¹ E vin na man dereita do que estaba sentado no trono un pergamiño escrito por dentro e por fóra, pechado con sete selos. ² E vin a un anxo forte que pregoaba a grande voz: quen é digno de abrir o pergamiño e desatar os seus selos? ³ E ninguén, nen no ceo nen na terra nen baixo da terra, podía abrir o pergamiño, nen de miralo. ⁴ E choraba eu moito, porque non se hachou ninguén digno de abrir o pergamiño, nen de miralo. ⁵ Entón dime un dos anciáns: non chores; mira, o León da tribo de Xudá, a Raíz de David, venceu para abrir o libro e os seus sete selos! ⁶ E vin no medio do trono e dos catro seres vivintes, e no medio dos anciáns, un Año en pé, como sacrificado, que tiña sete cornos e sete ollos, que son os sete espíritos de Deus enviados por toda a terra. ⁷ E veu e tomou o libro da man dereita do que estaba sentado no trono. ⁸ E cando tomou o pergamiño, os catro seres vivintes e os vintecatro anciáns caeron rendidos diante do Año; con cadansúa cítara e tazóns de ouro cheos de incensos que son as oracións dos santos. ⁹ E cantan un novo canto, dicindo: digno é de tomar o pergamiño e de abrir os seus selos, porque ti foches sacrificado, e co teu sangue redimiches para Deus procedentes de toda tribo, lingua, pobo e nación. ¹⁰ E fixeches deles un reino de sacerdotes para o noso Deus, e reinarán sobre a terra! ¹¹ E mirando, oín a voz de moitos anxos arredor do trono, e dos seres vivintes e dos anciáns; e o número deles era unha multitude de milleiros e milleiros, ¹² que dicían a grande voz: Digno é o Año que foi inmolado, de tomar o poder, e a riqueza, e a sabedoría, e a forza e o honor, e a gloria e o loubor! ¹³ E a toda cousa creada que está no ceo, sobre a terra, baixo da terra e no mar, e a tódalas cousas que hai neles, oín dicir: ao que está sentado sobre o trono e ao Año sexa o louvor, e a honra e a gloria e o dominio por tólolos séculos. ¹⁴ E os catro seres vivintes dicían: amén! E os anciáns axeonlláronse e adoraron.