¹ Polo tanto, tendo nós este ministerio, segundo a misericordia que recibimos, non desmaiamos; ² senón que renunciamos ás cousas que se fan ás agochadas con vergoña, non encamiñados con astucia, nen adulterando a palabra de Deus, senón que nos recomendamos a toda conciencia humana na presenza de Deus, para expoñer con claridade a verdade. ³ Pero se o noso evanxeo tamén está velado, para os que se perden está velado, ⁴ nos que o deus deste mundo cegou o entendemento dos incrédulos, para que non lles resplandeza a luz do evanxeo da gloria de Cristo, quen é a imaxe de Deus. ⁵ Porque non nos predicamos a nós mesmos, senón a Xesús o Cristo como Señor, pero a nós mesmos coma os vosos servos por medio de Xesús. ⁶ Porque o Deus que dixo: a luz resplandecerá da escuridade, é quen resplandeceu nos nosos corazóns para iluminación do coñecemento da gloria de Deus na face de Cristo. ⁷ Pero temos este tesouro en vasos de barro, para que a excelencia do poder sexa de Deus e non de noso, que ⁸ estamos atribulados en todo, mais non angustiados; en apuros, mais non desesperados; ⁹ perseguidos, mais non desamparados; derrubados, mais non destruídos. ¹⁰ Levando sempre no corpo a morte de Xesús por todas partes, para que tamén a vida de Xesús sexa manifestada no noso corpo. ¹¹ Porque nós, os que vivimos, somos entregados á morte constantemente por mor de Xesús, para que tamén a vida de xesús se manifeste no noso corpo mortal. ¹² De xeito que a morte opera en nós, pero en vós, a vida. ¹³ Pero tendo o mesmo espírito de fe, conforme ao que está escrito: crin, polo que tamén falei; tamén nós tamén cremos, e tamén falamos; ¹⁴ sabendo que o que resucitou ao Señor Xesús, hanos resucitar a nós con Xesús, e presentaranos xuntamente convosco. ¹⁵ Porque tódalas cousas son para o voso ben, para que abundando a graza por medio de moitos, a gratitute sobreabunde para a gloria de Deus. ¹⁶ Polo tanto, non desmaiamos, máis ben, mesmo que o noso exterior se vai desgastando, o interior vaise renovando día a día. ¹⁷ Porque esta leve tribulación momentánea, produce en nós un cada vez máis excelente e eterno peso de gloria, ¹⁸ non poñendo a nosa mira nas cousas que se ven, senón nas que non se ven; porque as que se ven son temporais, pero as que non se ven son eternas.