของพวกเจ้า เพราะฉันเองก็แก่เกินกว่าที่จะมีสามีได้อีก ถ้าหากฉันบอกว่า "ฉันหวังว่า ฉันจะได้สามีคนหนึ่งในคืนนี้ และให้กำเนิดบุตรชายทั้งหลาย

¹³ แล้วพวกเจ้าจะรอคอยจนกว่าพวกเขาจะเติบโตอย่างนั้นหรือ? พวกเจ้าจะรอคอยและไม่แต่งงานกับชายคนใหม่เวลานี้หรือ? อย่าเลย ลูกสาวของฉันเอ๋ย มันจะกลายเป็นความเศร้าโศกอย่างใหญ่หลวงสำหรับฉันมากกว่าเป็นความเศร้าโศกให้แก่พวกเธอ เพราะพระหัตถ์ของพระยาห์เวห์ได้หันมาต่อสู้ฉันแล้ว" ¹⁴ แล้วบรรดาบุตรสะใภ้ของเธอก็เปล่งเสียงร้องไห้อีกครั้งหนึ่ง โอรปาห์ได้จุบลาแม่สามีของเธอ แต่รูธยังคงกอดเธอเอาไว้แน่น

¹⁵ นาโอมีพูดว่า "ฟังนะ พี่สะใภ้ของเจ้าได้กลับไปหาชนชาติและพระทั้งหลายของเขาแล้ว เจ้าจงกลับไปพร้อมกันกับพี่สะใภ้ของเจ้าเถิด" ¹⁶ แต่รูธพูดว่า "ขอโปรดอย่าทำให้ฉันไปจากท่านเลย เพราะไม่ว่าท่านจะไปที่ไหน ฉันจะไปด้วย ท่านอยู่ที่ไหน ฉันก็จะอยู่ด้วย ชนชาติของท่าน จะเป็นชนชาติของฉัน และพระเจ้าของท่านก็จะเป็นพระเจ้าของฉัน

¹⁷ ท่านตายที่ไหน ฉันก็จะตายและถูกฝังเอาไว้ที่นั่น ขอพระยาห์เวห์ลงโทษฉัน และยิ่งกว่านั้นขอให้มีเพียงความตายเท่านั้นที่จะแยกเราออกจากกันได้ ¹⁸ เมื่อนาโอมีเห็นว่ารูธมีความตั้งใจจริงที่จะไปพร้อมกับเธอ เธอจึงไม่โต้เถียงกับรูธอีก

¹⁹ ดังนั้นทั้งสองคนจึงเดินทางมาจนถึงเบธเลเฮ็ม เมื่อพวกเขามาถึงที่เบธเลเฮ็ม ผู้คนทั้งเมืองต่างก็มีความตื่นเต้นในการกลับมาของพวกเขา พวกผู้หญิงพูดว่า "นี่คือนาโอมีใช่ไหม?" ²⁰ แต่นาโอมีพูดกับพวกเธอว่า "อย่าเรียกฉันว่านาโอมีเลย จงเรียกฉันว่าขมขื่นเถิด เพราะองค์ผู้ทรงฤทธิ์ได้กระทำต่อฉันอย่างขมขื่นยิ่งนัก

²¹ ฉันออกไปฉันมีทุกอย่างบริบูรณ์ แต่พระยาห์เวห์ได้นำฉันกลับบ้านมาด้วยความว่างเปล่า แล้วทำไมพวกเจ้าจึงเรียกฉันว่านาโอมี ดูสิ พระยาห์เวห์ได้ลงโทษฉัน องค์ผู้ทรงฤทธิ์ได้กระทำให้ฉันเจ็บปวดรวดร้าว" ²² ดังนั้นนาโอมีและรูธชาวโมอับผู้เป็นบุตรสะใภ้ของเธอ ได้กลับมาจากแผ่นดินโมอับ พวกเธอมาถึงเบธเลเฮ็มในช่วงเริ่มต้นฤดูเก็บเกี่ยวข้าวบาร์เล่ย์