¹ Agora ben, pola súa parte o primeiro pacto tiña regras de culto e un santuario terreal. ² Porque fora preparado un tabernáculo na parte anterior onde estaban o candelabro, a mesa e os pans da proposición; este é o lugar santo. ³ E tras o segundo veo estaba a parte do tabernáculo chamado o lugar santísimo, ⁴ que tiña o altar de ouro do incenso e a arca do pacto cuberta toda de ouro, na que había unha urna de ouro que contiña o maná e a vara de Aarón que reverdeceu, e as táboas do pacto; ⁵ e sobre ela estaban os querubíns de gloria que daban sombra ao propiciatorio; pero non se pode falar agora destas cousas en detalle. ⁶ Dispostas estas cousas deste xeito, certamente entraban no primeiro tabernáculo os sacerdotes decontino para dar culto a Deus. ⁷ Pero no segundo só entraba o sumo sacerdote unha vez no ano, non sen levar sangue, que ofrecía por si mesmo e polos erros que por ignorancia eran cometidos polo pobo; ⁸ dando a entender isto o Espírito Santo: que namentres o primeiro tabernáculo permanecera en pé, o camiño ao lugar santísimo non sería descuberto; ⁹ cousa que é simbolo para este tempo, segundo o que se presentan ofrendas e sacrificios que non poden facer perfecto na súa conciencia o que está a facer ese servizo, ¹⁰ posto que só teñen que ver con comidas e bebidas, e diferentes lavamentos e ordenanzas para o corpo, impostas ata o tempo sinalado da reforma. ¹¹ Pero cando Cristo aparaceu como Sumo Sacerdote das boas cousas vindeiras, a través dun tabernáculo meirande e perfecto, non feito por mans, é dicir, non desta creación, ¹² e non por medio do sangue de chibos e becerros, senón por medio do seu propio sangue, entrou ao lugar santísimo unha vez para sempre asegurando así a redención eterna. ¹³ Porque se o sangue dos chibos e dos touros, e a cinza da becerra esparexida sobre os que se contaminaron, santifican para a purificación da carne, ¹⁴ canto máis o sangue de Cristo, quen polo Espírito eterno se ofreceu a si mesmo sen mancha a Deus, limpará a vosa conciencia de obras mortas para servir o Deus vivo? ¹⁵ Polo tanto é mediador dun novo pacto, para que por unha morte para a redención das transgresións durante o primeiro pacto, os que foron chamados reciban a promesa da herdanza eterna. ¹⁶ Porque onde hai testamento, é preciso que aconteza a morte do testador. ¹⁷ Pois un testamento é válido en caso de morte, xa que non entra en vigor mentres vive o testador. ¹⁸ De onde, nin sequera o primeiro entrou en vigor sen sangue; ¹⁹ porque unha vez proclamados por Moisés tódolos mandamentos da lei a todo o pobo, collendo o sangue dos becerros e dos chibos, con auga, lá, escarlata e hisopo, asperxeu non só o rolo senón tamén a todo o pobo, ²⁰ dicindo: "Este é o sangue do pacto que Deus vos mandou". ²¹ E do mesmo xeito asperxeu con sangue todo o tabernáculo e tódolos utensilios do servizo. ²² E segundo a lei, case todo é purificado con sangue, e non hai perdón sen derramamento de sangue. ²³ Daquela, foi necesario que a representación destas cousas celestiais foran purificadas deste xeito, pero as cousas celestiais mesmas, tiñan que selo con sacrificios mellores ca estes. ²⁴ Porque non entrou Cristo nun santuario feito por mans, representación do verdadeiro, senón no mesmo ceo, para presentarse agora na presenza de Deus por nós. ²⁵ E non para ofrecerse repetidamente a si mesmo, como entra o sumo sacerdote no lugar santísimo unha vez no ano con sangue alleo; ²⁶ doutro xeito, sería necesario que padecera unha e outra vez dende a fundación do mundo, pero agora foi manifestado unha vez por todas na consumación dos tempos, para quitar o pecado por medio do sacrificio de si mesmo. ²⁷ E así como está establecido para as persoas que morran unha soa vez, e despois disto o xuízo, ²⁸ así tamén o Mesías foi ofrecido unha vez e para sempre para levar sobre El os pecados de moitos, e ha aparecer por segunda vez, sen ter nada que ver co pecado, para salvación dos que o agardan con ansia.