¹ Fe é, polo tanto, o fundamento das realidades que se esperan, a proba das cousas que non se ven. ² É por ela que foron aprobados os nosos ancestros. ³ Pola fe é que entendemos que o universo foi constituído pola palabra de Deus, de xeito que o que se ve foi feito do que non se vía. ⁴ Pola fe Abel ofreceu a Deus un mellor sacrificio que Caín, polo que acadou a aprobación de xusto, dando Deus testemuño das súas ofrendas, e mesmo morto aínda fala por medio dela. ⁵ Pola fe Henoc foi levado ao ceo para non ver morte; e non foi atopado porque Deus o trasladou; porque antes de ser levado recibiu testemuño de ter agradado a Deus. ⁶ E sen fe é imposible agradalo; porque cómpre que o que se achega a Deus crea que El existe e que recompensa aos que o buscan. ⁷ Pola fe Noé, sendo advertido por Deus sobre as cousas que aínda non se vían, con temor preparou unha arca para a salvación da súa casa, e mediante esa fe condenou o mundo, chegando ser herdeiro da xustiza que é segundo a fe. ⁸ Pola fe Abraham, ao ser chamado, obedeceu, saíndo para un lugar que había recibir como herdanza; e saíu sen saber cara onde ía. ⁹ Foi pola fe que viviu como estranxeiro na terra da promesa como en terra allea, vivindo en tendas como Isaac e Xacob, coherdeiros da mesma promesa, ¹⁰ porque agardaba a cidade que ten alicerces, da que o seu arquitecto e construtor é Deus. ¹¹ Tamén a mesma Sara, sendo estéril, recibiu a forza para concebir, xa fóra do tempo natural, pois tivo por fiel a quen o prometera. ¹² Polo que tamén naceu dun (e este xa case morto) unha descendencia como as estrelas do ceo en número e innumerable coma a area que está á beira do mar. ¹³ Todos eles morreron en fe, sen recibiren as promesas, pero téndoas visto e aceptado con gusto dende lonxe, confensando que eran peregrinos e estranxeiros sobre a terra. ¹⁴ Porque os que din tales cousas, claramente dan a entender que andan á procura dunha patria. ¹⁵ E se en verdade estiveran a pensar naquela patria de onde saíron, estaban a tempo de se volver. ¹⁶ Pero en realidade desexaban unha patria mellor, é dicir, celestial. Por iso, Deus non se avergoña de ser chamado o seu Deus, pois tenlles preparada unha cidade. ¹⁷ Pola fe Abraham cando foi probado, ofreceu a Isaac; e o que recibira as promesas ofrecía o seu unixénito; ¹⁸ respecto do que se dixo: "En Isaac serache chamada descendencia". ¹⁹ El considerou que Deus era poderoso para levantar aínda de entre os mortos, de onde tamén, en sentido figurado, volveu recibilo. ²⁰ Pola fe Isaac bendixo a Xacob e a Esaú; aínda respecto a cousas futuras. ²¹ Pola fe Xacob, estando a morrer, bendiciu a cada un dos fillos de Xosé, e adorou apoiándose no extremo do seu caxato. ²² Pola fe Xosé, ás portas da morte, mencionou o éxodo dos fillos de Israel, e deu instrucións sobre os seus ósos. ²³ Pola fe Moisés, foi escondido polos seus pais ao nacer durante tres meses, porque viron que era un meniño fermoso e non tiveron medo do edicto do rei. ²⁴ Pola fe Moisés, xa grande, rexeitou ser chamado fillo da filla do faraón, ²⁵ escollendo máis ben ser maltratado co pobo de Deus, antes que gozar dos praceres temporais do pecado, ²⁶ tendo por maiores riquezas as aldraxes do Mesías que os tesouros de Exipto; porque tiña posta a mirada na recompensa. ²⁷ Pola fe saíu de Exipto sen lle ter medo á ira do rei, porque permaneceu firme como vendo o Invisible. ²⁸ Pola fe celebrou a Pascua e o asperxemento do sangue, para que o exterminador dos primoxénitos non os tocara. ²⁹ Pola fe atravesaron o mar Vermello como por terra seca, e cando procuraron pasar os exipcios, afogaron. ³⁰ Pola fe caeron os muros de Iericó, despois de seren rodeados por sete días. ³¹ Pola fe Rahab a prostituta non morreu cos desobedientes, por recibir os espías en paz. ³² E que más hei dicir? Pois non me chegaría o tempo para contar de Guideón, Barac, Sansón, Iefté, David, Samuel e os profetas; ³³ os que pola fe conquistaron reinos, fixeron xustiza, acadaron promesas, pecharon bocas de leóns, ³⁴ apagaron a violencia do lume, fuxiron do fío da espada; sendo febles, foron feitos fortes, fixéronse poderosos na guerra, puxeron en fuga a exércitos estranxeiros. ³⁵ As mulleres recibiron os seus mortos mediante a resurrección; outros foron torturados, non aceptando a súa liberación, para obter unha mellor resurrección. ³⁶ Outros experimentaron inxurias e azoutes, e mesmo cadeas e prisións. ³⁷ Foron apedrados, serrados, tentados, mortos a espada; andiveron de aquí para alá cubertos con peles de ovellas e de cabras; pasando fame, aflixidos, maltratados; ³⁸ o mundo non era digno deles! Errantes por desertos e montes, por covas e cavernas da terra. ³⁹ E todos eles, sendo aprobados pola súa fe, non recibiron a promesa, ⁴⁰ porque Deus tiña preparado algo mellor para nós, para que eles non foran feitos perfectos sen nós.