95

¹ ข้าแต่พระเจ้า ข้าพระองค์ทั้งหลายได้ยินกับหู บรรพบุรุษของข้าพระองค์ทั้งหลายได้บอกเล่าถึงพระราชกิจที่พระองค์ทรงกระทำในสมัยของพวกเขา ในสมัยโบราณนั้น ² พระองค์ได้ทรงขับชนชาติต่างๆ ออกไปด้วยพระหัตถ์ของพระองค์ แต่พระองค์ได้ทรงปลูกประชาชนของข้าพระองค์ทั้งหลายไว้ พระองค์ได้ทรงทำให้ประชาชนนั้นทุกข์ใจ แต่พระองค์ทรงกระจายประชาชนของข้าพระองค์ทั้งหลายออกไปในแผ่นดิน

³ เพราะพวกเขาไม่ได้รับแผ่นดินเป็นกรรมสิทธิ์ของตนได้โดยดาบของพวกเขาเอง และแขนของพวกเขาก็ช่วยพวกเขาไว้ไม่ได้ แต่โดยพระหัตถ์ขวาของพระองค์ และพระกรของพระองค์ และโดยความสว่างแห่งพระพักตร์ของพระองค์ เพราะพระองค์ได้ทรงชอบพระทัยในพวกเขา ⁴ ข้าแต่พระเจ้า พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์ของข้าพระองค์ ขอทรงมอบชัยชนะให้แก่ยาโคบด้วยเถิด

⁵ ข้าพระองค์ทั้งหลายจะผลักศัตรูล้มลงได้โดยพระองค์ ข้าพระองค์ทั้งหลายจะเหยียบบรรดาผู้ที่ลุกขึ้นต่อสู้ได้โดยพระนามของพระองค์ ⁶ เพราะข้าพระองค์จะไม่วางใจในคันธนูของข้าพระองค์ และดาบของข้าพระองค์ก็ช่วยข้าพระองค์ให้รอดไม่ได้

⁷ แต่พระองค์ได้ทรงช่วยข้าพระองค์ทั้งหลายให้รอดจากพวกศัตรูของข้าพระองค์ทั้งหลาย และทรงทำให้คนที่เกลียดชังข้าพระองค์ทั้งหลายได้อับอาย ⁸ ในพระเจ้า ข้าพระองค์ทั้งหลายได้อวดถึงพระเจ้าตลอดวันยังค่ำ และข้าพระองค์ทั้งหลายจะสรรเสริญแด่พระนามของพระองค์ตลอดไปเป็นนิตย์ เสลาห์

⁹ แต่บัดนี้ พระองค์ได้ทรงทิ้งข้าพระองค์ทั้งหลายและนำความอัปยศมาสู่ข้าพระองค์ทั้งหลาย และพระองค์ไม่ได้เสด็จออกไปกับกองทัพของข้าพระองค์ทั้งหลาย ¹⁰ พระองค์ทรงทำให้ข้าพระองค์ทั้งหลายหันหนีจากศัตรู และบรรดาผู้ที่เกลียดชังข้าพระองค์ทั้งหลายก็ได้ยึดของริบไป ¹¹ พระองค์ทรงทำให้ข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นเหมือนแกะที่ถูกใช้เพื่อเป็นอาหาร และทรงกระจัดกระจายข้าพระองค์ทั้งหลายไปท่ามกลางชนชาติต่างๆ

¹² พระองค์ทรงขายประชากรของพระองค์โดยเปล่าๆ พระองค์ไม่ได้ทรงเพิ่มความมั่งคั่งของพระองค์ขึ้นในการกระทำเช่นนี้ ¹³ พระองค์ทำให้ข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นที่เยาะเย้ยของเพื่อนบ้าน เป็นที่หัวเราะเยาะและเย้ยหยันจากบรรดาคนที่อยู่ล้อมรอบข้าพระองค์ทั้งหลาย ¹⁴ พระองค์ทรงทำให้ข้าพระองค์ทั้งหลายกลายเป็นที่ดูหมิ่นในท่ามกลางชนชาติต่างๆ ประชาชนทั้งหลายก็พากันส่ายหัวใส่

¹⁵ ความอัปยศของข้าพระองค์อยู่ตรงหน้าข้าพระองค์ตลอดวันยังค่ำ และความอับอายขายหน้าก็ปกคลุมข้าพระองค์ไว้ ¹⁶ เนื่องด้วยเสียงของคนที่เหน็บแนมและดูหมิ่น เนื่องด้วยศัตรูและผู้แก้แค้น ¹⁷ ทั้งหมดนี้จึงได้ตกมายังข้าพระองค์ทั้งหลาย แต่ข้าพระองค์ทั้งหลายก็ไม่ลืมพระองค์ หรือทำผิดต่อพันธสัญญาของพระองค์

¹⁸ ใจของข้าพระองค์ทั้งหลายไม่ได้หันกลับ ย่างเท้าของข้าพระองค์ทั้งหลายไม่ได้ไปจากพระมรรดาของพระองค์ ¹⁹ แต่พระองค์ยังทรงทุบพวกข้าพระองค์ทั้งหลายให้แตกในที่ของพวกหมาป่าและปกคลุมข้าพระองค์ทั้งหลายด้วยเงาแห่งความตาย ²⁰ ถ้าหากข้าพระองค์ทั้งหลายได้ลืมพระนามของพระเจ้าของข้าพระองค์ทั้งหลายหรือยื่นมือขึ้นต่อพระอื่น ²¹ พระเจ้าจะไม่ทรงทราบหรือ? เพราะพระองค์ทรงทราบความลับของจิตใจ ²² เพราะเห็นแก่พระองค์ ข้าพระองค์ทั้งหลายถูกฆ่าวันยังค่ำ ข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นเหมือนแกะสำหรับนำไปฆ่า

²³ ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขอทรงตื่นเถิด ไฉนพระองค์บรรทมอยู่? ขอทรงลุกขึ้น ขออย่าทรงทิ้งข้าพระองค์ทั้งหลายไปเป็นนิตย์ ²⁴ ไฉนพระองค์ทรงซ่อนพระพักตร์ของพระองค์เสียและทรงลืมความทุกข์ยากและการถูกกดขี่ของพวกข้าพระองค์ทั้งหลาย?

²⁵ เพราะข้าพระองค์ทั้งหลายละลายไปสู่ผงคลีดิน ร่างกายของข้าพระองค์ทั้งหลายเกาะติดดิน ²⁶ ขอทรงลุกขึ้นเพื่อช่วยข้าพระองค์ทั้งหลายและทรงไถ่ข้าพระองค์ทั้งหลายเพื่อเห็นแก่ความซื่อสัตย์แห่งพันธสัญญาของพระองค์