¹ Entón achegáronse a Xesús algúns escribas e fariseos de Xerusalén, dicindo: ² Por que os teus discípulos quebrantan a tradición dos anciáns? Pois non se lavan as mans cando comen pan. ³ E respondendo El, díxolles: Por que tamén vós quebrantades o mandamento de Deus por mor da vosa tradición? ⁴ Porque Deus dixo: «Honra ao teu pai e á túa nai», e: «Quen fale mal do seu pai ou da súa nai, que morra». ⁵ Pero vós dicides: «Calquera que diga ao seu pai ou á súa nai: “É ofrenda a Deus todo o meu con que puideses ser axudado”, non necesitará máis honrar ao seu pai ou á súa nai». ⁶ E así invalidastes a palabra de Deus por causa da vosa tradición. ⁷ Hipócritas! Ben profetizou Isaías de vós cando dixo: ⁸ «Este pobo cos beizos hónrame, pero o seu corazón está moi lonxe de min. ⁹ Mais en balde réndenme culto, ensinando como doutrinas preceptos de homes». ¹⁰ E chamando xunto a si á multitude, díxolles: Oíde e entendede: ¹¹ non é o que entra na boca o que contamina ao home; senón o que sae da boca, iso é o que contamina ao home. ¹² Entón, achegándose os discípulos, dixéronlle: Sabes que os fariseos escandalizáronse cando oíron as túas palabras? ¹³ Pero El contestou e dixo: Toda planta que o meu Pai celestial non plantase, será desarraigada. ¹⁴ Deixádeos; son cegos guías de cegos. E se un cego guía a outro cego, ambos caerán no foxo. ¹⁵ Respondendo Pedro, díxolle: Explícanos a parábola. ¹⁶ E El dixo: Tamén vós estades aínda faltos de entendemento? ¹⁷ Non entendedes que todo o que entra na boca vai ao estómago e logo elimínase? ¹⁸ Pero o que sae da boca provén do corazón, e iso é o que contamina ao home. ¹⁹ Porque do corazón proveñen malos pensamentos, homicidios, adulterios, fornicaciones, roubos, falsos testemuños e calumnias. ²⁰ Estas cousas son as que contaminan ao home; pero comer sen lavarse as mans non contamina ao home. ²¹ Saíndo Xesús de alí, retirouse á rexión de Tiro e de Sidón. ²² E velaquí, unha muller cananea que saíra daquela comarca, comezou a gritar, dicindo: Señor, Fillo de David, ten misericordia de min; a miña filla está terriblemente endemoniada. ²³ Pero El non lle respondeu palabra. E achegándose os seus discípulos, rogábanlle, dicindo: Aténdea, pois vén gritando tras nós. ²⁴ E respondendo El, dixo: Non fun enviado senón ás ovellas perdidas da casa de Israel. ²⁵ Pero achegándose ela, prostrouse diante del, dicindo: Señor, socórreme! ²⁶ E El respondeu e dixo: Non está ben tomar o pan dos fillos, e botarllo aos perrillos. ²⁷ Pero ela dixo: Si, Señor; pero tamén os perrillos comen das migallas que caen da mesa dos seus amos. ²⁸ Entón, respondendo Xesús, díxolle: Oh muller, grande é a túa fe; que che suceda como desexas. E a súa filla quedou sa desde aquel momento. ²⁹ E pasando Xesús de alí, viño xunto ao mar de Galilea, e subindo ao monte, sentou alí. ³⁰ E viñeron a El grandes multitudes traendo consigo cojos, lisiados, cegos, mudos e moitos outros enfermos e puxéronos aos seus pés e El sandounos; ³¹ de modo que o xentío marabillouse ao ver que os mudos falaban, os lisiados quedaban restaurados, os cojos camiñaban e os cegos vían; e glorificaron ao Deus de Israel. ³² Entón Xesús, chamando xunto a si aos seus discípulos, díxolles: Teño compaixón da multitude, porque fai xa tres días que están comigo e non teñen que comer; e non quero despedilos sen comer, non sexa que desfallezcan no camiño. ³³ E os discípulos dixéronlle: Onde conseguiriamos nós no deserto tantos pans para saciar a unha multitude tan grande? ³⁴ Xesús entón díxolles: Cantos pans tedes? E eles responderon: Sete, e uns poucos pececillos. ³⁵ E El mandou á multitude que se recostara no chan; ³⁶ e tomou os sete pans e os peixes; e despois de dar grazas, partiunos e empezou a dalos aos discípulos, e os discípulos ás multitudes. ³⁷ E comeron todos e saciáronse; e recolleron do que sobrou dos pedazos, sete canastras cheas. ³⁸ Os que comeron foron catro mil homes, sen contar as mulleres e os nenos. ³⁹ E despois de despedir ao xentío, subiu á barca e foi á rexión de Magadán.