7

¹ มนุษย์ไม่ได้ตรากตรำทำงานหนักบนโลกนี้หรือ? วันทั้งหลายของเขาไม่ได้เป็นเหมือนกับวันทั้งหลายของคนที่เป็นลูกจ้างคนหนึ่งหรือ? ² เหมือนกับทาสคนหนึ่งที่โหยหาร่มเงาของเวลาเย็น เหมือนกับลูกจ้างคนหนึ่งที่รอคอยค่าแรงของเขา ³ ดังนั้นข้าพเจ้าจึงถูกทำให้อดทนต่อเดือนทั้งหลายแห่งความทุกข์ยากของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าได้รับมอบคืนทั้งหลายที่เต็มไปด้วยความยากลำบาก ⁴ เมื่อข้าพเจ้านอนลง ข้าพเจ้าพูดกับตัวเองว่า 'เมื่อใดที่ข้าพเจ้าจะตื่นขึ้นมาและเมื่อใดที่คืนนั้นจะผ่านไปหรือ?' ข้าพเจ้าเต็มไปด้วยความกระสับกระส่ายจวบจนรุ่งอรุณของวัน

⁵ เนื้อของข้าพเจ้าถูกปกคลุมไปด้วยหนอนมากมายและเต็มไปด้วยฝุ่น แผลในผิวหนังของข้าพเจ้าก็แข็งและปริแตกกับกลัดหนอง ⁶ วันทั้งหลายของข้าพเจ้าก็รวดเร็วยิ่งกว่ากระสวยของช่างทอ พวกมันผ่านไปโดยปราศจากความหวัง ⁷ ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงระลึกว่าชีวิตของข้าพระองค์เป็นเพียงลมหายใจ ดวงตาของข้าพระองค์จะไม่ได้เห็นสิ่งดีอีกต่อไป ⁸ พระเนตรของพระเจ้า ผู้ทรงมองเห็นข้าพระองค์ จะไม่ทรงมองดูข้าพระองค์อีก พระเนตรของพระเจ้าจะอยู่เหนือข้าพระองค์ แต่ข้าพระองค์จะไม่อยู่แล้ว

⁹ เหมือนกับก้อนเมฆที่ถูกทำให้สลายและจางหายไป เช่นนั้น เขาผู้ที่ลงไปยังแดนมรณาจะไม่ขึ้นมาอีกเลย ¹⁰ เขาจะไม่กลับมายังบ้านของเขาอีก หรือสถานที่ของเขาจะไม่รู้จักเขาอีกต่อไป ¹¹ ด้วยเหตุนี้ข้าพระองค์จะไม่ยั้งปากของข้าพระองค์ ข้าพระองค์จะพูดด้วยความทุกข์ระทมในวิญญาณของข้าพระองค์ ข้าพระองค์จะบ่นด้วยความขมขื่นในจิตใจของข้าพระองค์ ¹² ข้าพระองค์เป็นทะเลหรือเป็นสัตว์ร้ายแห่งทะเลที่พระองค์ทรงวางยามไว้เพื่อปกป้องอย่างนั้นหรือ?

¹³ เมื่อข้าพระองค์พูดว่า "เตียงของข้าพเจ้าจะให้ความสบายแก่ข้าพเจ้า และเก้าอี้ยาวของข้าพเจ้าจะบรรเทาการพร่ำบ่นของข้าพเจ้า' ¹⁴ แล้วพระองค์ทรงทำให้ข้าพเจ้าหวาดกลัวด้วยความฝันทั้งหลายและทรงขู่ข้าพระองค์โดยผ่านทางบรรดานิมิต ¹⁵ ดังนั้นข้าพระองค์จึงเลือกการบีบคอและความตายซึ่งดีกว่าการมีชีวิตอยู่กับกระดูกเหล่านี้ของข้าพระองค์ ¹⁶ ข้าพระองค์รังเกียจชีวิตของข้าพระองค์ ข้าพระองค์จะไม่ปรารถนามีชีวิตอยู่เสมอไป ขอทรงปล่อยข้าพระองค์ไว้เพราะวันทั้งหลายของข้าพระองค์ก็เปล่าประโยชน์ ¹⁷ มนุษย์คือสิ่งใดที่พระองค์ทรงสมควรสนพระทัยเขา ที่พระองค์ทรงสมควรมีใจจดจ่อกับเขา

¹⁸ ที่พระองค์ทรงสมควรเฝ้าดูเขาทุกเช้าและทดสอบเขาทุกขณะหรือ? ¹⁹ นานแค่ไหนก่อนที่พระพักตร์ของพระองค์จะทรงเบือนหนีข้าพระองค์ ก่อนที่พระองค์จะทรงทิ้งข้าพระองค์ไว้ตามลำพังเพื่อข้าพระองค์จะกลืนน้ำลายลงคอได้? ²⁰ ถึงแม้ข้าพระองค์ได้ทำบาป แล้วสิ่งนั้นจะทำอะไรต่อพระองค์ พระองค์ผู้ทรงเฝ้าดูมนุษย์ทั้งหลายได้หรือ? ทำไมพระองค์จึงทำให้ข้าพระองค์ตกเป็นเป้าของพระองค์ ดังนั้นข้าพระองค์จึงเป็นภาระสำหรับพระองค์? ²¹ ทำไมพระองค์ไม่ให้อภัยการทำผิดของข้าพระองค์และเอาความชั่วของข้าพระองค์ออกไป? เพราะบัดนี้ข้าพระองค์จะนอนลงในฝุ่น พระองค์จะแสวงหาข้าพระองค์อย่างถี่ถ้วน แต่ข้าพระองค์จะไม่อยู่ที่นั่น"