41

¹ เจ้าสามารถลากเลวีอาธานออกมาได้ด้วยตะขอจับปลาไหม? หรือมัดขากรรไกรของมันด้วยเชือกหรือไม่? ² เจ้าสามารถคล้องเชือกเข้าไปในจมูกของมัน หรือแทงขากรรไกรของมันให้ทะลุด้วยตะขอหรือไม่? ³ มันจะอ้อนวอนเจ้าอย่างมากไหม? มันจะพูดถ้อยคำอ่อนหวานกับเจ้าหรือ? ⁴ มันจะทำพันธสัญญากับเจ้า เพื่อเจ้าจะเอามันไปเป็นทาสตลอดไปอย่างนั้นหรือ? ⁵ เจ้าจะเล่นกับมันเหมือนเล่นกับนกได้หรือ? เจ้าจะมัดมันด้วยเชือกสำหรับทาสหญิงทั้งหลายของเจ้าได้หรือ? ⁶ กลุ่มชาวประมงทั้งหลายจะต่อรองกับมันได้หรือ? พวกเขาจะแบ่งมันเพื่อแลกเปลี่ยนในท่ามกลางพ่อค้าได้หรือ? ⁷ เจ้าสามารถปักหนังของมันด้วยฉมวก หรือปักหัวของมันด้วยหอกจับปลาอย่างนั้นหรือ?

⁸ วางมือของเจ้าบนมันเพียงครั้งหนึ่ง และเจ้าจะระลึกถึงสงครามและไม่ทำมันอีก ⁹ ดูเถิด ความหวังของคนใดที่ทำสิ่งนั้นย่อมเป็นการโกหก จะไม่มีคนใดถูกเหวี่ยงลงไปบนพื้นด้วยการมองเห็นของมันดอกหรือ? ¹⁰ ไม่มีใครที่ดุร้ายพอที่จะปลุกเลวีอาธานให้ลุกขึ้น แล้วใคร คือมันหรือที่สามารถยืนต่อหน้าเราได้? ¹¹ ใครได้มอบสิ่งใดให้กับเราก่อนเพื่อเราจะสมควรตอบแทนมันหรือ? สิ่งใดก็ตามที่อยู่ภายใต้ท้องฟ้าล้วนเป็นของเรา ¹² เราจะไม่นิ่งเงียบเนื่องจากขาทั้งหลายของเลวีอาธาน หรือไม่นิ่งเงียบเกี่ยวกับกำลังของมัน หรือไม่นิ่งเงียบเกี่ยวกับรูปร่างอันสง่างามของมัน ¹³ ใครสามารถถลกหนังคลุมด้านนอกของมันได้หรือ? ใครสามารถทะลวงเสื้อเกราะสองชั้นของมันได้หรือ? ¹⁴ ใครหรือที่สามารถเปิดประตูทั้งหลายแห่งหน้าของมัน คล้องห่วงฟันของมัน ซึ่งน่ากลัวยิ่งนัก?

¹⁵ หลังของมันถูกสร้างให้เป็นแนวของโล่ทั้งหลาย ติดกันแน่นเหมือนกับผนึกเข้าไว้ด้วยกัน ¹⁶ อันหนึ่งติดกันกับอีกอันซึ่งอากาศไม่สามารถทะลุผ่านพวกมันได้ ¹⁷ พวกมันยึดติดกัน พวกมันเกาะติดกันแน่น เพื่อว่าพวกมันจะไม่สามารถถูกดึงให้ขาดจากกัน ¹⁸ มีประกายไฟแลบออกมาจากเสียงหายใจของมัน ดวงตาของมันเป็นเหมือนกับหนังตาของรุ่งอรุณ ¹⁹ คบเพลิงพลุ่งออกมาจากปากของมัน ประกายไฟก็พลุ่งออกมา ²⁰ มีควันออกมาจากจมูกของมันเหมือนกับหม้อต้มน้ำที่กำลังเดือดตั้งอยู่บนไฟที่ถูกพัดให้ร้อนอย่างมาก ²¹ ลมหายใจของมันจุดถ่านให้ลุกเป็นไฟ เปลวไฟออกจากปากของมัน

²² ในคอของมันคือกำลัง และความสยดสยองเต้นต่อหน้ามัน ²³ รอยย่นของเนื้อของมันเกาะติดกัน พวกมันเกาะแน่นอยู่บนตัวของมัน พวกมันไม่สามารถถูกทำให้เคลื่อนไปไหนได้ ²⁴ หัวใจของมันแข็งเหมือนกับก้อนหิน อันที่จริง แข็งเหมือนกับหินโม่ที่จมลง ²⁵ เมื่อมันยกตัวของมันเองขึ้น แม้แต่พระทั้งหลายก็ต้องหวาดกลัว เพราะความกลัว พวกมันจึงถอยหลัง ²⁶ ถ้าดาบเล่มหนึ่งต่อสู้มัน ดาบนั้นทำอะไรมันไม่ได้ และแม้แต่หอกอันหนึ่ง ลูกศร หรืออาวุธใด ๆ ก็ตาม ²⁷ มันคิดถึงเหล็กว่าเป็นเหมือนฟางข้าว และทองสัมฤทธิ์ว่าเป็นเหมือนไม้ผุพัง ²⁸ ลูกศรดอกหนึ่งไม่สามารถทำให้มันหนีไปได้ สำหรับมันแล้ว ห่วงเชือกเหวี่ยงก้อนหินก็กลายเป็นแกลบ

²⁹ ไม้ตะบองถูกมองว่าเป็นเหมือนฟางข้าว มันหัวเราะให้กับการต่อสู้ด้วยหอก ³⁰ ส่วนด้านล่างของมันเป็นเหมือนหม้อแตกที่แหลมคม มันทิ้งหางที่แผ่ออกลงในโคลนตมเหมือนกับว่ามันเป็นเลื่อนนวดข้าว ³¹ มันทำให้ฟองจากที่ลึกลอยขึ้นมาเหมือนกับหม้อต้มน้ำเดือด มันทำให้ทะเลเหมือนกับหม้อขี้ผึ้ง ³² มันปลุกให้ตื่นด้วยแสงด้านหลังมัน คนจะคิดว่าที่ลึกมีผมสีเทา ³³ บนแผ่นดินโลกไม่มีใครเทียบมันได้ คือผู้ที่มีชีวิตอยู่โดยปราศจากความกลัว ³⁴ มันมองดูทุกสิ่งที่หยิ่งผยอง มันคือราชาเหนือบุตรชายทั้งหลายของความหยิ่ง"